Η διαμαρτυρία, η αρετή του ελευθέρου. Η μαρτυρική υπομονή, η αρετή του δούλου...

18:00 12/6/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

 Γράφει ο Δημήτρης ΤρικεριώτηςΣε ποια κυβερνητική πεποίθηση βασίστηκε η οικονομική πολιτική για τα έσοδα του Μνημονίου 1  και σε ποια στηρίζεται σήμερα για το μεσοπρόθεσμο-Μνημόνιο 2;  Στην ίδια κι απαράλλακτη παραδοχή ότι υπάρχουν λεφτά στους μικρομεσαίους. Ότι μπορούν να τους στραγγίσουν χωρίς να τους λεηλατήσουν. Χωρίς να πιεστούν ιδιαίτερα. Χωρίς να αγανακτήσουν. Χωρίς να μαζεύονται στις πλατείες. Χωρίς να εξεγερθούν.Κι έτσι να μην χρειαστεί να θιγεί ο πυρήνας της διαπλοκής. Η μεγάλη φοροδιαφυγή των εγχώριων κρατικοδίαιτων

και μη τρωκτικών. Το άβατο των καταθέσεων του εξωτερικού που η .......παραβίαση του θα ξήλωνε σημαντικό κομμάτι του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος των τελευταίων δεκαετιών. Αλλά μαζί του και πολλούς πρωταγωνιστές του σημερινού πολιτικού σκηνικού. Η αρχική παραδοχή ήταν λάθος. Η αγορά βούλιαξε. Τα έσοδα ελαττώθηκαν. Οι άνεργοι αυξήθηκαν. Οι μικρομεσαίοι εξαθλιώνονται με γεωμετρική πρόοδο. Βγήκαν ήδη στους δρόμους. Η νέα αποτυχία είναι ήδη εδώ. Στο πολλαπλάσιο...Ας το καταλάβουν προτού ξεκινήσει η βία. Χωρίς κάθαρση δεν θ’αντέξουμε, ούτε θα περάσουμε στην ανάπτυξη. Η Ελλάδα δεν θα σωθεί, ούτε θ’ αναπτυχθεί χαϊδεύοντας αυτούς που την κατέστρεψαν. Οι πολιτικοί, που ακόμη σκέπτονται ελεύθερα και νοιάζονται πραγματικά για την πατρίδα, αυτήν την κρίσιμη αλήθεια πρέπει όχι μόνο να την καταλάβουν, αλλά και να την εφαρμόσουν. Με όποιο προσωπικό κόστος. Εδώ και τώρα!Ο ακαδημαϊκός Δημήτρης Καμπούρογλου έγραφε στην «Ιστορία των Αθηναίων»: «Η διαμαρτυρία είναι η αρετή του ελευθέρου, αλλ’ η μαρτυρική υπομονή είναι η αρετή του δούλου». Αυτός ο ελεύθερος, πολίτης ή πολιτικός, δεν μπορεί να συναινέσει σ’ ένα μονόπλευρο, αυταρχικό και ανθρωποφάγο «νοικοκύρεμα» των οικονομικών χωρίς ανάλογη τακτοποίηση και «περαίωση» των εκκρεμοτήτων της διαφθοράς. Χωρίς ονόματα που θα λογοδοτήσουν και χρηματικές επιστροφές που θα μειώσουν το δημόσιο χρέος και θα δώσουν ανάσα στην οικονομική πολιτική. Σε αυτές τις πολιτικές συνθήκες, το μεσοπρόθεσμο όπως και κάθε άλλο κραυγαλέα άδικο πρόγραμμα είναι εξαρχής καταδικασμένο. Τίποτε επί της ουσίας δεν θ’ αλλάξει, ακόμη κι αν ψηφιστεί. Απλά θα οδηγήσει σε πολύ πιο ανατρεπτικά και οργανωμένα κινήματα πολιτών του τύπου «Δεν Πληρώνω» λογαριασμούς και φόρους. Αυτό το κυβερνητικό γινάτι θα οδηγήσει στην κλιμάκωση της κοινωνικής αναταραχής.Θα γράφει ο ιστορικός του μέλλοντος: «Σε αυτόν τον οικονομικό πόλεμο, που χαρακτηριζόταν από την επιμονή του κράτους να μετατρέψει ελεύθερους και αξιοπρεπείς πολίτες σε περιθωριακούς παρίες ηγείτο ένας κομματικός υπάλληλος – ούτε καν εκλεγμένος βουλευτής – που ρόλος του ήταν να τροφοδοτεί διαρκώς με φόβο και απελπισία την κοινωνία.»Είναι αλήθεια ότι σε αυτήν την κοινή τους επιδρομή, το κομματικό κράτος και η κρατικοδίαιτη κοινωνία, φαίνονται χωρίς αντίπαλο δέος. Και έτσι είναι στο βαθμό που δεν μπορεί να οργανωθεί πολιτικά ο ιδιωτικός τομέας και να βάλει τέλος στο διασυρμό των δημιουργικών Ελλήνων και της ιστορίας της χώρας. Αν αυτό τελικά συμ