Η "πραγματικότητα" μας κοιτάζει με την ψυχρή τελειότητα του χάους. Πρόκειται για την "αρτιότητα" του τίποτα στη χώρα του πουθενά!

13:00 20/3/2016 - Πηγή: Kafeneio-gr

Του Στέλιου Συρμόγλου

Και πίσω απ' αυτή την "πραγματικότητα" κινείται σπαρακτική και ζέουσα η υπαρξιακή αγωνία της κοινωνίας, που μετατρέπεται σε κοινωνικό θάνατο, που τείνει να αποδειχθεί πιο μακρύς από τη ζωή!

Και πολλές φορές ορθώνεται αμείλικτο το ερώτημα μπροστά μας:....
Υπάρχει το έμψυχο δυναμικό στην κοινωνία που μπορεί να δραστηριοποιηθεί και να συμβάλει στην έξοδο από την κρίση, να αναπτερώσει τις προσδοκίες του λαού; Και μόνο η σκέψη του εύρους του ερωτήματος μας κάνει να αισθανόμαστε ότι μας περιβάλλει η κατάνυξη του "απρόσιτου", ενός υπερκόσμιου μεταφυσικού οραματισμού.

Με

βάση τα σχήματα των λειτουργικών διαδικασιών της κοινωνίας, το ερώτημα δεν επιδέχεται καμία αισιόδοξη απάντηση...

Κι όμως,μέσα στο άλγος αυτής της πραγματικότητας που τη ζει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων,με εξαίρεση πάντα των παντοιοτρόπως "βολεμένων" και των εχόντων την ψευδαίσθηση ότι το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό είναι σε θέση να βρει "διοδεύσεις" και να βγάλει την κοινωνία από τη ληθαργική της κατάσταση, υπάρχουν φωνές που σπαρακτικά μας προειδοποιούν για κοινωνικό παρανάλωμα. Για τους κραδασμούς ολέθριες πολιτικές που εφαρμόζονται κατ' επιταγήν των ξένων και των εγχώριων συμφερόντων.

Φωνές που προσπαθούν να "σμιλεύσουν" τη λογική της κοινωνικής αντίδρασης. Να συντονίσουν τις αδέσποτες μνήμες της ελληνικής κοινωνίας, της οποίας η αξιοπρέπεια ταπεινώθηκε στα σχήματα της πολιτικής ασυδοσίας και βλακείας, στη σκιά της πεθαμένης πλέον προοπτικής.

Δεν πρόκειται για "φωνές" μιας ακαθόριστης έμπνευσης, που διεκδικούν την αναστολή της επανάστασης του χρόνου στη γερασμένη του ευθυβολία και την ατέρμονη περιπλάνηση στη θεωρία. Είναι φωνές που επιζητούν την κοινωνική συναίνεση με γεωμετρική σαφήνεια, για να μην υπάρξει η αποθέωση της ετυμηγορίας του θανάτου της. Είναι φωνές που δεν δέχονται την "τέχνη" του κληρονόμου πολιτικού "θεραπευτή" της κοινωνίας.

Μια "τέχνη" που αναγράφει την απωθητική λαγνεία άλογης ασέλγειας στο σώμα της κοινωνίας. Είναι φωνές που απορρίπτουν τα εγχειρίδια "λύσεων" κοινωνικών προβλημάτων των αυτόκλητων "σωτήρων", των οποίων η κολασμένη συνείδηση επιμένει να ενοχοποιεί ακόμη και την ευπιστία των πολιτών.

Είναι τέλος "φωνές" που αναπηδούν από την οργισμένη αντοχή και ανοχή της κοινωνίας, από την αντίδραση στην πολιτική πονηρία, που μηχανεύεται το μαρτύριο του σύγχρονου Ελληνα δουλοπάροικου...

Ναι, υπάρχουν τέτοιες "φωνές", που σημαίνει ότι είναι και σε θέση να συνεισφέρουν, αν μη τι άλλο, στην εκτόνωση της κρίσης κι όχι μόνο. Και αλήθεια, δεν έχουν άδικο αυτές οι φωνές. Μόνο που θα πρέπει να βρούνε την ακοή που θα τις δεχθεί. ΚΙ αυτό είναι το δύσκολο. Κι αυτή την "κώφωση" της κοινωνίας εκμεταλλεύεται αρκούντως η συντεταγμένη εξουσία. Και κλείνει τις "πόρτες" σ' αυτές τις φωνές΄.

Κι όχι απλώς τις κλείνει, αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο να τις καταπνίξει, αντιτάσσοντας δικές της "φωνές" παράχορδα φτιαχτές και φανταχτερές, έτσι ώστε να δημιουργούν και τις ανάλογες εντυπώσεις του θεάματος,συχνά μάλιστα γελοίου και αποκρουστικού.

Και εξαιτίας της "κώφωσης" της κοινωνίας, οι φωνές που μπορούν να αποτελέσουν την εμπροσθοφυλακή των λύσεων για το κοινωνικό σύνολο, οδηγούνται στην αφυδάτωση. Ολοι εμείς, που ηχηρά συχνά διερωτώμασθε αν υπάρχουν πρόσωπα ικανά να αναλάβουν τα ηνία της πολιτικής και μόνοι μας απαντούμε πως όχι.

Κλωτσοπατάμε αυτές τις φωνές και τις σπρώχνουμε σ' ένα λάκκο ταφής, ιχνογραφώντας ταυτόχρονα οι ίδιοι μια γενική παρακμή, αναζητώντας ωστόσο το στήσιμο μιας "ακμής", που είμαστε πλέον πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με ηγετικές ικανότητες για να την εκφράσουν.

Αυτό είναι το παράδοξο. Πίσω απ' αυτόν τον κοινωνικό πρωτογονισμό με την αγοραία τραχύτητα ενίοτε, διαφαίνεται η κοινωνική ανάγκη για εξεύρεση προοπτικής. Μόνο που αυτή η 'ανάγκη" εκφράζεται με άχαρη ρώμη και αρκετό παραλογισμό σε συνδυασμό με το σύνδρομο της ανασφάλειας και του ραγιαδισμού, που δεν επιτρέπουν τελικά το...λυτρωτικό γέλιο της κοινωνίας!

Ετσι δημιουργήθηκε το περίτεχνα και απατηλά "οικείο ερώτημα" για το αν υπάρχουν άτομα που μπορούν να δώσουν λύσεις. Ετσι εγκλωβιστήκαμε στη λογική της πολιτικής αοριστίας, με τις διάφορες αναλογίες βλακείας και αυθαιρεσίας. Ετσι αδυνατούμε να εξασφαλίσουμε την έγερσή μας από τον κοινωνικό λήθαργο και τις συνήθειές μας, την επανάσταση μας από την αιχμαλωσία μας στην αναγκαιότητα που οι άλλοι μας επιβάλλουν με τρόπο μάλιστα κοινωνικά ανάλγητο.

Ετσι αντιμετωπίζουμε τις όποιες "φωνές" διαφορετικότητας ή και αντίδρασης ως ματαιοπονία, ως γραφικότητα ή και απελπισμένη ουτοπία. Η μοναδική λύση είναι στο χέρι μας. να ξυπνήσουμε από τον χρόνιο κοινωνικό μας ύπνο και μετά να "επαναστατήσουμε"
εναντίον εκείνου που είμαστε, όταν ζούσαμε!..

Διαφορετικά, θα μείνουμε ως λαός με τη θνητή μας αγωνία,να σαλπίζουμε την τελική φράση ενός"επιτάφιου αντι-ύμνου",για λογαριασμό όλων των απελπισμένων άλλων κοινωνιών, δίχως προσδοκώμενες χαρές, αναζητώντας "ελεημοσύνες", με την αθλιότητας της αλήθειας μας να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν για άλλους λαούς