Ο «μέτριος» κύριος Λιγνάδης που έγινε ιερό τέρας...

14:34 27/2/2021 - Πηγή: Kafeneio-gr

Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί, που εξαπέλυσε ο κατηγορούμενος για παιδεραστία, Δημήτρης Λιγνάδης, εναντίον του προέδρου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, Σπύρου Μπιμπίλα, προκάλεσαν δικαίως οργή.

Ακόμη όμως και όσοι επιτέθηκαν στον Λιγνάδη, γιατί χαρακτήρισε τον Μπιμπίλα «μέτριο», δεν τόλμησαν να αμφισβητήσουν το... «ταλέντο» του παραιτηθέντα διευθυντή του εθνικού θεάτρου. Πολλοί κατέληξαν στο επιχείρημα ότι ακόμη και αν ο Μπιμpίλας ειναι «μέτριος», είναι καλύτερος άνθρωπος. Το ιερό τέρας όμως παρέμεινε ιερό τέρας.Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι κάθε άλλο παρά μέτριο θεωρούμε τον Σπύρο Μπιμπίλα.
Έχει όμως σημασία όλη αυτή η συζήτηση, θα αναρωτηθεί κάποιος; Ίδια δεν πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στις κατηγορίες περί βιασμού είτε ο Λιγνάδης ήταν καλός ηθοποιός και σκηνοθέτης είτε όχι; Φυσικά και πρέπει να είναι η ίδια. Με τον ίδιο τρόπο που μπορούμε να θαυμάζουμε το έργο του Νταλί αν και γνωρίζουμε ότι ήταν φασίστας, έτσι θα μπορούσαμε και να θαυμάζουμε τις ικανότητες ενός παιδεραστή ακόμη και αν καταλήξει στη φυλακή.
Το πως δημιουργείται όμως ένα «ιερό τέρας» έχει τη δική του αυτοτελή σημασία. Πολύ συχνά είναι μια απόφαση καθαρά πολιτική και κυρίως οικονομική. Είναι δηλαδή η απόφαση κυκλωμάτων που ελέγχουν ολόκληρους τομείς του πολιτισμού και διαχειρίζονται τεράστια κονδύλια.
Εμείς κριτικοί θεάτρου δεν είμαστε για αυτό αναδημοσιεύουμε απόσπασμα ενός πολύ ενδιαφέροντος άρθρου του Δημήτρη Καλαντζή από το postmodern.gr για το πως δημιουργούνται μερικές φορές τα ιερά τέρατα – ακόμη και όταν κάποιοι γελάνε μαζί τους.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ «ΤΕΡΑΤΟΣ»
Σε αυτή την καταιγίδα πολλοί στέκονται αμήχανα. Η συνείδησή τους δεν επέτρεπε να εναντιωθούν στα θύματα αλλά… πώς να στραφούν κατά του Λιγνάδη; Πως να αποδεχτούν ότι κάτω από τη μύτη τους, το «ιερό τέρας», που κι εκείνοι είχαν συμβάλει να γίνει τέτοιο, ενδεχομένως να έκρυβε μία ερεβώδη πλευρά;
Αυτοί οι κάποιοι ήταν πολλοί.Ήμασταν πολλοί.
Κι ας είχαμε φάει τα μούτρα μας όταν παραδίδαμε κείμενο για τις Βάκχες με τον Ρουβά / βάτραχο, το οποίο «δεν μπορούσε να δημοσιευτεί έτσι. Πρέπει να το… λειάνεις. Είναι ο Λιγνάδης!».
Κι ας δαγκωνόμασταν για να μην πούμε ότι ο Οιδίποδας του Λιγνάδη ήταν κατώτερος και από τον Οιδίποδα του Μαρκουλάκη…
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Αρη Χατζηστεφάνου, πατήστε ΕΔΩ