Όταν το «κατέχω» δολοφονεί το «υπάρχω»

21:15 23/4/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

Αναστάσιμες σκέψεις, αντί για πασχαλινές ευχές   
 

Του Δημήτρη  Γιαννακόπουλου 
 

Πίσω από την ελληνική κρίση κρύβεται αυτός ο άτιμος ο Καρτέσιος. Αυτός οδηγεί τον Γιώργο Παπανδρέου να εγκλωβίζεται στην διασταύρωση μεταξύ του τρίτου και του τέταρτου δρόμου του «σοσιαλισμού των αγορών», όπου κινδυνεύει να τον πατήσει το τριαξονικό της ιστορίας, που είναι φορτωμένο εν είδη φάρσας με τις περιπέτειες του 1827, 1843 και κυρίως του 1893. Φταίει ο Καρτέσιος, διότι έμαθε τους (ξένους) συμβούλους

του Γιώργου ότι για να επιλύσεις ένα πρόβλημα οικονομίας ή διοίκησης θα πρέπει να ανακαλύψεις την αντικειμενικότητα των σχέσεων που το ορίζουν και όχι την σκοπιμότητα αυτών που ορίζουν την αντικειμενικότητα. Έτσι φτάσαμε να ομνύουν σε μια  κούφια αποτελεσματικότητα μιας σειράς............. μέτρων που προσδιορίζονται από το περίφημο «μνημόνιο», εμφανιζόμενοι να αδιαφορούν για την πολιτική σκοπιμότητα αυτών που εισηγούνται τα μέτρα στη κυβέρνηση.  

Θέλω να σώσω την χώρα, λέει ο πρωθυπουργός, αλλά για να είναι ορθολογικός ο σωσμός της θα πρέπει να την σώσει από τους πολίτες της. Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από αυτούς που κατέχουν το χρέος της, αλλά από εκείνους που υπάρχουν μέσω του δημόσιου χρέους, διδάσκει το καθεστώς στην πατρίδα μας. Το «υπάρχω» είναι το πρόβλημα και όχι το «κατέχω» σε ότι αφορά στην φιλολογία της αναδιάρθρωσης του χρέους. Ή, αν προτιμάτε, πώς το «υπάρχω» στην Ελλάδα θα ευθυγραμμιστεί με τα συμφέροντα αυτών που κατέχουν το ελληνικό χρέος: τον πλούτο του ελληνικού λαού με μαρξιστικούς όρους.

Υπάρχει τρόπος εναρμονισμού των διαφορετικών συμφερόντων της ελληνικής κοινωνίας με εκείνα των δανειστών μας; Όχι, διότι σχηματίζονται σε διαφορετικά επίπεδα. Ο κατέχων επιχειρεί να διαμορφώσει ένα καθεστώς ύπαρξης σε αυτούς που υπάρχουν μέσω αυτού, το οποίο θα διασφαλίζει την ηγεμονία του και όχι ακριβώς τα κέρδη του. Τα κέρδη είναι παράγωγο της ηγεμονίας του, μπορούν συγκυριακά να αυξάνονται ή να μειώνονται επιδρώντας στον ρυθμό συσσώρευσης, αλλά δεν θα πρέπει ποτέ να σπάσει η σχέση εξάρτησης του υπάρχοντος από τον κατέχοντα (όχι απλώς τα μέσα παραγωγής, αλλά τα μέσα για την ύπαρξη καθαυτή: το χρηματοπιστωτικό σύστημα). Αυτή είναι η λογική που διέπει κάθε μορφή αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους της χώρας μας. Στο τέλος για να σωθεί η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να πουλήσει τοκομερίδια των προηγουμένων δανείων, τα οποία θα εξοφλούνται με ομόλογα νέων δανείων, ώστε οι πιστωτές μας να αλώσουν, μέσω δανείων κεφαλαιοποίησης, κάθε σημαντική πηγή παραγωγής πλούτου στη χώρα (απόλυτη χειραγώγηση των επενδυτικών μηχανισμών).

Έτσι το «κατέχω» του χρέους δολοφονεί το «υπάρχω» της κοινωνίας με όρους αυτοκυβέρνησης, αυτο-οργάνωσης και αυτόνομης εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πηγών. Θα υπάρχεις για να εξυπηρετείς το χρέος και η συνολική μορφή οικονομικής και θεσμικής οργάνωσης θα προσανατολίζεται αυστηρά προς αυτό. Τούτο αποτελεί μια ταξική προσέγγιση. Αν όμως το δεις σε ένα ευρύτερο πολιτικά πλαίσιο τότε