Σε μια κοινωνία ανάλγητη …..

Γράφει η Αναστασία

Περπατώντας στο διάδρομο του γνωστούνοσοκομείου της Αττικής για να βρω το δωμάτιο ενός γνωστού μου ασθενή περναγα ανάμεσααπό μια μπουκάλα οξυγόνου και ένα κρεβάτι , ένα χαμηλό ράντζο ,μικρό καιταπεινό .Επάνω μια μικροκαμωμένη γυναίκα ,ξαπλωμένη σαν να κοιμόταν τα χέριακοιλημένα στα πλευρά προσοχή .κανένας δεν ήταν δίπλα της .η εικόνα αυτής τηςγυναίκας χρόνια τώρα έρχεται στο μυαλό μου ..αυτά τα γαλάζια μάτια τα γνώριζα,τα είχα ξαναδεί …όταν …

   Βρέθηκα κάποτε  στην θέση της υπεύθυνης εκκλησίας χωρίς ναπληρώνομαι από κάπου εξάλλου αυτή η θέση είναι άμισθη .
Ήταν παραμονή πουγιόρταζε η εκκλησία  ετοιμασίες , λουλούδια, κεριά ,όλα αυτά που συνθέτουν μια γιορταστική ατμόσφαιρα στο ναό .   Ήμασταν όλοι κουρασμένοι μέρες τώραετοιμάζαμε .Ήταν απογευματάκι όταν μπήκε στην εκκλησία μια γυναίκα λεπτοκαμωμένη,με μαντίλι στο κεφάλι  ,και μια τσάνταπάνινη στο χέρι .άναψε κερί προσκύνησε με πολύ κατάνυξη και ευλάβεια κάθισε σεμια καρέκλα  σιωπηλή . Δεν θέλη
Keywords
Τυχαία Θέματα