Συγκλίσεις και αποκλίσεις: η κρίση πέρασε πάνω από τις συνθέσεις και οδηγεί στην σύγκρουση

16:06 20/2/2014 - Πηγή: Kafeneio-gr

Την ώρα της μάχης δεν κοιτάζεις ποιος είναι δίπλα σου, μόνο ποιος είναι απέναντι (κι είναι αυτό επικίνδυνο)* -Σύγχρονη ουκρανική παροιμία. Η σύγκρουση μοιάζει πια σαν επιλογή παράδοσης στην μοίρα - αφού η σύνθεση έγινε "παιχνίδι στα χέρια των παιδιών"...

- Εσύ πλήρωσες τους φόρους σου; Κάτι σαν την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία για την οποία αγωνιούσαμε και επιλέξαμε την μακρόσυρτη, αιώνια και οδυνηρή καθημερινότητα που ανέτρεψε τα πάντα αφαιρώντας την δυνατότητα αντίδρασης όσων είχαν κάτι να προτείνουν: δια της

αναμονής... "Όχι τώρα, είναι νωρίς", "Όχι τώρα, δεν έχει πια νόημα" - δυο καθοδηγητικές (μη) ιδέες που έδωσαν στο σύστημα όλο τον απαιτούμενο χρόνο να επαναφέρει τον έλεγχο στον δικό του πύργο ελέγχου.Όταν το 2012 ο δικομματισμός κατέρρευσε και εκλογικά ενώ απέναντί του φούσκωσε ένα θολό αντιμνημονιακό ποτάμι με επικεφαλής έναν απροετοίμαστο Συριζα και μια αριστερά που σε όλες της τις εκδοχές ήταν το πολύ, από συμβιβασμένη με την πασοκική της "υπαρκτότητα" και τίποτα παραπάνω έως αραχνιασμένη στις ονειροπολήσεις της χαμένης της επανάστασης, προς στιγμήν φάνηκε να χάνεται ο έλεγχος. Τότε η ίδια η αριστερά πρόσφερε την λύση: δεύτερες εκλογές!Μια παραδοσιακή δογματικά φοβική στάση που κρατάει η αριστερά από τα πέτρινα χρόνια του κράτους της δεξιάς και τον ψυχρό πόλεμο είναι η αγωνία της μη ενσωμάτωσης στο "σύστημα" (του οποίου βέβαια ατομικά ελάχιστα μέλη της βρήκαν το θάρρος να μην αποτελέσουν πασοκικό μέρος μετά δεκαετιών αδικίας - αυτήν την σχεδόν υποχρεωτική υποκρισία αξιοποίησε κάποτε το επιτελείο Λαλιώτη για να εκπορνεύσει τις αριστερές συνειδήσεις αλλά αυτό είναι ένα θέμα που μας περιμένει στην γωνία). Έτσι, όταν παρουσιάστηκε η μοναδική ευκαιρία να μπει στο πιλοτήριο και να υποχρεώσει το "σύστημα" σε ελεγχόμενη υποχώρηση , εκείνη προτίμησε να διεκδικήσει ένα άλλο καθαρό όχημα - το δικό της. Και η καραμπόλα επανέφερε με μικροκραδασμούς τον παλιό δικομματισμό έστω και συρρικνωμένο στα πράγματα, έστω και παρατρίχα. Ο δεξιός ρεβανσισμός συνδυαζόμενος με την πολύτιμη ασυλία που είχε άμεση ανάγκη το πολυπλόκαμο σύστημα υπεξαίρεσης δημοσίου πλούτου των σοσιαληστών, δημιούργησε το τέρας των "ελληνικών μεταρρυθμίσεων": της καταστροφικής αντεστραμμένης εφαρμογής τους σε ακατάλληλο χρόνο και τρόπο ίσα ίσα για μια επόμενη δόση και λίγους ακόμη μήνες ζωής στην κυβερνητική συμμαχία των σε κάποια προσωρινή δίαιτα, κρατικοδίαιτων. Είναι ενδεικτικό ότι στα πρώτα αστέρια της 'μεταρρύθμισης" συγκαταλέγονται ακροδεξιοί και εκατομμυριούχοι ΔΥ...(ενός παραχωμένου "Πόθεν").Οι μεταρρυθμιστικές συγκλίσεις, οι προσπάθειες συγκρότησης ενός πόλου "παραγωγικής ανασυγκρότησης", "δίκαιης λιτότητας", "ελληνικού μνημονίου", "ριζοσπαστικού κέντρου" κατέρρευσαν από το διπλό χτύπημα: από την μια η υπονόμευση από το πλέγμα ΝΔΠΑΣΟΚ που εκβίαζε βάζοντας απέναντι τα χειρότερα και περνούσε τις μοιραίες επιλογές του που κατασυκοφάντησαν ακόμη και τον όρο "μεταρρύθμιση" και από την άλλη η τοποθέτηση επικεφαλής όλων σχεδόν των εναλλακτικών σχημάτων ανθρώπων επαγγελματιών καριέρας με προσωπικές φιλοδοξίες και ανάγκη ελέγχου του "μαγαζιού" πρώτα και ελάχιστες δυνατότητες συνθετικών "υπερβάσεων". Σήμερα όλα οδηγούν στην σύγκρουση, στην τελική αναμέτρηση. Από την μια ένα θολό ακόμη συνονθύλευμα δικαίων αιτημάτων, κούρασης από την ανθρωπιστική κρίση και το αρνητικό εισόδημα αλλά και ξεβολεμένων που αναπολούν τις παλιές μέρες ή θέλουν να κρυφτούν στις φτερούγες της νέας εξουσίας - κι από την άλλη, το κτηνώδες πελατειακό σύστημα και οι άνθρωποί του που δεν έχουν κανένα σχέδιο πέραν της παραμονής στην εξουσία. Ο μεσαίος χώρος σκόρπιος, χωρίς εναλλακτικό σχέδιο, σε σύγχυση προτεραιοτήτων και διλημμάτων σέρνεται σαν χαμένος - και δέχεται πλιατσικολογικές επιθέσεις από ένα χορό μεταμφιεσμένων "μεταρρυθμιστών" κληρονόμων του επίσης δήθεν "εκσυγχρονισμού" που τις πομπές του ακόμη δεν έχουμε καν προσμετρήσει στο άρρωστο σώμα μας - αφού "αυτή είναι η Ελλάδα" σύμφωνα με τους καλύτερους ανάμεσά τους...Η ριζοσπαστική αριστερά δεν έχει συνομιλητή. Περιχαρακώνεται στην προετοιμασία για την σύγκρουση αφήνοντας τον μετέωρο ρεαλισμό της για μετά την "νίκη", συνεχίζοντας την διπλή γλώσσα για την επόμενη μέρα, αφήνοντας ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα στον "συσχετισμό δυνάμεων" που δεν απέχει πολύ σαν έννοια και από την ρεαλιστική κωλοτούμπα αλλά και από την καταφυγή στον λαϊκιστικό τσαβικό αυταρχισμό της εξουσίας. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι στην αυριανή εξουσία προστρέχει πάντα και το χειρότερο και ιδιοτελές κομμάτι όσων "ασχολούνται με τα κοινά", τα πράγματα οιωνίζονται δύσκολα. Πόσο μάλλον που η επιστροφή Λαλιώτη στο προσκήνιο συνδυάζεται με πρόταση συνεργασίας με τον Συριζα...! Αυτός είναι ο πιο επικίνδυνος ρεαλισμός που θα προτείνει το σύστημα στο σενάριο νίκης του Συριζα: την ενσωμάτωση.Οι συζητήσεις έχουν παραχωρήσει ήδη την θέση τους στις μάχες - κι έχουμε ακόμη τρεις μήνες μπροστά μας. Σε όλους τους πολιτικούς χώρους αλληλοϋποβλέπονται μεταξύ τους και ψάχνουν ανοιχτά ζωτικό χώρο και εναλλακτικές επιλογές - με ιδιοτελή κριτήρια. Η κρίση συνέθλιψε στην αγωνία της επιβίωσης την αλληλεγγύη, το κοινό συμφέρον - παντού οι υποψήφιοι είναι πολλαπλάσιοι των θέσεων και στη δουλειά και στην πολιτική. Και η τελευταία δείχνει πια να είναι μια ακόμη δουλειά και τίποτα παραπάνω - μια από τις λίγες καλές δουλειές που απέμειναν για την οποία αξίζει και να... (βάλτε την λέξη που προτιμάτε). Σημασία έχει ότι όλοι κατά βάθος αναμένουν ή έχουν παραδοθεί στην αναμονή της "δημιουργικής καταστροφής", τώρα και στην πολιτική. Δημιουργική καταστροφή ή και σκέτη καταστροφή αφού το πλήθος των αδικημένων δεν βλέπει έναν φωτισμένο δρόμο παρά μόνο κακοφωτισμένα ή σκοτεινά τούνελ υποσχέσεων - αλλά δεν αντέχει και άλλο. Και οι νηφάλιοι θα πρέπει για άλλη μια φορά να περιμένουν τον επόμενο γύρο ευκαιρίας.του Γιώργου Παπασπυρόπουλου