Τι είδα στο Σύνταγμα των ελεύθερων πολιτών

14:47 17/6/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

Του Μανώλη Κυπραίου -    Είδα χιλιάδες ελεύθερους Έλληνες.-    Είδα τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον παππού μου, τα παιδιά μου, μαζί μου.-    Είδα την ασπίδα των Ελλήνων που ήταν μια γαλανόλευκη.-    Είδα να με κρατούν χέρι-χέρι οι συμπολίτες μου και να προχωράμε μαζί, χωρίς να με ρωτήσουν που ανήκω.-    Είδα ανθρώπους να φωνάζουν «ψωμί-παιδεία-ελευθερία».-    Είδα νέα παιδιά να ζητούν πίσω τα όνειρά τους.-    Είδα τα ΜΑΤ να μας σημαδεύουν με τους εκτοξευτήρες χημικών

και να μας χτυπούν κατάστηθα.-    Είδα τη χειροβομβίδα κρότου λάμψης να έρχεται επάνω μου και να σκάει μπροστά μου.-    Είδα χέρια αγνώστων γεμάτα αγάπη να με......... σηκώνουν χτυπημένο από το έδαφος.-    Είδα τους γιατρούς να παλεύουν να δώσουν τις πρώτες βοήθειες σε τραυματισμένους αδιαφορώντας για τη βροχή των χημικών που έπεφταν δίπλα τους.-    Είδα τους προβοκάτορες να έρχονται κατά πάνω μου με κρυμμένα πρόσωπα σαν τους δοσίλογους της κατοχής.-    Είδα τους συμπολίτες μας να εγκλωβίζουν τους «γνωστούς-άγνωστους» φωνάζοντας «ασφαλίτες» και να τους διώχνουν από την πλατεία Συντάγματος.-    Είδα «αναρχικούς» με iphone και rolex και θυμήθηκα πως ο Μπουχάριν και ο Μαλατέστα είχαν αποκηρύξει τη βία.-    Είδα τους «αναρχικούς» να τρέχουν πίσω από τις αστυνομικές δυνάμεις. Ακόμα και σε αυτό ήταν αδέξιοι.-    Είδα χέρια με αδελφικό αίμα.-    Είδα τη σπίθα ξανά στα μάτια των Ελλήνων, που ζητούσαν δικαιοσύνη.-    Είδα την ελπίδα ξανά και ένοιωσα πως κάτι αλλάζει.-    Είδα ξανά το μεγαλείο του Έλληνα.-    Είδα πως ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι μέσα στα χώματά μας.-    Είδα γιατί μας φοβούνται οι εχθροί μας.-    Είδα αυτά που με κάνουν περήφανο που είμαι Έλληνας.-    Είδα τους προγόνους μου και τους απογόνους μου μέσα στο πλήθος και αγαλλίασα.-    Είδα τι είναι ο φασισμός. Πως ένα κράτος στρέφεται εναντίον του λαού του.-    Είδα πως μια μέρα θα είμαι ξανά ελεύθερος, αργά ή γρήγορα.Επίσημα και ανεπίσημα κρατικά όργανα μου αφαίρεσαν την ακοή μου. Μα μπορώ να γράψω. Να μπορέσω να πω στον Γιώργο, τον Τάκη, την Μαρία, την Κωνσταντίνα, τον Νίκο και τον Πρόδρομο, πως τους ευχαριστώ για αυτά που με αξίωσαν να δω. Μπορεί να μη σας ξανακούσω να μου λέτε πως «σήμερα έσωσες τους δημοσιογράφου»  και να συζητήσουμε για τη χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας, μα μπορώ να σας στείλω γράμματα, σαν αυτό. Και πάντα θα είμαι κοντά σας. Ακόμα κι αν χρειαστεί να σας γράψω με το στόμα. Μπορούν να μου πάρουν τα πάντα, μα όχι την ψυχή μου.