Το "άδικο" αφορολόγητο των παιδιών

18:34 3/12/2012 - Πηγή: Kafeneio-gr

του Κων/νου Μαρκάζου*

Εκτός από την ιερή αγανάκτηση για την κατάργηση του αφορολόγητου ορίου για τα παιδιά και εν μέσω πλήθους σχολίων και άρθρων που πενθούν πάνω από το πτώμα της υπογεννητικότητας, είναι σκόπιμο να ακουστεί και ο.....
αντίλογος.

Είναι λοιπόν ο Στουρνάρας «Ηρώδης που σκοτώνει τις οικογένειες με παιδιά», και «στέλνει τον λογαριασμό σε όσους έκαναν το… φορολογικό ατόπημα να αποκτήσουν περισσότερα από δύο παιδιά», ενώ επιβάλλει «αυστηρή φοροτιμωρία στους τρίτεκνους», αυτήν

τη made in Greece κατηγορία που ισορροπεί ανάμεσα στους πολύτεκνους και τους ολιγότεκνους.

Τι και αν η φοροέκπτωση αντικαθίσταται από μηνιαίο επίδομα 40-50 ευρώ για κάθε παιδί, βάσει εισοδηματικών κριτηρίων, για να μη λαμβάνουν επίδομα εύποροι πολυτέκνου, τι και αν (σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών) με το νέο σύστημα ωφελούνται όσοι έχουν παιδιά και εισόδημα μέχρι 33.000 ευρώ. Το ΠΑΣΟΚ απειλεί με αποχώρηση αν υποσταλεί η σημαία του παιδοαφορολόγητου, που μάλλον θεωρεί το σημαντικότερο θέμα του φορολογικού νομοσχεδίου.

Το μεγαλύτερο σημερινό πρόβλημα της χώρας, ο λαϊκισμός, κατατροπώνει χωρίς αντίσταση την αντίθετη άποψη (ή βολικότερα το σκιάχτρο της) και αναζητά την κεφαλή του συντάκτη της διάταξης σαν να ήταν παιδεραστής. Σε τηλεκαφενείο των οκτώ ακούσαμε τηλεεισαγγελέα να εκδίδει την ετυμηγορία ότι «αν δεν είναι άσχετος όποιος εισηγήθηκε το μέτρο, τότε είναι χαζός», ενώ τηλεαστέρας (Άδ. Γεωργιάδης) ανέφερε ότι είναι αντίθετος με την κατάργηση του αφορολόγητου για παιδιά γιατί «είναι ενάντια στη δεξιά ιδεολογία, που είναι υπέρ της οικογένειας». Θα μπορούσαμε να αντιμετωπίζουμε διασκεδαστικά τέτοιες τοποθετήσεις από γραφικούς πολιτικούς που (φευ!) διεκδικούν να μας κυβερνούν από υπουργικά πόστα, αν δεν είχαν τόσο μεγάλη προβολή.

Από την αρχή τοποθετούμαι ότι η κατάργηση του αφορολόγητου για τα παιδιά πρόκειται για σωστό μέτρο, που άργησε να έρθει, για τον ίδιο λόγο που τόσες μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν στην Ελλάδα. Τον φόβο (ή το άλλοθι) του «πολιτικού κόστους». Τα επιχειρήματα είναι τα εξής:

1. Όσα αφορολόγητα ποσά αφαιρούνται από το εισόδημα ωφελούν τα υψηλότερα εισοδήματα. Το αποτέλεσμα είναι τα παιδιά των πλούσιων εισοδηματικών τάξεων να αξίζουν περισσότερο σε επιστροφές φόρων από τα φτωχά. Σύμφωνα με τον Γενικό Γραμματέα Πληροφοριακών Συστημάτων, το μέτρο του αφορολόγητου δεν παρέχει ωφέλεια στις 440 χιλ. από το 1,3 εκατ. οικογενειών με παιδιά, ενώ αφήνει ανέγγιχτες 220 χιλ. οικογένειες που δηλώνουν εισόδημα κάτω από 5.000 ευρώ. Φυσικά το θέμα είναι πόσοι εκτός από τους μισθωτούς δηλώνουν σωστά τα εισοδήματά τους, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να σακατεύεται η φιλοσοφία των φορολογικών συστημάτων. Είναι προϋπόθεση για να ασκηθεί σοβαρή κοινωνική πολιτική μέσω επιδομάτων.

2. Ένα σύστημα με επιδόματα είναι πολύ πιο δίκαιο σε εποχές όπου ο κόσμος δεν έχει κανένα εισόδημα, παρά ένα σύστημα που επιβραβεύει μόνο αυτούς που έχουν ει