Αθέτηση του fiduciary duty στη μετακύλιση του Ελληνικού χρέους;

11:27 15/7/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Η εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών στη μετακύλιση του ελληνικού χρέους έχει πολλά εμπόδια.

Ένα μεγάλο εμπόδιο, κατά την άποψη μου (χωρίς να είναι το μόνο), είναι ότι οι διοικήσεις που, εθελοντικά θα αγοράσουν ελληνικό χρέος (ή οποιοδήποτε άλλης χώρας για τον ίδιο λόγο) με σκοπό τη μετακύλιση του, σημαίνει αγωγές από τους....
μετόχους.

Εξηγούμεθα:

Είναι άλλο πράγμα να αγοράσει κάποιος ένα ομόλογο και να στραβώσει η δουλειά και να πάρει χασούρα από μια λανθασμένη επιλογή και είναι άλλο πράγμα εθελοντικά και εις γνώση σου, να αγοράσεις ένα ομόλογο, ξέροντας ότι θα χάσεις λεφτά στην πορεία.

Όταν μια διοίκηση κάνει κάτι τέτοιο, τότε κάνει αθέτηση των υποχρεώσεων της να αντιπροσωπεύσει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα και δικαιώματα των μετόχων (Breach of fiduciary duty). Και όταν κάποιο ΔΣ αθετήσει αυτή την υποχρέωση, τότε είναι σχεδόν δεδομένο ότι οι ομαδικές αγωγές από τους μετόχους θα πάνε σύννεφο.

Μπορεί στην Ελλάδα η έννοια του fiduciary duty να είναι σχεδόν ανύπαρκτη και οι διοικήσεις να έχουν γραμμένους τους μετόχους (και τις αρχές πολλές φορές) στα παλαιοτέρα των υποδημάτων τους, αλλά στον Αγγλοσαξονικό κόσμο είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό θέμα. Επίσης μπορεί νομικά να είναι αδύνατη μια ομαδική αγωγή στην Ελλάδα, αλλά σε άλλες χώρες είναι μια πολύ εύκολη υπόθεση και πολλοί δικηγορικοί οίκοι εξειδικεύονται στο να βρίσκουν λόγους για τέτοιες αγωγές.

Είναι προτιμότερο λοιπόν για μία διοίκηση να πάρει μια χασούρα σήμερα (από ένα default), παρά να ρισκάρει μια ομαδική αγωγή, αγοράζοντας κατόπιν κάποιας συμφωνίας ελληνικά ομόλογα που θα λήξουν σε 30 χρόνια.

Το ρίσκο, κατά την άποψη μου, για τις διοικήσεις, είναι πάρα πολύ μεγάλο. Άρα για ποιο λόγο να θέλει ένα ΔΣ μιας τράπεζα να ρισκάρει κάτι τέτοιο; Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος και για αυτό το λόγο η ΕΕ δεν μπορεί (μεταξύ άλλων) να πείσει τις τράπεζες να συμμετάσχουν σε αυτό το σχέδιο.

Σας έχω εξηγήσει ότι το όλο παιχνίδι είναι σαν ένα ponzi scheme (διαβάστε: “Το ευρωπαϊκό ponzi scheme σε νέα διάσταση”). Τις ανανεώσεις των ομολόγων και τους τόκους δεν τους πληρώνουμε εμείς. Μπορεί θεωρητικά να τους χρεωνόμαστε, αλλά άλλοι τα πληρώνουν.

Ο ένας κάνει σκάντζα το χρέος στον άλλον, ή οι ίδιοι στους εαυτούς τους και αργά ή γρήγορα το όλο πράγμα θα σκάσει και κανένας δεν θα είναι πρόθυμος να μετακυλίσει τίποτα και κάποιος θα μείνει με τον μουτζούρη στο χέρι.

Οι τράπεζες το γνωρίζουν αυτό. Δεν συμμερίζονται τίποτα από τις τρελές θεωρίες για αγρίους του Eurogroup. Μόνοι τους τα βγάζουν (οι του Eurogroup), μόνοι τους τα επεξεργάζονται και μόνοι τους τα ακούνε. Η αγορά ξέρει πολύ καλά ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν και ότι υπό το σημερινό πλαίσιο λειτουργίας της ΕΕ, κάποιος θα γράψει χασούρες.

Και γιατί θα γράψουν χασούρες ακόμα και με μια μετακύλιση; Διότι απλά το καινούργιο ομόλογο θα πέσει σε αξία από την πρώτη μέρα. Μπορεί θεωρητικά κα