"Χωρίς τίτλο ή τίτλοι τέλους"

21:50 29/9/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Του Διονύση Τσακνή

Tελικά, οι άνθρωποι είναι ανεκδιήγητοι
Κανένα όνειδος, καμία καταισχύνη. Κάθε μέρα που περνά αποδεικνύουν ή την πλήρη ανεπάρκειά τους ή το ρόλο τους ως εγγυητών των δανειστών και παγκόσμιων τοκογλύφων. Θα πρέπει, ίσως, να διαλέξουν οι ίδιοι σε ποια απ’ τις δύο αυτές κατηγορίες ανήκουν. Το ενδεχόμενο να είναι απλώς καλόπιστοι ή αφελείς απομακρύνθηκε οριστικά, μετά και τις.....
τελευταίες δέσμες μέτρων. (Ποιος ξέρει μέχρι την Πέμπτη που θα δημοσιεύονται αυτές οι γραμμές τι άλλο μας περιμένει.)
Δύο χρόνια τώρα επαναλαμβάνουν διλήμματα

με δεύτερο συνθετικό τη χρεοκοπία. Άλλοτε σαν φωστήρες και παντογνώστες, άλλοτε σαν δήθεν απελπισμένοι έπειτα από σκληρές τάχα μάχες με τον «αντίπαλο». Το μοτίβο είναι το ίδιο. Μνημόνιο ή ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ; Μείωση μισθών και συντάξεων ή ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ; Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα μακροχρόνιας εξόντωσης ενός ολόκληρου λαού ή ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ; Έκτακτες εισφορές για τα σπίτια (των τραπεζών) ή ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ; Δεν ξέρω πια αν απομένει άλλο, πέρα απ’ το τελικό: Χρεοκοπία ή ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ;
Συνήθως αυτές οι απειλές, μέσω των πανομοιότυπων διλημμάτων, έρχονται έπειτα από ένα σύντομο διάστημα πανηγυρισμών, πριν καν προλάβουν να καταλαγιάσουν ο θόρυβος και οι κομπορρημοσύνες των κυβερνητικών εκπροσώπων και των αντιπροέδρων. Θυμίζω τις «νίκες» στις Συνόδους Κορυφής και τις «σφαλιάρες» που τις ακολούθησαν. Τη σιγουριά για τις εκταμιεύσεις και την απόγνωση στη ΔΕΘ.
Κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Ευκαιρίες διαφοροποίησης δόθηκαν στο παρελθόν. Τώρα, στο χείλος μιας βέβαιης καταστροφής, ας αναμετρηθούν με τις πράξεις τους. Κανέναν πια δεν πείθουν οι οιμωγές και η δήθεν αίσθηση ευθύνης που προβάλλει με θεατρικό τρόπο ο εις εκ των αντιπροέ δρων –αλήθεια, ο έτερος καιρό έχει να ακουστεί– ούτε και οι κλαψιάρικες διαψεύσεις του άλλοτε υπουργού των Οικονομικών περί μη ανάμειξής του στη διόγκωση του ελλείμματος του 2009. Αυτός ο τελευταίος γνωρίζει πολύ καλά το σκαιότατο και απειλητικό τρόπο που μίλησε στην κυρία Γεωργαντά. Ας μην μας ξεγελά αυτό το ύφος του κολεγιόπαιδου. Πρόκειται για ικανότατο αλλά συνάμα αδίστακτο οικονομικό εγκέφαλο – για να μην χρησιμοποιήσω άλλη έκφραση. Και αφήνω την παρένθεση ανοιχτή.
Κάτι τέτοια έλεγα σε 27χρονο συνομιλητή μου προ ημερών, μέσα σ’ ένα παραλήρημα θυμού, μετά τα πρόσφατα μέτρα και τις αποκαλύψεις για τα μαγειρέματα του ελλείμματος, που οδήγησαν στα Μνημόνια και στο αλυσοδέσιμο μιας χώρας.
«Δεν με νοιάζει που δεν έχω λεφτά ή που είμαι άνεργος. Το μέλλον είναι που μου κλέψανε και μου κόψανε τα φτερά της ελπίδας», με αποστόμωσε ο συνομιλητής μου. Και μίλαγε χωρίς το πρόσωπό του να συσπάται, χωρίς χειρονομίες, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να αποδείξει τη σιχαμάρα του, χωρίς να βρίζει ή να απειλεί. Σκέφτηκα αμέσως πως είχε την ηλικία του μεγάλου μου γιου και η ταραχή μου κορυφώθηκε.
Αναλογίστηκα πό σα παιδιά σε αυτή την ηλικία είχαν όνειρα κι ελπίδες, ενώ, ταυτόχρονα, κάποιοι απ’ την αντίπερα όχθη είχαν την έγνοια του πολιτικού τους μέλλοντος και την ε