«ΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ»

20:57 2/1/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ.

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια μεγάλη βιομηχανία με έναν εργοδότη πολύ σκληρό, αυταρχικό, απαιτητικό και χωρίς συναισθήματα, με συνεχώς αυξανόμενη παραγωγή και κέρδη για την εταιρεία , δυσανάλογα με αυτά των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι όμως σύστησαν σωματείο και συνέταξαν επιστολή διεκδίκησης αιτημάτων προς την εργοδοσία , που.....
όπως έλεγαν «τους έπινε το αίμα». Η αντίδραση του «μεγιστάνα του πλούτου» ήταν η άμεση απόλυση των εκπροσώπων

των εργαζομένων. Η κίνηση αυτή ,όμως ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, οι οποίοι αρχικώς κήρυξαν απεργία και μετά από συνεχή αγώνα διεκδίκησαν και επέτυχαν την ανατροπή της ιδιοκτησίας, παίρνοντας την τύχη του εργοστασίου στα χέρια τους.

Η ψηφισμένη επιτροπή των εργαζομένων ανέλαβε τη διοίκηση του εργοστασίου διακηρύσσοντας στη γενική συνέλευση ότι το εργοστάσιο θα λειτουργεί συμφώνα με την αρχή που λέει «ο καθένας θα δουλεύει ανάλογα με τις ικανότητες του και θα πληρώνεται σύμφωνα με τις ανάγκες του»

Στη γενική συνέλευση των 5.000 εργαζομένων, επικρατούσε ένα κλίμα πανηγυρικό . Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν έδινε περιθώρια να διαφωνήσει κανείς ή ακόμα και να αναρωτηθεί. Σε κάθε ύψωμα της φωνής του ομιλητή το διαδέχονταν παρατεταμένα παλαμάκια αποδοχής. Ο καθένας θα μπορούσε να νιώσει ένοχος ή ανόητος που δεν μπορούσε να αντιληφτεί την αναγκαιότητα να υπηρετεί υψηλά ιδανικά που έπαιρναν επιτέλους σάρκα και οστά.

Το μεγαλεπήβολο σχέδιο «ο καθένας με τις ικανότητες του και ανάλογα με τις ανάγκες του» αποδεχόταν εξ’ορισμου δυο κατηγορίες εργαζομένων, ότι κάποιοι είχαν ικανότητες και κάποιοι ανάγκες. Αυτό μπορεί να μην ήταν στατικό, αλλά να εναλλασσόταν. Όταν θα είχες την ικανότητα να παράγεις θα το έκανες με αυξημένο αίσθημα ευθύνης για κάποιον που θα είχε έκτακτες ή μόνιμες ανάγκες. Και το αντίθετο, όταν θα βρισκόσουν σε θέση ανάγκης ,οι σύντροφοι σου θα αύξαναν την παραγωγή τους για να σε βοηθήσουν.

Το ουτοπικό πρόγραμμα της συλλογικής προσπάθειας , και της συντροφικής αλληλεγγύης με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, δεν άργησε να αποτελέσει το υπομόχλιο επικράτησης του κακού μέσα στο εργοστάσιο, εν ήδη θριάμβου.

Οι εργαζόμενοι όπως και κάθε άνθρωπος ,κατά τον ανθρωπολόγο ψυχολόγο Abraham Maslow, από την στιγμή που γεννιέται επιδιώκει την κάλυψη των αναγκών του, για επιβίωση ,ασφάλεια, κοινωνικότητα, έκφραση του εγώ του και σε ένα μικρό ποσοστό και για πολύ λίγους τη κάλυψη της ανάγκης της προσφοράς.

Έτσι λοιπόν οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να αποδέχονται προσφορές παρά να δίνουν.

Αυτό που συνέβη στο κοινωνικοποιημένο εργοστάσιο ήταν ο καθένας να παρουσιάζει μια ανάγκη την οποία επιθυμούσε τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας να την καλύπτουν. Την μια ο ένας ήθελε να καλυφτούν οι ανάγκες για ένα παιδί που έφερε στον κόσμο, ο άλλος μια έκτακτη εισφορά για την γυναίκα του που χειρουργήθηκε, ο τρίτος για μια εργασία που παρουσ