ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΓΙΟΡΤΗ ΦΑΣΟΛΑΔΑΣ ΑΠΟΔΗΜΩΝ ΑΘΑΜΑΝΙΩΤΩΝ

15:31 10/5/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Μνήμες Κωστηλάτας στον
Εθνικό Δρυμό Πάρνηθας

Του Χαράλαμπου Γαλιάνδρα-Αρτινού

Η σχέση μου με τα βουνά, αν και καμπίσιος, υπήρξε ανέκαθεν σχέση αθεράπευτα ερωτευμένου με τη
φύση, την πανέμορφη θέα, τη νοσταλγία και τη φυγή από τη σκληρή πραγματικότητα της ψυχοφθόρας
μεγαλούπολης που ζούμε, των διαρκών προβλημάτων, του άγχους, της…
ασφυξίας.
Ο έρωτάς αυτός πηγάζει από το προγονικό αίμα που ρέει στις φλέβες μου και οφείλεται στην
αείμνηστη βάβω μου, Μαρία Ρούμπου-Τζουβάρα,

η οποία «φύτρωσε» στα ριζά των περήφανων
Τζουμέρκων, στο ιστορικό Βουργαρέλι Άρτας. Στη γιαγιά μου οφείλω λοιπόν τις βουνίσιες
μυρουδιές που αδιαλείπτως κουβαλάω μέσα μου, τα βελάσματα και τα μουγκρίσματα των ζωντανών,
τα ακούσματα των τσοκανιών και κυπριών, τα τιτιβίσματα και τα κρωξίματα των πουλιών,
τα κελαρύσματα των κρυστάλλινων νερών, το θρόισμα των δέντρων. Όπως οφείλω τα όσα με
πλημμυρίζουν βλέποντας το σπάθισμα του κεραυνού και ακούγοντας το απόκοσμο βρόντο του,
τη λάμψη της αστραπής, το ξέσπασμα της μπόρας, την ομορφιά του ολόλευκου σεντονιού που
σκεπάζει απάτητες βουνοκορφές και νιώθω την οργή του Βοριά που τα πάντα παγώνει και που κάνει
σώματα και φυλλοκάρδια να τρεμουλιάζουν. Μα πάνω απ΄ όλα οφείλω τις ολόλαμπρες ανατολές
που ατενίζω και τα πορφυρένια ηλιοβασιλέματα που απολαμβάνω από πανοραμικές ραχούλες και
πανύψηλα αγνάντια. Από ΄κει που σχεδόν αγγίζω τον στολισμένο με αμέτρητα κεντίδια ουρανό. Τα
οποία τρεμοσβήνουν αστροφέγγοντας με δανεικό φως από ολόγιομα φεγγάρια, τα οποία με τη σειρά
τους και για χάρη των αστεριών, και δική μας, αντανακλούν το ανέσπερο φως του ήλιου, δίνοντας
λόγο ύπαρξης, ζωής, λάμψης και ομορφιάς σε ουρανό, γη και ανθρώπους κατά τα δροσοστόλιστα
σαλαγιάσματα του σκάρου σε όσους μακροβίοτους έχουν την τύχη να παραμένουν σε βουνά και
λαγκάδια.
Όλες αυτές οι αγάπες, οι αδυναμίες και οι διαδρομές μου παραμένουν ολοζώντανες και ξυπνούν
σε κάθε δοθείσα ευκαιρία. χειμώνα-καλοκαίρι. Είτε βροχοπερπατώντας, είτε σταλιζόμενος, είτε
ηλιοδιαβαίνοντας τις τακτικές διαδρομές μου. Στον χιλιοτραγουδισμένο Παρνασσό, τη Δαύλεια, το
Λαπαθιά και την Αγία Ιερουσαλήμ, την ερωτοχτυπημένη και βάναυσα κακοποιημένη από ανθρώπινα
χέρια και μηχανικά τέρατα που κατατρώγουν τα σπλάχνα της πανέμορφη Γκιώνα ή τέλος πάντων
ότι απέμεινε απ΄ αυτήν, την παρθενογέννητη Οίτη με τον εξαίσιο δρυμό της. Βουνά ξεχωριστά και
ζηλευτά που μας φιλοξενούν στις τακτικές επισκέψεις μας και μας φιλοδωρούν με τσάι, μέντα,
ρίγανη, θυμάρι, θρούμπη, αμπελίνα, κούμαρα, μανιτάρια, ακατούρητα και ατάιστα από φυτοφάρμακα
θρεπτικότατα και καθάργια χορταρικά και μας κοιμίζουν στις αστροφεγγαρόφωτες αγκαλιές τους.
Μια τέτοια, περίπου, μέρα είχα την τύχη να βιώσω πρόσφατα και στην κοντινή μας Πάρνηθα,
ανηφορίζοντας προς το Κατσιμίδι, το οποίο είχα να επισκεφθώ εδώ και μισό αιώνα, όπου πήγ