Γ. Τόλιος: Απεχθές το 75-80% του σημερινού χρέους

19:36 7/5/2011 - Πηγή: Ksipnistere

«Η κυβέρνηση και η τρόικα προωθούν την ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας», η οποία θα σημάνει «αλλεπάλληλα πικρά ποτήρια για τουλάχιστον μία 15ετία» υποστηρίζει o κ. Γιάννης Τόλιος, οικονομολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «Κρίση, «απεχθές» χρέος και αθέτηση πληρωμών. Το ελληνικό… δίλημμα!».. Ο ίδιος, πάντως, παρατηρεί ότι ναι μεν «οι τραπεζίτες δεν θέλουν καν να ακούσουν τη λέξη

«κούρεμα», αλλά οι Γερμανοί βιομήχανοι το συζητούν προκειμένου να μην καταρρεύσει το ευρώ, καθώς εκείνοι είναι που ωφελούνται κυρίως από τις....
εξαγωγές».

Σύμφωνα με τον κ Τόλιο, το 75-80% του σημερινού δημόσιου χρέους της Ελλάδας, περιλαμβανομένου και του δανείου της τρόικας, είναι «απεχθές»: «δεν ήταν σε όφελος του ελληνικού λαού, δεν ρωτήθηκαν ποτέ οι πολίτες γι’ αυτό, και οι πιστωτές γνώριζαν τις ακριβείς συνθήκες ωστόσο παρείχαν το δάνειο». Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρεί αναγκαία τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, αρκεί αυτή να μην εργαστεί «στο πρότυπο των εξεταστικών» επιτροπών της Βουλής.

Ακολουθεί η συνέντευξη από τον κ. Τόλιο:

Στο βιβλίο αναλύετε τα διαχρονικά αίτια που οδήγησαν στο σημερινό δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος. Ποια είναι η ερμηνεία σας για το πώς φτάσαμε ως εδώ;

Υπάρχουν στοιχεία με μόνιμο αλλά και με έκτακτο χαρακτήρα. Από τη μεταπολιτευτική περίοδο εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα πολιτικές που οδήγησαν σε ανορθολογική ανάπτυξη, χωρίς τον απαιτούμενο δυναμισμό. Και εν πάση περιπτώσει, η υπερχρέωση επιταχύνθηκε από την ένταξη της χώρας στην (τότε) ΕΟΚ, η οποία έφερε σε προβληματικότητα την ελληνική βιομηχανία. Ως ποσοστό του ΑΕΠ, το χρέος σημειώνει μία βαθμιαία απογείωση τη δεκαετία του 1980, καθώς έγινε «άνοιγμα» με την υποχώρηση των δασμολογικών περιορισμών και φάνηκε ότι η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής βιομηχανίας ήταν σε αδύναμη θέση, έναντι της ευρωπαϊκής. Τα ελληνικά βιομηχανικά προϊόντα έχασαν έδαφος στο ευρωπαϊκό επίπεδο και αντίστοιχα τα ευρωπαϊκά κέρδισαν έδαφος στην ελληνική οικονομία. Αντίστοιχα, και με τα αγροτικά προϊόντα: μέχρι τη δεκαετία του 1980 υπήρχε πλεονασματικό εμπορικό ισοζύγιο το οποίο διαδέχθηκε ένα αυξανόμενο έλλειμμα (περισσότερο εισάγουμε παρά εξάγουμε).

Σε δεύτερο επίπεδο είναι η δημοσιονομική διαχείριση (έσοδα, δαπάνες κλπ). Εκεί βρίσκεται η μεγάλη «τρύπα» των εσόδων, ειδικότερα της φοροδιαφυγής, μέσω της άνισης φορολογικής μεταχείρισης. Αυτό συνοδεύτηκε βέβαια και την κακή διαχείριση στις δαπάνες, ιδίως στις υπερβολικές στρατιωτικές δαπάνες οι οποίες μάλιστα κατά τη γνώμη μου δεν δικαιολογούνται με όρους εθνικής άμυνας. Μιλάμε για υποχρεώσεις δυσβάσταχτες που δεν αφήνουν την οικονομία «να πάρει ανάσα».

Αυτές οι δύο πηγές ελλειμμάτων μοιραία οδηγούν σε νέο δανεισμό, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του εθνικού εισοδήματος να το «ρουφάνε με ένα καλαμάκι» οι πιστωτές και συγκεκριμένα οι τοκογλύφοι οι οποίοι παρέχουν διαχρονικά δάνεια με δυσμενείς όρους, γεγονός που δεν άφηνε περιθώρια για ανάπτυξη. Έπειτα, την περίοδο 19