Γιορτάζοντας την «Ημέρα της γυναίκας»

11:58 8/3/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Την «ημέρα της γυναίκας» (εξαιρώντας την «Ημέρα της Μητέρας» και την κατά το μισό γυναικεία γιορτή της Ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου) την γιορτάζουμε σε παγκόσμιο επίπεδο κάθε χρόνο στις 8η Μαρτίου.
Μετά από κάποιες πολύ επιτυχημένες δραστηριότητες σε Παγκόσμιο Επίπεδο με επίκεντρο την γυναίκα το 1975, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ κάλεσε τα Έθνη μέλη του Οργανισμού το 1977 να καθιερώσουν την 8η Μαρτίου σε ετήσια βάση ως Ημέρα απότισης φόρου τιμής στις γυναίκες όλης της......

γης. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι όλα άρχισαν μετά την μεγαλειώδη ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ των εργαζομένων γυναικών στην Νέα Υόρκη το 1907. Κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι όλα ξεκίνησαν στις 19 Μαρτίου 1911 όταν έγιναν μαζικές γυναικείες εκδηλώσεις ταυτόχρονα σε 4 χώρες της Ευρώπης, την Αυστρία, την Γερμανία, την Δανία και την Ελβετία….
Εμείς εδώ στην Ελλάδα, ως Έθνος και Λαός ζούμε πρωτόγνωρα δύσκολες, απίστευτα οδυνηρές και καθοριστικά δραματικές εμπειρίες που σε καθημερινή πλέον βάση μειώνουν την εθνική μας περηφάνια, πληγώνουν το εθνικό και συλλογικό μας «είναι» και, δυστυχώς, εγκυμονούν κινδύνους απώλειας της κοινωνικής αλληλεγγύης που εδραιώσαμε τις περασμένες δεκαετίες.
Καθώς φουντώνει η ανεργία οι Ελληνίδες, με πτυχίο ή χωρίς, που ήδη κατείχαν λιγότερες θέσεις απασχόλησης στην Οικονομία βλέπουν τα δικά τους ποσοστά ανεργίας να μειώνονται ακόμη πιο δραματικά από τον πατέρα, σύζυγο, αδελφό, γιό τους.
Μέσα σε αυτό το ψυχοκοινωνικό κλίμα δεν παύουν να υπάρχουν οι δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις που υπήρχαν ανέκαθεν αλλά ίσως τώρα οι συλλογικές μας δυσκολίες μειώνουν το ενδιαφέρον που κάποτε τις δίναμε. Θα μου επιτρέψουν οι φίλοι των blogs να αναφερθώ σήμερα με ένα ψυχολογικής φύσης χρονογράφημα στην ιστορία ενός άνδρα και μιας γυναίκας που ενώ ξεκίνησαν με έντονο έρωτα κατέληξαν στο πουθενά…Ας μην παρεξηγηθώ από τους άνδρες αναγνώστες ότι «χαϊδεύω» τα αυτιά των αναγνωστριών μου καθώς η συγκεκριμένη ιστορία είναι υπέρ «του ασθενούς φύλου» αυτού του δεσμού…

Αν μπορούσα να περπατήσω, θα έφευγα!..

Καθόταν στη θέση του συνοδηγού, αμίλητη ... Καυτά δάκρυα έτρεχαν αδιάκοπα πάνω στα μάγουλα της... Απ' το κασετόφωνο, έβγαιναν τα λόγια του τραγουδιού σε μια παράξενη άρθρωση του βουβού, ανελέητου πόνου της... "άσε με να φύγω, σε παρακαλώ!..." Ο άντρας που οδηγούσε είχε τα κέφια του - είχε προηγηθεί γλέντι, κάποιο φλερτ με την "ωραία και ελεύθερη" του απέναντι τραπεζιού, ένα παθιάρικο τσιφτετέλι - όταν πίνει κανείς "ελευθερώνεται" - το δικό της βουβό κλάμα... ο καυγάς.... αμέτρητοι οι καυγάδες...
Ο πιτσιρικάς είχε γείρει κουρνιασμένος στην αγκαλιά της μητέρας του. Οι προβολείς του απέναντι αυτοκινήτου τους τύφλωσαν για λίγα δευτερόλεπτα, και έτσι λίγο το ποτό, η αισθησιακή διέγερση, η ένταση τον υποχρέωσαν σε ελιγμό, έχασε τον έλεγχο, το αμάξι τους έφερε τούμπες...
Όταν ξύπνησε είχε την αίσθηση ότι κάπου, κάτι δεν πήγαινε καλά και σαστισμένη, ψέλλισε το όνομα του παιδιού, το όνομα του άντρα..
Τί έγι