Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΩΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ - ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

13:45 8/5/2011 - Πηγή: Ksipnistere

(μια κραυγή ενάντια στoν επιχειρούμενο εκχυδαϊσμό της πατρίδας μας)

Μέρος Β': ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Στο Α' Μέρος εκθέσαμε κάποιους από τους όρους και κάποιες προϋποθέσεις που επέτρεψαν σε ανθρώπους με εξέχουσα διανοητική ικανότητα και δύναμη, δηλαδή τους αρχαϊκούς ποιητές, άλλοτε μεν να αποκρυσταλλώσουν με τον έμμετρο λόγο τους «τα κλέα θεών και.....
ανθρώπων» , άλλοτε δε να αποκαλύψουν αλήθειες υπερβατικές- που σήμερα ονομάζουμε επιστήμες- υμνώντας τη Φύση- φαινομένη και αφανή- τους Νόμους της και τις άδηλες Αρχές της. Εξετάσαμε τις ρίζες της Ελληνικής Ποιήσεως, που ανάγονται στο

Χρυσό Γένος, και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για να εκφρασθεί αυτή, που δεν είναι άλλα από τη Γλώσσα, την Ελληνική με τον τεράστιο πλούτο λέξεων, νοημάτων, εκφράσεων, τον Λόγο και το Μέτρο και που επέτρεψαν να ανθίσει στην ανθρώπινη ιστορία μια άνευ προηγουμένου πνευματικότητα συνυφασμένη απόλυτα με την κοινωνική συνειδητότητα και την όλη πολιτισμική κίνηση.

Στο παρόν Β' Μέρος θα εξετάσουμε κάθε ένα προ-ομηρικό ποιητή ξεχωριστά. Τον βίο, τα παθήματα, το ελάχιστο, έστω, διασωθέν ποιητικό έργο του καθενός, όσο αναφέρεται σε κάποια σπαράγματα στίχων, που παρατίθενται σε αρχαίες σωζόμενες πηγές.

Η μελέτη των παραπάνω στοιχείων, μας δίνει μια εναργή εικόνα των ηθών και εθών των προ-ομηρικών κοινωνιών που χάνονται σε απροσδιόριστο βάθος χρόνου, σε πείσμα όσων επιμένουν να εγκλωβίζουν μια ιστορία 40.000+[1] ετών σε 3-4 χιλιετίες. Ο τρόπος Ζωής και Σκέψης, που αποκαλύπτεται από τις φράσεις των αρχαϊκών σοφών (ποιητών) και οι ανθρώπινες αξίες που κληροδοτούνται μέσω αυτών, τις οποίες αναδέχθηκαν ως ιερά θέσφατα οι επόμενοι, και τις καλλιέργησαν δίνοντας τον κάλλιστο του κόσμου καρπό, τον διαχρονικό Ελληνικό Πολιτισμό ως έκφραση της Ελληνικής Στάσης Ζωής, είναι αυτός που άλλαζε κάθε φορά τον «ρουν της ιστορίας» και που επιβίωνε ακόμα και όταν όλα φαίνονταν χαμένα. Ασφαλώς, αρκετά στοιχεία του παραμένουν και σήμερα υποφώσκοντα και εν υπνώσει, σε πλανητική βέβαια κλίμακα, κάτω από την σκοτεινή- μίζερη αιθάλη του παγκοσμιοποιημένου παρόντος μας. Μέχρι να δημιουργηθεί το κρίσιμο μέγεθος, η σπίθα που θα σημάνει το τέλος της ύβρεως.


Ο Ωλήν:

Ο Δελφικός Ύμνος που αποδίδεται στην προομηρική ποιήτρια Βοιώ[2], καταγόμενη από τους Δελφούς, θέλει τον Ωλήνα Υπερβόρειο[3] την καταγωγή και πρώτο μάντη των Δελφών ο οποίος, ως ποιητής, συνέταξε πρώτος εξάμετρους χρησμούς. Κατά την παράδοση (εν μέρει ιστορική, εν μέρει θεολογική αλληγορία) και η μητέρα του Απόλλωνος και της Αρτέμιδος ,η Λητώ, κατοικούσε στην Υπερβόρεια χώρα από την οποία έφυγε για να εγκατασταθεί στη Δήλο, διωκόμενη από την Ήρα. Oι Υπερβόρειοι ήσαν αρχαιότατοι άποικοι των Ελλήνων, ελάτρευαν τον Δήλιο Απόλλωνα με λατρευτικό τυπικό ίδιο με αυτό της Δήλου, και ελάμβαναν ονόματα Ελληνικά. Το γένος των Υπερβορείων, το οποίο κατά την Βοιώ ίδρυσε το Δελφικό Μαντείο («Ένθα τοι εύμνηστον χρηστήριον εκτελέσαντο/ Παίδες Υπερβορείων Παγασός και Δίος Αγυεύς» κα