Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΝΗΣΗ

05:11 5/8/2011 - Πηγή: Ksipnistere

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
(Οικονομολόγου)
Όσοι διαβήκαμε την έρημο της μεταπολίτευσης και καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ, μη θαρρείτε πως το μόνο μας κουσούρι είναι τα ξερά μας χείλη από την ανυδρία σχεδόν τεσσάρων δεκαετών! Αφήσαμε νεκρούς πίσω μας. Δεν ξέρω, αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν αυτά τα πρόσωπα, θα μας συντρόφευαν ως τα σήμερα. Kανείς δεν ξέρει. Όταν πεθαίνεις στην έρημο με....
ιατροδικαστική γνωμάτευση θανάτου ένα βαρύ εγκεφαλικό, βάζω με το νου μου, πως η δίψα -έτσι κι αλλιώς- ήτανε το βαθύτερο αίτιο. Βαθιά, απλή, ανθρώπινη, ανεκπλήρωτη δίψα.

Στις γνωματεύσεις

της καρδιάς μου, αναλογίζομαι τώρα, τη λίστα των δικών μου νεκρών της μεταπολιτευτικής ερήμου.
Μνημονεύω ξάδερφο 12 χρονώ, που η «έρημος» δεν είχε να του παράσχει μια αξιόπιστη εγχείρηση καρδιάς. Παιδί 12 χρονώ.
Μνημονεύω φίλο αδερφικό, 16 χρονώ, που η εκπαιδευτική «έρημος» δεν βάσταγε να δεχτεί τα εφηβικά τερτίπια του και τον ξαπόστειλε στον κόσμο των ουσιών. Μια σύριγγα αντί για ένα ποτήρι νερό, ως ποινή της απειθαρχίας των ονείρων ενός εφήβου.

Μνημονεύω θεία και μάνα τριών παιδιών, οδηγό στο πέταλο του Μαλιακού. Χριστούγεννα στον αντίποδα της γιορτής. Το αρμόδιο Υπουργείο Συγκοινωνιών της «ερήμου», δεν κατάφερε να στήσει ένα διάζωμα ενάντια στο θανατικό του αντίθετου ρεύματος.

Μνημονεύω μάνα αγαπημένη, χειρουργημένη, ανεπίγνωστη καταναλώτρια κάποιου καλοπληρωμένου άχρηστου βηματοδότη. Έρημος ιατρικής απονιάς και νοσοκομειακής διεκπεραίωσης του ανθρώπινου κορμιού, χάριν της καλοζωισμένης ευζωίας των «λειτουργών» της υγείας. Ξεραμένα σαρκία ντυμένα στα λευκά του υγειονομείου. Άνυδρες γραβατοφορεμένες ψυχές λειτουργοί του κράτους των φαρμακοβιομηχανιών. Το αρμόδιο Υπουργείο Δίψας για Ζωή, με τις φιάλες νερού καλά κρυμμένες στις τράπεζες της Ελβετίας. Ετών εξήντα.

Μνημονεύω πατέρα, δουλευτή ανεκπλήρωτης βιωτής, στερημένο επιπρόσθετα, μιας κάποιας εντατικής κλίνης. Εβδομήντα χρονώ ύπαρξη, διαρκώς έσχατη στην κατάσταση των προς επιβίωση νοσούντων. Σαράντα χρόνια κοπιαστικής εργασίας, ελλιποβαρές τεκμήριο κατέναντι του θανάτου. Έτσι όρισαν οι αρμόδιοι της λίστας για τους μή έχοντες.
Μνημονεύω πεθερό-πατέρα, υπόδειγμα ευγένειας και αφειδώλευτης καλοσύνης, επείγοντα εγχειρισμένο προς βελτίωση του κύκλου εργασιών ιδιωτικής κλινικής. Κόπος εντατικής δουλειάς ενός χρόνου, για την κάλυψη των εξόδων τεσσάρων ημερών εντατικής κλίνης.

Δεν έχουν τέλος τούτα τα μνημόσυνα των νεκρών της μεταπολίτευσης, αν ο καθένας παραθέσει στην μακριά κατάσταση δικά του πρόσωπα αγαπημένα. Θα πέθαιναν οι άνθρωποι. Έτσι κι αλλιώς, οι άνθρωποι πεθαίνουν. Μα ο τρόπος και η ώρα τους, ορίστηκε και σφραγίστηκε με τις υπογραφές –φαρδιές πλατιές-των αρμοδίων, που όλα αυτά τα χρόνια καμώνονται πως κυβερνούν τούτο τον τόπο. Λέω πως είναι ηρωικοί οι νεκροί αυτοί της μεταπολίτευσης. Τί άλλο είναι ο ηρωισμός, από μια απλήρωτη δίψα για ζωή. Κι’ ίσως αυτό να είναι το πιο βαρύ αμάρτημα των μεταπολιτευτικών χρόνων. Ότι δεν κατ