Λαθρομετανάστευση: Προβλήματα καθημερινότητας και πιθανές λύσεις με την …. κοινή λογική!

08:25 5/7/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Η Ελλάδα το 2011 βιώνει οξύτατα προβλήματα καθημερινότητας εξ αιτίας της λαθρομετανάστευσης – κατά πολλούς σοβαρότερα ακόμα και από την οικονομική κρίση που ροκανίζει το βιοτικό μας επίπεδο και απειλεί την κοινωνική μας συνοχή.

Το πρόβλημα αυτό προσλαμβάνει διαρκώς και...
μεγαλύτερες διαστάσεις σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδος, ενώ στην πρωτεύουσα έχει ξεφύγει τελείως από κάθε έλεγχο: Πέρα από την ολοένα και μεγαλύτερη ανασφάλεια στους δρόμους, ιδιαίτερα τις νυχτερινές ώρες, σήμερα σπάνια εντοπίζει κανείς

ένα Αθηναίο που να κυκλοφορεί καθημερινά με μέσα μαζικής μεταφοράς και μην έχει υποστεί τουλάχιστον μια κλοπή, ενώ ακόμα πιο σπάνια βρίσκει κανείς μια λαϊκή πολυκατοικία στην οποία να μην έχει γίνει διάρρηξη τουλάχιστον ενός διαμερίσματός της!

Ας ρίξουμε όμως μια (αναπόφευκτα) σύντομη ματιά στο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης θέτοντας κατ΄ αρχή τα βασικά «δεδομένα»:

Με τον Κανονισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης «Δουβλίνο ΙΙ» (343/2003) επιβλήθηκε στην πρώτη χώρα εισόδου ενός μετανάστη που ζητάει άσυλο, να αναλαμβάνει την υποχρέωση να «φέρει εις πέρας» το αίτημα ασύλου του. Αυτό, με απλά και κατανοητά λόγια, σημαίνει πως αν αυτός που ζήτησε άσυλο στην Ελλάδα φθάσει με οποιοδήποτε τρόπο σε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα και συλληφθεί, «επανα-προωθείται» στην Ελλάδα η οποία πρέπει να τον δεχτεί πίσω.

Ο «κανόνας» αυτός προκύπτει από το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ρυθμίσει από το 2005 τις προϋποθέσεις εισόδου και διαμονής των εργαζομένων υψηλής ειδίκευσης (η λεγόμενη "μπλε κάρτα"), αλλά η μάζα των μεταναστών που ζητάει άδεια παραμονής και εργασίας (η λεγόμενη "ενιαία άδεια") έχει «σκαλώσει» στις διαφορές μεταξύ των χωρών μελών της ΕΕ.

Ο αρχικός σκοπός του Κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ» ήταν η «κατανομή ευθύνης» στην διεκπεραίωση της διαδικασίας ασύλου μεταξύ όλων των ευρωπαϊκών χωρών της Σύμβασης. Στην πράξη όμως ο Κανονισμός αυτός οδήγησε στην άνιση κατανομή των αιτούντων άσυλο με αποτέλεσμα το βάρος να πέφτει ανισομερώς στις χώρες πρώτης εισόδου αλλοδαπών, δηλαδή κυρίως στην Ελλάδα αφού η Ιταλία και η Ισπανία έχουν μειώσει σημαντικά το πρόβλημά τους με τις διακρατικές συμφωνίες που υπέγραψαν με Λυβίη, Μαρόκο και Αλγερία. Τα εύπορα κράτη της Ευρώπης διαφωνούν κάθετα στην «ενδοευρωπαϊκή επανεγκατάσταση», που θα έδινε τη δυνατότητα σε αλλοδαπούς που βρίσκονται στην Ελλάδα να μετοικήσουν σε άλλα κράτη θεωρώντας πως κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για την Ευρώπη. (Αν σήμερα είναι καταστροφικό για την Ελλάδα, δεν φαίνεται να τους απασχολεί ιδιαίτερα!).

Η Ελλάδα, ως η κυριότερη πύλη εισόδου μεταναστών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καλείται να πληρώσει ένα δυσανάλογο κόστος το οποίο θα έπρεπε κανονικά να κατανεμηθεί ισότιμα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Το κόστος αυτό δεν είναι μόνο οικονομικό: Είναι και κοινωνικό, αφού αφορά και όλα τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούνται με τη συγκέντρωση μεγάλου αριθμού ανθρώπων οι οποίοι είναι άστεγοι, άνεργοι, χωρίς τις στοιχειώδεις δυνατότητες που