Μια «έντιμη» αν και όχι καλή λύση που άργησε δυο χρόνια…

00:32 8/2/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Χρειάστηκε πρώτα να εκτεθεί ανεπανόρθωτα η ηγεσία της ΕΕ, να εξευτελιστεί απολύτως το ελληνικό πολιτικό σύστημα, να ταπεινωθεί ελεεινά ο ελληνικός λαός και να αποκαλυφθεί περίτρανα το κερδοσκοπικό παιχνίδι του χρηματοπιστωτικού λόμπυ με τα ευρωπαϊκά κρατικά ομόλογα, για να βγει σήμερα το Der Spiegel και να γράψει αυτά που.....
εδώ και πολύ καιρό ψυθιρίζονται όχι μόνο στο Βερολίνο και το Παρίσι, αλλά και στις Βρυξέλλες

και κυρίως στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον: Η Ελλάδα δεν θα καταστραφεί και η ΕΕ θα ξαναβρεί σχέσεις ισορροπίας με την χρηματαγορά στον βαθμό που θα σταματήσει η φαρσοκωμωδία με την ελληνική δήθεν διάσωση, θα εγκαταλειφθούν τα κακόγουστα πειράματα που αποτελούν προϊόντα Συνόδων Κορυφής και απίθανων διαπραγματεύσεων μεταξύ εκπροσώπων θεσμικών επενδυτών ελληνικών ομολόγων, τρόικας και Ελλάδας και επιτραπεί στην χώρα μας να ακολουθήσει μία ορθόδοξη χρεοκοπία, εντασσόμενη στην συνέχεια σε ένα αναπτυξιακό σχέδιο τύπου Μάρσαλ.

Το ζήτημα είναι ότι για λόγους πολιτικούς μάλλον παρά οικονομικούς, μετά από αυτό η χώρα δεν μπορεί να παραμείνει στην ευρωζώνη ή τουλάχιστον να παραμείνει στην ευρωζώνη ως κανονικό μέλος της. Αυτό δεν το αναφέρει ο συντάκτης της ηλεκτρονικής έκδοσης του γερμανικού περιοδικού, μοιάζει όμως να αποτελεί κοινό τόπο όσων προβληματίζονται επί της σχετικής προτάσεως.

Το σκεπτικό της πρότασης, που επαναλαμβάνω δεν είναι καινούρια, αλλά άρχισε να ωριμάζει μετά την εγκατάλειψη σχεδίων για άμεση θεσμική αναδιαμόρφωση της ΕΕ και για αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ, έλαβε συνεκτική μορφή μετά την αποκρυστάλλωση της πεποίθησης ότι το ελληνικό πείραμα δεν μπορεί να συνεχίσει να αναπτύσσεται στην βάση της εξαίρεσης. Είναι αλήθεια ότι η υπόθεση της ελληνικής χρεοκοπίας αντιμετωπίστηκε ως ένα εξαιρετικό φαινόμενο εντός της ευρωζώνης, για το οποίο αναπτύχθηκαν εξαιρετικοί μηχανισμοί διάσωσης. Μόνον που η εξέλιξη της πιστωτικής περιπέτειας στην ευρωζώνη έδειξε ότι η λογική αυτή «εξαίρεσης» αντί να περιορίσει την κρίση απομονώνοντας την Ελλάδα, συντέλεσε στην διεύρυνσή της, προκαλώντας παράλληλα τόσο αμφισβήτηση του γενικότερου θεσμικού οικοδομήματος της ΕΕ, όσο και του χρηματοπιστωτικού μηχανισμού δανειοδότησης των κρατών-μελών της. Στο τέλος δημιουργήθηκαν και απίθανες παρεξηγήσεις φέροντας κυρίως Γάλλους και Ιταλούς να κατηγορούν τους Γερμανούς ότι από όλη αυτή την διαδικασία αποκόμισαν αυτοί οφέλη εις βάρος του δυναμικού της δανειοληπτικής ικανότητας των ιδίων, με αποτέλεσμα μεταξύ των άλλων, να πλήττεται η ανταγωνιστικότητά τους.

Η έννοια της «εξαιρέσεως» θα μπορούσε, λοιπόν, και υπό τις παρούσες συνθήκες να λάβει σάρκα και οστά σε ένα πλαίσιο που δεν θα επηρεάζει τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης και δεν θα διαμορφώνει ένα νέο παράδειγμα – έστω και εξαιρετικό – στο ζήτημα της εμπιστοσύνης στην χρηματαγορά και στο γενικό πλαίσιο αναδιαρθρώσεων του δημοσίου χρέους που έχει εμπεδωθεί διεθνώς τα τελευταία 20-25 χρόνια. Αυτό το σκεπτικό ενισχύθηκε από τα θλιβε