Οι θυσίες δεν είναι “προνόμιο” μόνο του απλού λαού

02:15 31/3/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Τα πολύ παλιά τα χρόνια, όπως μάθαμε στο σχολείο (τώρα κι αυτά αμφισβητούνται, βέβαια!), στους πολέμους οι στρατηγοί πολεμούσαν στη μάχη μαζί με τους υπόλοιπους στρατιώτες, θέτοντας τον εαυτό τους σε κίνδυνο και πολλές φορές έχαναν τη ζωή τους. Τουλάχιστον αυτό ήταν το ήθος των αρχαίων Ελλήνων, γιατί οι Πέρσες δεν φαίνεται να το συμμερίζονταν με τον ίδιο τρόπο. Βέβαια τότε, το να είσαι στρατηγός σήμαινε ότι ήσουν και ο πιο......
ανδρείος και ικανός πολεμιστής. Οι στρατιώτες σε σέβονταν και παραδειγματίζονταν από σένα από το θάρρος σου και την αυτοθυσία σου. Σήμερα, δεν ισχύει καθόλου το ίδιο.

Οι στρατηγοί σχεδιάζουν και διευθύνουν τη μάχη χωρίς να εκτίθενται στη φωτιά της, μένοντας σε μια τέντα, ένα κελί (cell) κάπου κοντά, ή ακόμα-ακόμα μέσα σ’ ένα ιπτάμενο επιχειρησιακό κέντρο, ή και χιλιάδες μίλια μακριά δίνοντας εντολές μέσω δορυφόρου. Κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι δικαιολογημένο λόγω της πολυπλοκότητας των σύγχρονων πολέμων, με πολλά και διάφορα πολεμικά μέσα και όπλα και της ανάγκης για μεγάλη ταχύτητα και συντονισμό των στρατηγικών αποφάσεων. Ο απλός στρατιώτης και ο βαθμοφόρος κατανοούν αυτήν την αναγκαιότητα και δεν έχουν την απαίτηση από τους στρατηγούς τους να διακινδυνέψουν στη φωτιά της μάχης.

 Έτσι το αίμα που χύνεται είναι πάντα των στρατιωτών και ποτέ των στρατηγών. Δεν παύουν όμως ποτέ να πιστεύουν ότι οι στρατηγοί, αν εμφανιζόταν κάποια ανάγκη από συγκυρία, θα ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν για να υπηρετήσουν τον κοινό με όλους σκοπό.
Η ανάδειξη του Αντώνη στην αρχηγία του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ενέπνευσε σε αρκετούς (και σε μένα, δεν το κρύβω) μια ελπίδα για κάποια διαφορετική παρουσία στην ελληνική πολιτική σκηνή γιατί είχε δείξει κάποια ενθαρρυντικά σημάδια παληκαριάς και πατριωτισμού. Για αρκετό καιρό περίμεναν να κάνει όλο και κάποιο νέο βήμα που να επιβεβαιώνει τις προσδοκίες τους. Όταν αρνήθηκε να καταψηφίσει το Μνημόνιο, πολλοί (όχι εγώ) θεώρησαν ότι ήταν πλέον αυτός που περίμεναν. Μετά από λίγο καιρό και αφού η πραγματική μελανή εικόνα για τα σχέδια του ΓΑΠ ήταν συνειδητοποιημένη, όλοι γύρισαν και κοίταξαν τον Σαμαρά. Δυστυχώς, αυτός κοίταξε ψηλά και άρχισε να σφυρίζει. Δεν ήταν δυνατόν! Εδώ και ο πιο άσχετος με τα οικονομικά, έχοντας διαβάσει ένα κάρο οικονομοτεχνικές αναλύσεις, ήταν πλέον πεπεισμένος ότι θα μας ρουφήξουν και την τελευταία σταγόνα αίμα, αν δεν κάνουμε παύση πληρωμών και αυτός, ο οικονομολόγος με τις εμπεριστατωμένες προτάσεις, πρότεινε απλά ένα “άλλο μίγμα πολιτικής”; Μου πήγε λοιπόν στο μυαλό ότι κάτι δεν ταιριάζει στο σενάριο. Σκέφτηκα καλόπιστα: “Βρε, λες να μη δηλώνει ότι θα κάνει default και θα βγει από το Μνημόνιο, για να μην τον σταματήσουν οι “συνομωσιολόγοι” με τις υπόγειες διαπλοκές τους και τις μυστικές εκτελεστικές ομάδες, είτε στήνοντας προβοκάτσιες εναντίον του, είτε απλά “αυτοκτονώντας” τον (όπως και τόσους άλλους μυστηριωδώς τερματίσαντες); Δεν ήμουν ο μόνος που έκανε αυτήν τη σκέψη, ήταν κι άλλοι. Περνώντας ο καιρός, όμως, καθάρισε το μυαλό, θυμήθ