Πόσο κοστίζει μια συγνώμη…

23:51 1/9/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Οι τελευταίες εξελίξεις στο χώρο της παιδείας, μετά από πολύ δισταγμό με αναγκάζουν να μιλήσω όσο μπορώ πιο καθαρά για τα όσα ως εκπαιδευτικός ζώ και καταλαβαίνω από πρώτο χέρι.

Ο νέος νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, αποτελεί συνέχεια και κορύφωση του περσινού αντιστοίχου για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια και του.....
επίσης προσφάτου για τη λυκειακή εκπαίδευση και προσπαθεί απεγνωσμένα να διορθώσει όσα επί τρείς δεκαετίες καλλιεργήθηκαν σε γενιές μαθητών, σπουδαστών, φοιτητών και εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων.
Από την παντελή έλλειψη αξιολόγησης, την ατιμωρησία,

την κομματοκρατία όλων των χρωμάτων, την οικογενειοκρατία, τη θεσιθηρία και την ανεξέλεγκτη παρακμή θεσμών και αξιών, περνάμε πια ευκρινώς σε μια διαχειριστική λογική χωρίς ίχνος κοινωνικής ή έστω επιστημονικής και παιδαγωγικής ευαισθησίας.

Αν στο νόμο που πρόσφατα ψηφίστηκε από την πλειονότητα των βουλευτών δεν υπήρχε ρύθμιση για το τέλος του παράλογα και υστερικά διατηρούμενου πανεπιστημιακού ασύλου, θα υπήρχε άραγε σημείο σύγκλισης της χειρότερης υπουργού που πήρε ποτέ τα ηνία του Υπουργείου Παιδείας με την πλειοψηφία έστω των βουλευτών από το κόμμα της που την διατηρούν εκεί;

Θα προσπαθήσω να δώ τα πράγματα καθαρά και όσο μπορώ αντικειμενικά, με την άνεση ενός πάλαι ποτέ ενεργού συνδικαλιστικά φοιτητή, αν και ευτυχώς όχι από τα μετερίζια ούτε της ΔΑΠ, ούτε της ΠΑΣΠ, ούτε των ΕΑΑΚ.

Η εκλογή του πρύτανη από το σύνολο των καθηγητών του κάθε πανεπιστημίου είναι σαφώς βήμα στη σωστή κατεύθυνση, όπως και η κατάργηση της σε αυτήν ψήφου των διοικητικών υπαλλήλων. Όμως για την ψήφο των φοιτητών, η μηδενιστική άποψη της υπουργού δε με βρίσκει σύμφωνο. Αναμφίβολα, το υπερβολικό και παράλογο ποσοστό που επέβαλε ο νόμος πλαίσιο που το ΠΑΣΟΚ ψήφισε με υπουργό Απ. Κακλαμάνη πρίν από 30 χρόνια έπρεπε να αλλάξει και να μειωθεί αισθητά, ώστε να καταπολεμηθεί η κομματοκρατία, η θεσιθηρία και η απονομή πτυχίων ως αντάλλαγμα ψήφων. Όμως η απόρριψη της αξιολόγησης των φοιτητών ως προς το πρόσωπο του πρύτανη είναι εξίσου λανθασμένη, όσο και η ρύθμιση Κακλαμάνη.

Η αξιολόγηση των καθηγητών σε τακτά χρονικά διαστήματα και ο εξορθολογισμός της εξέλιξής τους είναι σαφώς βήματα στη σωστή κατεύθυνση, καθώς καταπολεμούν τον καρεκλοκενταυρισμό και την καθηγητική αυθεντία.

Η ρύθμιση για τους αιώνιους φοιτητές είναι πιστεύω υπερβολική και παράλογη. Φέρνει εμφανή τα σημάδια της «ερασιτεχνικής χειρουργικής», χωρίς να εγγυάται καμιά ελπίδα βελτίωσης του «ασθενούς» (όπως άλλωστε και το ίδιο το Μνημόνιο). Το «πονάει χέρι, κόψει χέρι» δεν είναι πολιτική σκέψη, ούτε παιδαγωγική τακτική, αλλά μάλλον άλλη μια απόδειξη της προκατάληψης της Υπουργού απέναντι στην εκπαιδευτική κοινότητα και την ελληνική νεολαία.

Η δημιουργία κανόνων ορθολογικής λειτουργίας των πανεπιστημίων είναι θεωρητικά σωστή. Θα ήταν και πιστευτή, αν στην πρόβλεψη ενσωματωνόταν και ρύθμιση για την αξιοποίηση της περιουσίας των ιδρυμάτων από τα