Στην Ελλάδα είναι κακό να έχεις δίκιο νωρίς...

16:10 7/6/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Επειδή τον τελευταίο καιρό ακούμε διάφορους να λένε διάφορα, όταν όμως έπρεπε να μιλήσουν, σιωπούσαν…

Σας παραθέτω ένα απόσπασμα ομιλίας.

Από ποιον, που και πότε εκφωνήθηκε το συγκεκριμένο απόσπασμα ;

Ποια η συνέχειά του;

Τι περιείχαν αντίστοιχες ομιλίες άλλων στην...
ίδια εκδήλωση;

«Φίλες και φίλοι, ας πάρουμε το δόγμα της «πολιτικής ορθότητας». Τις τελευταίες δύο δεκαετίες συνοψίζεται σε κάποιους όρους εμβληματικούς, σε κάποιες έννοιες-κλειδιά,

σε κάποια σχήματα που έχουν γίνει ταυτόχρονα κυρίαρχα και παγιδευτικά:
* Οι όροι που συνοψίζουν τη σύγχρονη – και παραπαίουσα στις μέρες μας –«πολιτική ορθότητα» είναι η παγκοσμιοποίηση, η πολύ-πολιτισμικότητα, ο θρίαμβος του Διαφωτισμού, ο «εκδυτικισμός» ολόκληρου του Κόσμου, πολύ πέραν της Δύσης.
* Οι έννοιες που σηματοδοτούνται από τους όρους αυτούς, είναι η κατάργηση των εθνικών κρατών
-- είτε από τα πάνω κι απ’ έξω: Μέσα από την απελευθέρωση των αγορών και των επικοινωνιών που καταλύουν τα σύνορα.
-- είτε από τα κάτω κι από τα μέσα: Με τη μαζική εισροή μεταναστών που αλλοιώνουν την εθνική σύνθεση των κοινωνιών και δημιουργούν πολύ-πολιτισμικά σύνολα στη θέση τους. Οπότε οι συλλογικές ταυτότητες ισοπεδώνονται και τη θέση τους παίρνουν ατομο-κεντρικές κοινωνίες, όπου μετράνε ατομικά προτάγματα δικαιωμάτων και οικονομικής αποδοτικότητας, όχι συλλογικά προτάγματα ελευθεριών και φαντασιακής συγκρότησης.
* Το θεωρητικό σχήμα που αναδεικνύεται πίσω από τέτοιους παραπλανητικούς όρους και τέτοιες λανθασμένες έννοιες είναι πώς η εξέλιξη είναι «μονόδρομος». Η παγκοσμιοποίηση περιθωριοποιεί και μεταλλάσσει τις εθνικές κοινωνίες, οι εθνικές εξουσίες υποβαθμίζονται, οι εθνικές ταυτότητες βαθμιαία εξαφανίζονται, τα ατομικά δικαιώματα αποσυνθέτουν τα συλλογικά προτάγματα.
Συνεπώς, γι’ αυτούς που ασπάζονται την πολιτική ορθότητα, «πρόοδος» είναι η επίσπευση αυτής της διαδικασίας, η εθελούσια προσχώρηση όλων των κοινωνιών σε ένα κόσμο χωρίς εθνικά κράτη, χωρίς πατρίδες, χωρίς ιδεολογία, χωρίς επί μέρους συλλογικότητες, χωρίς συλλογικούς αυτό-προσδιορισμούς.
Είναι ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την «παγκόσμια διακυβέρνηση», αλλά πραγματώνει την παγκόσμια Αυτοκρατορία.
Ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την αδελφοσύνη των ανθρώπων, αλλά πραγματώνει την υποταγή των λαών.
Ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την απελευθέρωση των συνειδήσεων από «προκαταλήψεις» – εθνικές και θρησκευτικές – αλλά πραγματώνει την ισοπέδωση των πολιτισμών.
Ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την παντοτινή Ειρήνη, αλλά φέρνει την αμφίβολη Ειρήνη της Υποταγής και οδηγεί στη βέβαιη έκρηξη των υποταγμένων και τον «Πόλεμο πάντων κατά Πάντων».
Σύμφωνα με τα δόγματα της «Πολιτικής Ορθότητας», όποιος αντιστέκεται σε αυτή τη μονοδιάστατη έννοια της «προόδου», σε αυτό το μονόδρομο προς την «πρόοδο», σε αυτή τη «μοναδική αλήθεια» για τα πεπρωμένα του ανθρώπου, είναι αθεράπευτα «συντηρητικός», επικίνδυνα «αντιδραστικός».
Και σε αυτή