Το 2012 θα είναι συννεφιασμένο. Μετά θα πιάσει βροχή (1ο μέρος)

08:17 2/1/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Ήδη κλείνουμε δύο χρόνια ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Μιας κρίσης η οποία, επειδή ακριβώς έχει τις ρίζες της στην κουτσή ανάπτυξη, ξέσπασε όπως είναι φυσικό πρώτα στην Ελλάδα της μαγκιάς, του “δε βαριέσαι” και των διορισμένων ψηφοφόρων.

Αν όμως το Ελληνικό χρέος έφερε στο ευρώ έναν μέτριο πονοκέφαλο, το Ιταλικό χρέος των 2 τρισεκατομμυρίων ευρώ δεν .....
είναι γραμμένο σε καμία ιατρική

εγκυκλοπαίδεια.

Μέχρι πρότινος, η ευρωπαϊκή συνταγή για τη διάσωση των ασθενέστερων κρατών – μελών ήταν απλή μέχρι βλακείας: Οι οικονομικά ισχυρότεροι θα ρίξουν στους ασθενέστερους δυο σκαμπίλια και μετά θα τους δώσουν μια σακούλα παξιμάδια να μην ψοφήσουν απ’ τη πείνα.

Φαίνεται όμως ότι η άτολμη συνταγή της συντήρησης του χρέους φέρνει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα πάει να λύσει, με αποτέλεσμα να προλάβει να εμφανιστεί στο προσκήνιο και το Ιταλικό χρέος, οπότε η συνταγή σκαμπίλι – παξιμάδι πάει… περίπατο. Διότι όταν δεν λύνεις καθέτως το πρόβλημα μόλις φανεί και προτιμάς απλά να το συντηρείς στο μέγεθος, αυτό σημαίνει είτε ότι φυλάς κάποιον άσσο για αργότερα, είτε ότι είσαι ικανότατος ισορροπιστής.

Και απ’ ότι φάνηκε, οι Μέρκελ, Σαρκοζί και Σία ούτε άσσους διαθέτουν, ούτε ακροβατικές ικανότητες. Με αποτέλεσμα η κρίση χρέους να μετατραπεί σε πρόβλημα χρέους και να ριζώσει για τα καλά.

Για την Κρίση στην ευρωζώνη έχουν κατηγορηθεί πολλοί…

Και ενώ τούτη την ύστατη στιγμή θα περίμενε κανείς να είμαστε πιο ειλικρινείς, επιμένουμε να κατηγορούμε τράπεζες και οίκους αξιολόγησης για τα χάλια μας, ενώ οι ρίζες του δημόσιου χρέους δεν βρίσκονται αλλού παρά στις οικονομικές ανισότητες στο εσωτερικό της ευρωζώνης και στην κρίση ανάπτυξης κυρίως σε χώρες σαν τη δική μας.

Οι επενδυτές ομολόγων δεν είναι πολιτικοί, ούτε ζουν στα σύννεφα. Είναι φυσιολογικοί άνθρωποι που ξέρουν από επιχειρήσεις και ξέρουν πότε “μυρίζει ανάπτυξη”. Οι οικονομικές ανισότητες και το αντιαναπτυξιακό κλίμα προκαλούν επενδυτικό φόβο, αφήνοντας χωρίς ρευστότητα κράτη όπως την Ελλάδα. Ποιος από εμάς θα δάνειζε σε μια εταιρεία που προσλαμβάνει συνεχώς προσωπικό, δεν παράγει τίποτα και κάθε τόσο βγαίνει στο παζάρι με το χέρι απλωμένο για δανεικά;

Βέβαια, το Ελληνικό πρόβλημα είναι σχετικά μικρό και είναι θέμα μιας σοβαρής κυβέρνησης για να μπει σε μια ευθεία εξόδου από την απομόνωση. Το Ιταλικό πρόβλημα όμως είναι τραγικά μεγάλο σε μέγεθος, σε πολυπλοκότητα και σε παρενέργειες. Για παράδειγμα πέρσι, όταν εμείς μπήκαμε στον μηχανισμό στήριξης με χρέος 240 δισ., το Ιταλικό χρέος ήταν ενάμισι τρισεκατομμύριο, από το οποίο το μισό τρισ. το χρωστούσε στην Γαλλία. Σήμερα το Ιταλικό χρέος έχει σκαρφαλώσει στα δύο τρισ. Αν δηλαδή ο Ελληνικός “λόξυγκας” αναστάτωσε όλο τον πλανήτη, μπορούμε να φανταστούμε την ύφεση που θα προκαλούσε μια Ιταλική κατάρρευση.

Οι σεναριολόγοι της αριστεράς και της προόδου και η Ευρωπαϊκή βλακεία

Όσο και αν επιμένουν για το αντίθετο οι φωτεινοί παντογνώστες της αριστεράς (και όχι