Βαίνουμε προς την τελική λύση ή προς το τέλος;

17:22 23/1/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Στις αρχές του 2010 η κριτική που κάναμε στην κυβέρνηση περιλάμβανε όχι μόνο γενική κριτική της πορείας της, αλλά και σκέψεις, προτάσεις καθώς και σοβαρές παρατηρήσεις πάνω σε «τεχνικά» ζητήματα της διαπραγμάτευσης. Τα σημαντικότερα ήταν ότι η χωρίς διαπραγμάτευση πολιτική συμφωνία που έκανε θα ήταν καταστροφική για την πορεία της χώρας και αύξανε τις πιθανότητες να.....
οδηγηθεί αργά ή γρήγορα σε χρεοκοπία.

Τρία κομβικά τεχνικά – πολιτικά προβλήματα
Ανάμεσα στα τεχνικά-πολιτικά προβλήματα της

συμφωνίας υπήρχαν τότε, το 2010, τρία κομβικά ζητήματα. Πρώτον το χρονοδιάγραμμα που συμφωνήθηκε στην δανειακή σύμβαση δεν μπορούσε να επιτευχθεί με τίποτα. Ο ανόητος υπουργός οικονομικών προέβλεπε το 2010 ότι σε τρία χρόνια θα είχε πάει το έλλειμμα κάτω από τα 3%. Σήμερα, εξακολουθεί να είναι διψήφιο. Οι ευρωπαίοι εταίροι πρότειναν τότε ένα χρονοδιάγραμμα υλοποίησης του προγράμματος που εκτεινόταν στα 4 χρόνια. Αντί η Ελληνική κυβέρνηση να επιμείνει σε μια ριζική αλλαγή αριθμών του προγράμματος, όπως με την αύξηση των τεσσάρων ετών σε τουλάχιστον δέκα, αντιπρότεινε αυτό να υλοποιηθεί σε 3 έτη! Αυτή η επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου είχε δύο επιπτώσεις. Πρώτον καθιστούσε το πρόγραμμα εξαρχής μη υλοποιήσιμο και δεύτερον οδηγούσε την Ελλάδα από το πρόβλημα στην καταστροφή. Επιπλέον, οι τοκογλυφικοί τόκοι που συμφωνήθηκαν -μαζί με την απαράδεκτη συμφωνία η Ελλάδα να μην δανειστεί από άλλες πηγές-, έκανε την πορεία στον γκρεμό «μονόδρομο» κερδών για αυτούς που αξιοποιούν την κρίση προς όφελος τους. Δεν είναι τυχαίο ότι το ΔΝΤ ζητά σήμερα, για λόγους καταστατικών του δεσμεύσεων, αυτά που δεν ζήτησε η Ελληνική κυβέρνηση το 2010, δηλαδή, άλλο χρονοδιάγραμμα και χαμηλότερα επιτόκια.Σε αυτά τα πλαίσια, ένα ακόμα τεχνικό-πολιτικό πρόβλημα είναι το πότε κάνει κανείς κούρεμα. Η κυβέρνηση με όλα τα μέσα δήλωνε και έπραττε στη γραμμή ότι οποιοδήποτε κούρεμα θα ήταν καταστροφή. Τη φράση αυτή την έχουν επαναλάβει εκατοντάδες φορές ο τότε πρωθυπουργός και οι υπουργοί του. Σήμερα λένε τα εντελώς διαφορετικά. Πρόκειται για δύο παντελώς αντίθετες απόψεις και στάσεις. Το μόνο κοινό σημείο τους, είναι ότι κάθε φορά εμφανιζόταν η όποια άποψη ως ο σιδερένιος κανόνας του μονόδρομου. Σε αντίθεση με τους κυβερνώντες είχα δηλώσει πολλές φορές και δημοσίως, ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να διαπραγματευτεί σκληρή και στην ανάγκη να προχωρούσε η ίδια σε κούρεμα. Ακόμα και αν αγνοήσουμε για μια στιγμή το γεγονός ότι το χρέος δεν είναι όλο νόμιμο, ακόμα και τότε, το γεγονός παραμένει, ότι με 30% κουρέματος του χρέους το 2010, αυτό θα είχε πέσει κάτω από τα 170 δισεκατομμύρια, δηλαδή, κάτω από το 80% του αναγνωρισμένου ΑΕΠ. Επιπλέον, αν συμπεριλάβει κανείς στο ΑΕΠ και την παραοικονομία, χωρίς την φορολόγησή της, το ποσοστό του χρέους θα ήταν μικρότερο από 60%.Οφείλω να σημειώσω, ότι δεν υπάρχει βιβλίο πολιτικής οικονομίας του χρέους στο οποίο να μην υποστηρίζεται η άποψη, ότι πρώτα κουρεύεται ένα χρέος και μετά λαμβάνονται τα όποια μέτρα. Η κυβέρνηση, όμως, ντρεπόταν το 2010