2015-2025: Δέκα χρόνια κομμάτια (*)

10:09 28/2/2025 - Πηγή: Το Ποντικι

Θα είχε ενδιαφέρον μια εναλλακτική θεώρηση της δεκαετίας του ΣΥΡΙΖΑ από την σκοπιά των αιρέσεων. Μια Οικουμενική Σύνοδος της Ορθοδοξίας με καλεσμένους αρειανούς, νεστοριανούς, μονοφυσίτες κι εικονοκλάστες; Τέτοιες σύνοδοι δεν πραγματοποιούνται στο Φανάρι ή στο Άγιο Όρος ούτε η δική μου ιδέα θα υιοθετηθεί στην Κουμουνδούρου.

Η διπλή συντριβή Τσίπρα (2023) υπήρξε απότοκη πολλών προσωπικών σφαλμάτων αλλά κυρίως ήταν απότοκη της τραγικότητας του κινήματος

των αγανακτισμένων,των αντιφάσεων του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ και της διαψευσθείσας αντιμνημονιακής έξαρσης, αφού πρώτα με τυφλή μανία φλερτάρισε με ακρότητες ενίοτε και με το νεοφασισμό.

Ως εκ τούτου, ο απολογισμός που εκκρεμεί είναι υπερδεκαετής.

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΤΡΑΥΜΑ

Τα στερνά τιμούν τα πρώτα οπότε δεν μπορεί να μείνει στο απυρόβλητο το ατιμωτικό τέλος (Gazi live). Ο τελικός ξεπεσμός εξαναγκάζει στην αναδρομική νέα ανάγνωση των πεπραγμένων όλης της δεκαετίας. Ακόμη και να θέλει κανείς να ξεχάσει, υπάρχει το lumpen σχήμα του κ. Φάμελλου που το υπενθυμίζει.

Αυτή η ανάγκη αναθεώρησης δεν υπακούει σε κάποια πικρία αλλά σε μια νομοτέλεια. Όπως η έλευση της δικτατορίας έθεσε, εκ των πραγμάτων, υπό ριζική επανεξέταση το όλο εγχείρημα της Ένωσης Κέντρου (ΕΚ) της δεκαετίας του εξήντα ή όπως, τηρουμένων των αναλογιών, το “Ολοκαύτωμα” εξανάγκασε σε μια νέα ανάγνωση της όλης νεωτερικότητας, κάπως έτσι θα γίνει κι εδώ.

Αυτά συνήθως διεκπεραιώνονται με τον επώδυνο τρόπο, δηλαδή με τον μηχανισμό του «τραύματος» όπως εξήγησε πριν από μισό αιώνα η Hannah Arendt. Είναι ανιστόρητοι οι δισταγμοί όσων διαχώρησαν την θέση τους στην αναθεωρητική στάση τους απέναντι στον όλον ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα ενώ ματαιοπονούν οι αγιογραφικές προσεγγίσεις του ομώνυμου Ινστιτούτου.

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Μπορεί η εικονοκλαστική στάση του Κινήματος Δημοκρατίας να ξεκίνησε άτσαλα αλλά γενικά πιστώνεται στα θετικά του. Δεδομένου ότι ο Κασσελάκης είχε προϋπάρξει ‘πιστός’ του Τσίπρα, εμφιλοχωρεί συχνά στην προσπάθεια του κι αρκετή προσωπική ένταση.

Θυμίζει μερικές φορές και σ’ αυτό την άλλη αιρετική φυσιογνωμία της ελληνικής Αριστεράς, την κ Ζωή Κωνσταντοπούλου, το παιδί-θαύμα της προηγούμενης δεκαετίας. Είχε καταλάβει κι εκείνη για λίγο μια κορυφαία πολιτειακή θέση. Συμπτωματικά, κι οι δύο τους εκδιώχθηκαν βιαίως ενώ λοιδορήθηκαν έντονα κι ως προσωπικότητες.

Νέοι της upper class με τον κόσμο στα πόδια τους, πιο μορφωμένοι από τον μέσο Έλληνα πολιτικό, πιο εργατικοί και πιο αδιάλλακτοι γιατί άραγε προκάλεσαν τόσο έντονες αντιδράσεις; Τόσο κακή τύχη τους είχε φέρει σε θέσεις ευθύνης ή μήπως το θεσμικό αξίωμα που πρώιμα επέτυχαν, λειτουργούσε ως ζουρλομανδύας στην πληθωρική τους προσωπικότητα; Όλα αυτά απαντώνται στο ντοστογιεφτσκικό φόντο της προαγωγής του ευπειθούς κ. Τασούλα σε ΠτΔ!

Ίσως ως τρίτος, του κλαμπ των αιρετικών εξοβελισθέντων, να λογίζεται κι ο εξηκοντούτης Γιάνης Βαρουφάκης, αν κι απασχολεί λιγότερο την πολιτική ζωή αφότου εγκατέλειψε τον ρηξικέλευθο μοναχικό του δρόμο, επιλέγοντας πιο παραδοσιακές διαδρομές.

Αντιθέτως δεν νομίζω να περιλαμβάνονται στο ίδιο φαινόμενο των αιρέσεων οι αποχωρήσαντες της Νέας Αριστεράς. Παρά το 17,8% πίστευαν ότι όλα είχαν πάει καλά κι ότι θα πήγαιναν ακόμη καλύτερα, με την τυχόν επικράτηση της δικής τους προτίμησης! Ακόμη και σήμερα, η ΝεΑρ δεν προκαλεί ιδιαίτερες εκδηλώσεις ενθουσιασμού μεταξύ των τσαντισμένων ούτε εκδηλώσεις απέχθειας του συστήματος ενώ δημοσκοπικά παρακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ κατά πόδας. Δεν θα την έλεγες κι αιρετική ανάγνωση …

ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ

Στην δεκαετία που η ελληνική Αριστερά ξεφορτωνόταν τους κατά καιρούς αιρετικούς της, προτίμησε κάποια πιο δοκιμασμένα μοντέλα παραγωγής ηγετών. Ίσως και ν’ αντέγραψε τον καθ’ όλα άξιο και πιθανό διάδοχο των απέναντι, τον κ. Κωστή Χατζηδάκη. Κάποιον ταπεινής ορεινής καταγωγής και μηδενικής εργασιακής ή ακαδημαϊκής διάκρισης που τυγχάνει “αυτονοήτως” προικισμένος για το άρχειν. Γιατί; Μυστήρια πράγματα …

Που διαφέρει άραγε η τόσο επίκαιρη περίπτωση της κ. Όλγας Γεροβασίλη; Κι εκεί κάποιο αφανές κέντρο αποφάσισε ότι είναι αδιαμφισβήτητη, απαραίτητη κι αυτονόητη και το νοήμον κοινό της Αριστεράς παθητικώς συγκατένευσε. Το σκεπτικό παρέμεινε κι εδώ ένα μυστήριο.

Όσο περισσότερο όμως μοιάζει κανείς στον αντίπαλο του, τόσο η απήχηση του συρρικνώνεται.

Διαβάστε επίσης:

Επιτέλους, δώστε απαντήσεις για τη φωτιά και το μπάζωμα, φτάνουν δύο χρόνια ψέματα

Γενική παραζάλη για τα συλλαλητήρια

Ε, όχι και να μιλάνε για ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης