«Relic», του Ευριπίδη Λασκαρίδη

06:32 29/3/2025 - Πηγή: Το Ποντικι

Το «Relic» (όρος αρχαιολογικός που σημαίνει απολίθωμα ή το λείψανο στα αγγλικά) είναι το πρώτο έργο του Ευριπίδη Λασκαρίδη με την ομάδα Osmosiς που δημιουργήθηκε το 2012 με μηδενικό budget και ελάχιστους συνεργάτες. Πρωτοπαρουσιάστηκε στην πλατφόρμα σύγχρονου χορού Aerowaves στη Βαρκελώνη το 2015, ενώ στη συνέχεια περιόδευσε σε περισσότερα από 40 φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο, προκαλώντας το ενδιαφέρον κοινού και κριτικών.

Ο χαρισματικός

καλλιτέχνης συνέχισε την εμπνευσμένη του πορεία με τα έργα «Τιτάνες», «Elenit», «Tourne», «Kamares», «Lapis Lazuli» (2024).

Έργα σαφώς πιο ώριμα, που τον καθιέρωσαν στη διεθνή σκηνή.

Ωστόσο, ήδη από το «Relic» έδωσε το ιδιαίτερο στίγμα του: «Δεν είναι ούτε περφόρμανς, ούτε χορός, ούτε τσίρκο, δανείζεται όμως, απ’ όλες τις παραστατικές τέχνες, ακόμα και από τον κινηματογράφο ή το μπουρλέσκ», έχει δηλώσει ο ίδιος.

Η συγκεκριμένη περφόρμανς, παρότι δεν έχει τη δύναμη των μετέπειτα δημιουργιών του, μας εισάγει στον μαγικό του μικρόκοσμο. Κατ’ επέκταση κινείται σε ένα σουρεαλιστικό, μυστηριώδες περιβάλλον, ενάντια σε κάθε ρεαλισμό και σοβαροφάνεια, στοχεύοντας στη δημιουργία ενός αναρχικού σύμπαντος με αλλόκοτα ανθρώπινα πλάσματα, παίζοντας εξαιρετικά με το φως, τον ήχο και την κίνηση του σώματος. Και βέβαια ούτε τώρα λείπει η δική του γνήσια αίσθηση του χιούμορ.

Σ’ αυτό το solo show, μια ηλικιωμένη, υπέρβαρη περσόνα (την υποδύεται μοναδικά ο ίδιος ο Λασκαρίδης), σκοντάφτει με τα ψηλά τακούνια της σε ό,τι βρίσκεται μπροστά της, κοιτάζει το κοινό με αμηχανία, «παραμιλάει» με ακατανόητους ήχους, βγάζει μικρές κραυγές, αυτοσαρκάζεται θέλοντας να θάψει τον υπαρξιακό φόβο και τη μοναξιά της, ενώ ταυτόχρονα αγγίζει τα όρια του γελοίου. «Είναι το πιο γελοίο από τα αδιανόητα σώματα και έτσι, σε κάποιο επίπεδο, το πιο τραγικό από τα τερατουργήματα του Φρανκενστάιν. Ο εγκέφαλός σου σκέφτεται συνεχώς: “τι διάολο είναι αυτό”; Και ύστερα: “απλώς δέξου το”. Το αξίζει», έγραψε ο Sanjoy Roy, κριτικός της εφημερίδας «Guardian».

Ωστόσο αυτή η αμφιλεγόμενη trans μορφή ενοχλεί κάποιους θεατές, καθώς θεωρούν πως παραπέμπει στη γελοιοποίηση του γυναικείου φύλου. Ο Λασκαρίδης, από την άλλη, δεν έχει τέτοια πρόθεση. Δημιουργεί στην ουσία άφυλα πλάσματα, σκληρά αλλά αγαπησιάρικα, βίαια αλλά και τρυφερά, που, χωρίς λόγια, διακωμωδούν σκοτεινές περιοχές της ανθρώπινης φύσης. Χρησιμοποιώντας την υπερβολή, τη μεταμόρφωση και τους συμβολισμούς, η παράσταση αφήνει ελεύθερη τη σκέψη του θεατή να ανακαλύψει νοήματα που αγγίζουν τις δικές του εμπειρίες.

Οι συντελεστές έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επιτυχία της παράστασης.

Το εντυπωσιακό κοστούμι που παραπέμπει σε εικαστική εγκατάσταση φιλοτέχνησε ο Άγγελος Μέντης, τα φώτα επιμελήθηκε ο Μίλτος Αθανασίου σε συνεργασία με την Ελίζα Αλεξανδροπούλου, ο ηχητικός σχεδιασμός είναι του Κώστα Μιχόπουλου και η μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή.

Διαβάστε επίσης:

«One Battle After Another»: Μία πρώτη γεύση από τη νέα ταινία του Paul Thomas Anderson με πρωταγωνιστή τον Leonardo DiCaprio (video)

Σινεμά για «μερακλήδες»

Η Πρωταπριλιά έρχεται