Ένα γράμμα στον Βασίλη

20:16 10/4/2019 - Πηγή: Το Ποντικι

MEDIA

Η Χριστίνα Βραχάλη αποχαιρετά τον Βασίλη Λυριτζή, μέσω ενός συγκινητικού κειμένου στο blog της στο gazzetta, και τον ευχαριστεί για όλα:

Είμαι φύσει κοινωνικό ον. Λογικό στο δικό μου μυαλό, γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Αγαπώ την επαφή με τους άλλους, το άγγιγμα, την αγκαλιά. Όλα αυτά για μένα είναι τρόποι επικοινωνίας. Παρόλα αυτά, πολλοί δικοί μου άνθρωποι με θεωρούν κλειστή. Πως δεν …επικοινωνώ όσο πρέπει. Κι έχουν δίκιο.

Έχω καταλάβει πως μόνο με τα γραπτά μπορώ να εκφραστώ και να μιλήσω, όπως πραγματικά θέλω. Το κείμενο που ακολουθεί, λοιπόν, δεν πρόκειται για επικήδειο. Είναι μια ανάγκη να βγάλω φωνή. Να θυμηθώ. Να ουρλιάξω και να κλάψω ταυτόχρονα. Και παράλληλα να ευχαριστήσω. Δεν είχα τη δύναμη να το κάνω τις προηγούμενες ημέρες.

Ο Βασίλης Λυριτζής δεν ήταν κολλητός μου. Είχαμε συναντηθεί ελάχιστες φορές εκτός σταθμού. Σε κάποια πάρτι του Στρατή και λίγες ημέρες στη Σκιάθο που βρεθήκαμε με την οικογένειά του. Το λέω γιατί σίγουρα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι από μένα να μιλήσουν για εκείνον. Εμένα ήταν συνεργάτης μου. Αλλά, ξέρετε, αυτό το επάγγελμα σε αναγκάζει να είσαι περισσότερες ώρες με τους συνεργάτες σου, παρά με τους φίλους σου. Αυτόματα, με έναν μαγικό τρόπο, οι συνεργάτες σου γίνονται η οικογένεια σου. Πόσω δε μάλλον όταν για 7 χρόνια ξυπνάς μαζί τους κάθε πρωί. Το χάραμα ενισχύει το συναίσθημα.

Ήταν Γενάρης του 2010, όταν άκουσα πως στον ΣΚΑΪ αναλαμβάνουν την πρωινή τηλεοπτική ενημερωτική ζώνη, ο Βασίλης Λυριτζής με τον Δημήτρη Οικονόμου. Και το όνομα αυτής, «Πρώτη Γραμμή». Ήμουν 25 χρόνων τότε, και για μένα ήταν σπουδαίο το συναίσθημα πως το κανάλι που υπηρετούσα ήδη 5 χρόνια, άρχιζε να μεγαλώνει δημοσιογραφικά.

Λίγες ημέρες μετά χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ήταν ο αρχισυντάκτης της εκπομπής, ο Στρατής Τριλίκης! «Γεια σου Χριστίνα, είμαι ο Στρατής, σε λίγες ημέρες ξεκινάμε και θα ήθελα να είσαι στην ομάδα της "Πρώτης Γραμμής" . Αύριο το πρωί έχουμε πρόβες στο στούντιο». Απάντησα κατευθείαν θετικά και ας μούδιασα στη συνέχεια. Την άγνοια του κινδύνου που μου επέτρεπε το νεαρό της ηλικίας διαδέχτηκε ο φόβος του πρωτάρη.

«Καλώς ήρθες, Χριστινάκι! Τι ομάδα είσαι;» Ήταν η πρώτη επαφή μου με τον Βασίλη Λυριτζή, λίγες ημέρες πριν την έναρξη. «Έχω μάθει πως κάνεις ρεπορτάζ Παναθηναϊκού! Μην ανησυχείς, βαζελάκι! Απλά να ξέρεις πως η πρώτη εφημερίδα που διαβάζουμε στην εκπομπή είναι το «Φως». Εδώ είμαστε μια παρέα και θα περάσουμε καλά. Ότι και να γίνει είμαστε εμείς εδώ για να το φτιάξουμε». Στις πρόβες το συναίσθημα άλλαξε. Έγινε ασφάλεια.

22 Φεβρουαρίου 2010. Ημέρα Πρεμιέρας! Έγερση στις 4. Αν και αμφιβάλω αν είχα κλείσει μάτι την προηγούμενη. Έναρξη στις 6. Στον αέρα έβγαινα από τους πρώτους, γύρω στις 6 και μισή. Ο Βασίλης και ο Δημήτρης με συστήνουν στους τηλεθεατές τους σαν να ήμουν συνεργάτιδά τους ήδη 10 χρόνια. Ο Στρατής στο ακουστικό μου μετέφερε τα κολακευτικά σχόλια του κόσμου για να πάρω τα πάνω μου. Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είχε ήδη δημιουργηθεί μια δεύτερη οικογένεια για μένα.

Η κλασική ατάκα όσων συναντούσα στο δρόμο ήταν, «μα καλά πως τα βγάζεις πέρα με αυτούς τους δύο γαύρους;». Αγαπούσα πολύ αυτή την ατάκα, γιατί από πίσω της κρυβόταν τόση- μεταξύ μας, αγάπη! Που να εξηγείς τώρα;

Συχνά, κυρίως μετά από αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ που ξενυχτούσε για να τους δει, αργούσε να ξυπνήσει το πρωί! 6 η ώρα. Πουθενά ο Λυριτζής. Τηλέφωνο στο μακιγιάζ ο Στρατής, "Χριστίνα, ετοιμάσου να μπεις στούντιο με τον Οικονόμου, ο άλλος είναι καθ' οδόν!", δεν προλάβαινε να κλείσει το τηλέφωνο, ακουγόταν μια φωνή από μακριά, - "Ειρήνηηηηηη, (η κοπέλα που μας έβαφε όλα αυτά τα χρόνια), έλα μέσααααααα!", ήταν ο Βασίλης που έμπαινε κατευθείαν στο στούντιο από το κρεβάτι του και βαφόταν στα διαλείμματα! Ρούχα δεν χρειαζόταν. Φορούσε τα δικά του μπλουζάκια.

"Έναν καφέ, ρε παιδιά. Παραγωγή! Τελείωσε ο καφές. Πως θα ανοίξει το μάτι μας; "

Η παρουσία μου τα πρώτα χρόνια της εκπομπής ήταν καθημερινή. Στην πορεία λόγω των υπόλοιπων βραδινών υποχρεώσεων του καναλιού, ήταν μικρότερη. Αλλά διαρκής. Με την πάροδο των ετών, συνεργάτες έφυγαν, άλλοι σταμάτησαν, άλλοι ανέλαβαν εκπομπές, άλλοι δελτία. Γιατί εδώ θα πρέπει να τονίσω, πως μέσα από την «Πρώτη Γραμμή», αναδείχτηκαν και διακρίθηκαν πολλοί συνάδελφοι, μεταξύ αυτών κι εγώ. Κι αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με την ικανότητά μας, αλλά και με το χώρο που μας έδιναν ο Βασίλης και ο Δημήτρης. Είναι απίθανο το πως «φώτιζαν», χωρίς κόμπλεξ, χωρίς δεύτερες σκέψεις τον συνεργάτη τους. Ακόμα κι αν αυτός ήταν 25 χρόνων. Χωρίς εμπειρία και χωρίς τηλεοπτικό χρόνο στις πλάτες του. Ειδικά τότε. Ειδικά εκεί έβλεπες την τρυφερότητα και τη γενναιοδωρία τους.

"Ρε παιδιά που είναι ο Λυριτζής; θα επιστρέψει ποτέ από τις διακοπές να φύγουμε κι εμείς;", ήταν η μόνιμη πλάκα του Δημήτρη, όταν ο Βασίλης έλειπε με άδεια το καλοκαίρι.

Έμεινα στην οικογένεια της «Πρώτης Γραμμής» μέχρι και την τελευταία ημέρα, τον Ιούνιο του 2017, όπου ο Λυριτζής πήρε την απόφαση να αποχωρήσει από τον ΣΚΑΙ, μαζί με το Στρατή, μια απόφαση που μόνο εύκολη δεν ήταν, και η οποία θεωρώ πως όσο κι αν ήταν δική του, τον πλήγωσε. Αυτό που μπορώ να πω ωστόσο με βεβαιότητα, είναι πως θα τον πλήγωνε περισσότερο αν άφηνε τον εαυτό του να καταπατήσει τις δικές του αξίες. Λίγες ημέρες αργότερα αποχώρησα κι εγώ από το κανάλι. Από τότε είχα να τον δω. Δεν ήξερα τίποτα για την αρρώστια.

«Βασίλη, την επόμενη συνάντησή μας τη φανταζόμουν στο νησί που αγαπούσες να πίνουμε τσίπουρα με την οικογένεια σου, τον Στρατή και τα σκυλιά μας.

Βασίλη, προσπαθώ να σε κάνω την εικόνα που θα ήθελες. Να κοιτάς τη θάλασσα από το αγαπημένο σου μπαλκόνι στη Σκιάθο. Ν’ απολαμβάνεις τον καφέ σου, να χαϊδεύεις το μούσι σου και διαβάζεις ακόμα ένα βιβλίο. (μετά «το Φως» εννοείται), και γελάς με όλους εμάς τους αδιόρθωτους. Έλεγες αρκετά συχνά, «Άντε να τελειώνουμε με τη σκατοδουλειά. Να πάω στη Σκιάθο μου». Εγώ εκεί σε σκέφτομαι, χαρούμενο.

Βασίλη, θα περιμένω τα μηνύματά σου στη γιορτή μου, που ποτέ δεν είχες παραλείψει να μου στείλεις, ακόμα κι όταν έλειπες στο εξωτερικό. «Χριστινάκι μου…», πάντοτε έτσι ξεκινούσαν. Τα έχω κρατήσει.

Βασίλη, σ’ ευχαριστώ για την αγάπη και τη γενναιοδωρία σου…

Σ’ ευχαριστώ που με …μεγάλωσες επαγγελματικά. Που μου έδωσες όσες ευκαιρίες άξιζα και ακόμα περισσότερες. Που αγκάλιασες τα όποια -πολλά- λάθη μου, χωρίς να γίνεις επικριτικός. Που με άφηνες ελεύθερη να διαφωνώ, να λέω τη γνώμη μου και να είμαι ο εαυτός μου. Συνειδητοποίησα μεγαλώνοντας πόσο δύσκολο, κι επικίνδυνο ήταν, ιδίως εκείνη, - κι ετούτη βέβαια-- την εποχή.

Άπειρη ευγνωμοσύνη, μεγάλη τύχη, που σε συνάντησα. Βαθιά θλίψη που δεν θα σε ξαναδώ…».

Πηγή: gazzetta

ΛυριτζήςΒραχάληΣΚΑΪHas video: Exclude from popular: 0