Μ’ αρέσει να μιλάω στα ερείπια…

07:01 20/3/2021 - Πηγή: Το Ποντικι

Στην Κάσο, το νησί μου, τα ερειπωμένα σπίτια τα λέμε «κατελείμματα». Από το ρήμα «καταλύω», ισοπεδώνω, εγκαταλείπω. Εύκολα καταλαβαίνετε ποια λέξη μας έρχεται στο μυαλό: εγκατάλειψη.

Στο νησί μας έχουμε εκατοντάδες τέτοια. Κάποια προσπαθούμε να τα ξαναζωντανέψουμε με τσιμέντο, καινούργια παραθύρια, τζάμια, σοβάδες, ασβέστη.

Όσα δεν μπορούμε να τα ξανακάνουμε χρησιμοποιώντας «υλικά» όπως πριν, τα ξαναζωντανεύουμε στη μνήμη μας, με

σκέψεις και λόγια, μουσικές που μόλις ακούγονται, γέλια, κρασί και αγάπη.

Όπως ένα κατέλειμμα, στη Βρύση, δίπλα στο αεροδρόμιο, μια Καθαρή Δευτέρα, πριν από πολλά, πολλά χρόνια.

Η θεία η Κούλα έκοβε το ψωμί και τις ντομάτες, η θεία η Μαριγούλα και η θεία η Ερήνη ετοίμαζαν τα νηστίσιμα, ο θείος Χριστόδουλος κι ο θείος Μανώλης κούρδιζαν τη λύρα και το λαούτο, ο Μένιος, ο Αντώνης, ο Γιώργης, η Ευδοκία, η Μαίρη, ο Αντώνης, ο Νικόλας, η Βέργω κι εγώ τρέχαμε στο χωράφι να μαζέψουμε μαργαρίτες και παπαρούνες.

Σήκωσα το βλέμμα μου κι είδα τον χαρταετό να χορεύει στα σύννεφα.

Προχθές πήγαμε με τον συνοδοιπόρο μου Βαγγέλη Καταχανά – «μετακίνηση αριθμός 6». Όταν μπήκα μέσα στο σπίτι άκουσα γέλια, φωνές, τραγούδια, κάποιοι χόρευαν, κάποιοι επέστρεφαν από την αιώνια σιωπή τους.

Κάθισα, πήρα μια φέτα λαγάνα, ένα κομμάτι χαλβά κι έκλεισα τα μάτια. Κάποιος μου χάιδεψε το κεφάλι, κάποιος με φίλησε στο μάγουλο, ένας άλλος μου ‘πε «έλα να κρατήσεις λίγο τον αετό»

Βγήκα, κράτησα τον σπάγκο. Και μου ‘ρθε αμέσως στο μυαλό ο στίχος του Κώστα Μόντη «χαρταετοί είμαστε, μπλεγμένοι στα συρματοπλέγματα».

Της μνήμης μας!

Στην Κάσο επισκεπτόμαστε συχνά τα κατελείμματα και τους μιλάμε.

Και τ’ ακούμε…