Μελόνι – Λεπέν: Διαφορετικές ακροδεξιές και κοινωνικές αφετηρίες αλλά με κοινή κατάληξη

11:52 27/9/2022 - Πηγή: Το Ποντικι

Το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας τα τελευταία  είκοσι (20) χρόνια ήταν το πιο ασταθές σύστημα , με κυβερνήσεις να ανεβοκατεβαίνουν με  μέσο όρο ζωής τα δύο (2) χρόνια.

Είναι η χώρα που μεταπολεμικά απομόνωσε πολιτικά τους νεοφασίστες αλλά έχει δεχθεί την ακροδεξιά ως κανονικότητα από το 1994 με την συγκρότηση της πρώτης κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, που είχε ως εταίρους την Λέγκα του Βορρά του Μπόσι και την Εθνική Συμμαχία του Φίνι.

Η δε μετέπειτα εμφάνισης κομμάτων όπως του Πέπε Γκρίλο, παρά την αντισυστημική του έκφραση, δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Αντιθέτως, υπέσκαψε ακόμη περισσότερο

την εκτίμηση των Ιταλών για τα κόμματα τους, την οργάνωση και την αποτελεσματικότατη τους.

Όταν μάλιστα είναι ένας λαός που έκανε πολυετείς ρήξεις ,για να καταρρεύσει η  Μαφία που «κυβερνούσε» μετά τον πόλεμο.

Φυσικά, οι κυβερνητικές αυτές συνεχείς  αλλαγές ενοχλούσαν τις κυβερνήσεις των άλλων χωρών και δη της Δύσης.

Μια χώρα όμως, όπως την Ιταλία με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, δεν απομακρυνόταν από τις αρχές ,πολιτικές και ευρωπαϊκές διαδικασίες, αν και δημιουργούσε διαπραγματευτικές τύπου «αντιπαραθέσεις» στα πλαίσια του  ευρωπαϊκού  διαλόγου.

Επιπλέον, ήταν και είναι μια χώρα με ισχυρή βιομηχανική παραγωγή ,με μια ιστορική αστική τάξη που έχει  ισχυρή εθνική συνείδηση, με ένα τραπεζικό σύστημα που είναι  μιας διαφορετικής σχολής από εκείνη της Γερμανικής και των Βορείων χωρών. Διαφορές, που άλλωστε εκδηλωνόταν στα θέματα διαχείρισης του χρέους, των ενοποιήσεων των δημοσιονομικών πολιτικών αλλά και των θέσεων εντός της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Με τον Ντράγκι να αντιτάσσεται στις περιοριστικές και ασφυκτικές πολιτικές των Γερμανών.

Επίσης, οι  παραγωγικοί τομείς της δέσποζαν και πιθανά να δεσπόζουν ακόμα στις αγορές αλλά  και στις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του Ταμείου Ανάκαμψης.  Η Ιταλία μπορεί να λάβει 191 δις ευρώ εκ των οποίων 69 δις ευρώ ως  επιχορηγήσεις και 122,6 δις ευρώ ως δάνεια. Δεν είναι ποσά, «παίξε γέλασε»!

 Μια χώρα φυσικά που ταλαιπωρήθηκε, τραυματίστηκε  από την πανδημία αλλά προστάτεψε την οικονομία και την κοινωνία της,χωρίς μεγάλες επιβαρύνσεις του χρέους της και του εθνικού της προϋπολογισμού σε σχέση με το ΑΕΠ της.

Μια χώρα,  που δρομολόγησε μετά από κοινωνικούς κραδασμούς, πρακτικές για την αντιμετώπιση των καραβανιών μεταναστών. Επέλεξε να χαλάσει μάλιστα και  τις ιστορικές της σχέσεις με πολλές Αφρικανικές χώρες που παλαιότερα ήταν υπό το αποικιοκρατικό της καθεστώς και κατόπιν χώρες, στις οποίες η Ιταλία είχε σημαντική βιομηχανική και ενεργειακή επενδυτική δραστηριότητα.

Στην δε ενεργειακή κρίση είχε τον Ντράγκι να «φιλονικεί» με τα μεγαθήρια του φυσικού αερίου, την «θεσμική» νωχελικότητα και αναποφασιστικότητα της Επιτροπής ,την ενεργειακή διάρθρωση των Βορείων χωρών και την αντίληψη τους περί αυτορρύθμισης της αγοράς. Ο Ντράγκι πρωτοστάτησε να μπει πλαφόν στην αγορά ενέργειας και να φορολογηθούν τα υπερκέρδη. Μια πολιτική που θα έλυνε τις σημαντικές διαφορές και τη μεγάλη κοινωνική και οικονομική έκρηξη από τον διεθνή ενεργειακό αποσυντονισμό, λόγω Ουκρανίας.

Η Ιταλία όμως παρά τα ανεβοσκαμπανεβάσματα των κυβερνήσεων της ,είχε πάντα λόγο και πάντα ήταν μεταξύ εκείνων που είχαν «λαμβάνειν». Πιθανά διότι αν δεν, λόγω του υπέρογκου χρέους της, θα συμπαρέσυρε όλο το ευρωπαϊκό οικονομικό οικοδόμημα ,την νομισματική σταθερότητα της ΕΕ, με ότι αυτό θα σήμαινε…

Παρόμοια κατάσταση εξελίχθηκε και στην Γαλλία με την Λεπέν όμως:

να εκλέγεται μέσα από ένα πολιτικά σταθερό σύστημα σε αντίθεση με την Μελόνι,

με αντίπαλο έναν ισχυρό πρόεδρο, τον Μακρόν, που σηματοδοτούσε την συσπείρωση του φιλελεύθερου κέντρου και της παραδοσιακής δεξιάς,

με εκλογικά συσπειρωμένη την κεντροαριστερά σε αντίθεση με την Μελόνι, που την είχε απέναντι της διεσπασμένη,

να έχει κυρίως εκλογικές αναφορές σε χαμηλά και μικρομεσαία στρώματα ενώ η Μελόνι να υποστηρίζεται από όλα τα κοινωνικά στρώματα και περιφέρειες.

Η πιθανή εκλογή της Μελόνι ως Πρωθυπουργού της Ιταλίας και η  κομβικής σημασίας συμπεριφορά της Λεπέν στη Γαλλία για την διακυβέρνηση της χώρας a la cart, ανάλογα με τις επιλογές του  Μακρόν,  προβληματίζει την διεθνή και ευρωπαϊκή γνώμη,

για την πιθανή συγκρότηση ενός ευρύτερου κοινοβουλευτικού ακροδεξιού μετώπου,

για την συσπείρωση ενός άκρως συντηρητικού κοινού, που είναι έτοιμο να δεχτεί πισωγυρίσματα, όπως εκείνων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ελευθεριών των γυναικών μεταξύ των οποίων και του δικαιώματος των αμβλώσεων, του θρησκευτικού διαχωρισμού,

για την θεσμική και συλλογική έκφραση ενός ευρωσκεπτικιστικού πολιτικού μετώπου στο εσωτερικό της ΕΕ. Σε συνδυασμό με τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις στην Γαλλία και Σουηδία, διαμορφώνεται μια νέα γενιά  αντιευρωπαϊστών. Όχι τόσο από πολιτική, ιδεολογική  πεποίθηση. Αλλά από την απογοήτευση τους για την πορεία της Ευρώπης, των κοινωνικών της πολιτικών που συρρικνώθηκαν  κυρίως μετά την δημοσιονομική και τραπεζική κρίση ,της έλλειψης συνοχής, αλληλεγγύης και  σταθερότητας.

την «γραβατομένη» ακροδεξιά με φιλολαϊκό μανδύα, που βρίσκει πλέον πατήματα σε μια φοβική, κλειστή, κοινωνία, ενώ συμμετέχει θεσμικά και στις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Μπορεί να βάζει τους δικούς της όρους εφόσον οι θεσμοί της ΕΕ, είναι εγκλωβισμένοι  στην αναποφασιστικότητα και την εθνική τους πολυφωνία.

Οι καταστάσεις αυτές φυσικά δρομολογούνται εδώ και καιρό, πολύ πριν την ενεργειακή κρίση και χωρίς την υβριδική συνωμοσιολογία του ρώσικου παράγοντα.

Οι εκλογικές αναμετρήσεις στις χώρες-μέλη και η σταδιακή ενίσχυση της ακροδεξιάς, παίρνει πλέον  διαστάσεις  κανονικότητας στην ΕΕ, εφόσον αυτή συμμετέχει πλέον με πολλούς τρόπους, στη διακυβέρνηση ορισμένων  χωρών.

Οι πολίτες ψάχνουν να βρουν και πάλι την ταυτότητα τους, την ασφάλεια τους και την εθνική τους κυριαρχία, η οποία για εκείνους φαίνεται συνεχώς ότι αποδομείται και αμφισβητείται.

Η δημοσιονομική κρίση ,η πανδημική και η ενεργειακή που ταρακούνησε τις γεωπολιτικές ισορροπίες και συμμαχίες, η οικονομική κρίση ,η ύφεση και η ακρίβεια που ροκανίζει την οικογενειακή ασφάλεια, μοχλεύουν δυνάμεις του μεσοπολέμου και νέων συμμαχιών εκτός ΕΕ. 

Τι και αν είναι η Μελόνι και η Λεπέν στις κυβερνήσεις των χωρών τους. «Δεν το βλέπεις ότι συντηρικοποιείται η ίδια η κοινωνία, χωρίς πολιτικό πρόσημο και  ιδιοτέλεια»;

Είναι τραγικό σε άλλα μήκη και πλάτη της γης ,όπως  στο Ιράν, να έχουμε την «επανάσταση των γυναικών» που στην ουσία επιδιώκει την ανατροπή ενός δεσποτικού, θρησκοληπτικού καθεστώτος και στην Δύση να επιστρέφουμε στο «πατρίς, οικογένεια, θρησκεία».

Ας το πάρουμε αλλιώς… Πριν παγιωθούν συμπεριφορές που θα χρειαστούν δεκαετίες για να επανέλθει η Δημοκρατία  και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η Κατερίνα Μπατζελή είναι πρώην υπουργός, βουλευτής και ευρωβουλευτής ΠΑΣΟΚ

Διαβάστε επίσης

Επιτελικό Κράτος και Κράτος Δικαίου: Η περίπτωση των τηλεφωνικών υποκλοπών

Ο Ερντογάν «παίζει» με Ρωσία – Κίνα και οι Αμερικανοί παίρνουν τα μέτρα τους

Ουκρανία: Τα κρίσιμα λάθη υπολογισμών από τις ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών