Ουκρανία: Πάει μακριά ο πόλεμος

06:01 23/3/2022 - Πηγή: Το Ποντικι

Τα νέα από την Ουκρανία δεν είναι καλά. Η ρωσική εισβολή δεν βρίσκεται κοντά στο τέλος της και, δυστυχώς, είναι ορατή η απειλή μιας πολεμικής περιπέτειας με μεγαλύτερη διάρκεια από αυτήν που σχεδόν άπαντες είχαν προεξοφλήσει πριν από περίπου έναν μήνα. Οι λόγοι είναι αρκετοί:

● Ο Πούτιν δεν θα παύσει πυρ εάν δεν κερδίσει όλα όσα έχει διακηρύξει ως όρους προς την Ουκρανία: να πάψει να αμύνεται στρατιωτικά, να αλλάξει το σύνταγμά της για να συμπεριλάβει την ουδετερότητα, να αναγνωρίσει

την Κριμαία ως ρωσικό έδαφος και να αναγνωρίσει τις αποσχισθείσες Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ (Ντονμπάς).

● Ο Ζελένσκι θα μπορούσε να παραχωρήσει την ουδετερότητα και να συμφωνήσει σε ειρήνευση, αλλά δεν μπορεί να αναγνωρίσει τη ρωσική κυριαρχία στην Κριμαία ή την ανεξαρτησία του Ντονμπάς χωρίς να καταρρεύσει ο ίδιος.

● Οι Δυτικοί σύμμαχοι της Ουκρανίας πολύ δύσκολα θα αποδέχονταν όρους με τους οποίους ο Πούτιν θα αναδεικνυόταν αδιαμφισβήτητος νικητής στο στρατιωτικό επίπεδο – ακόμη και αν ο Ζελένσκι αποφάσιζε να θυσιαστεί για να σταματήσει η καταστροφή της χώρας του.

● Ο Πούτιν είναι μέχρι τώρα ξεκάθαρος νικητής στο πεδίο – έστω με κόπο και πολύ ρωσικό και ουκρανικό αίμα. Συνεπώς δεν έχει λόγο να επισπεύσει τη λήξη της εισβολής εάν πιστεύει ότι μπορεί να σφίξει κι άλλο την τανάλια στην Ουκρανία.

● Παρότι είναι βέβαιο ότι μεσοπρόθεσμα οι δυτικές κυρώσεις θα προκαλέσουν τεράστια ζημιά στη ρωσική οικονομία, ο Πρόεδρος της Ρωσίας φαίνεται να ποντάρει στις επιπτώσεις (οικονομικές και πολιτικές) που ήδη έχουν στην Ευρώπη οι κυρώσεις αυτές. Η διάσπαση της δυτικής ενότητας ενδέχεται να είναι ένας από τους στόχους του – ανεξάρτητα από το αν μπορεί να επιτευχθεί.

Ερώτημα η αντίσταση

Πάντως, ανεξαρτήτως των εκτιμήσεων και των προσδοκιών για ειρήνευση και τερματισμό της ρωσικής εισβολής, η μέχρι τώρα διάρκεια των επιχειρήσεων δεν είναι… πρωτόγνωρη, αν συγκριθεί π.χ. με τις αεροπορικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας το 1999.

Οι σφοδροί βομβαρδισμοί της γειτονικής μας χώρας είχαν διαρκέσει 78 ολόκληρες ημέρες πριν η Σερβία συνθηκολογήσει – χωρίς πάντως να έχει αποδεχτεί μέχρι και σήμερα την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, για χάρη του οποίου βομβαρδιζόταν ανηλεώς επί δυόμισι μήνες.

Αυτή είναι άλλη μια χρήσιμη υπόμνηση / παραλληλισμός που θα μπορούσε να χρησιμεύσει στην προσπάθεια να εκτιμήσουμε αν σήμερα ο Ζελένσκι είναι σε θέση, από ηθική και πολιτική άποψη, να αποδεχθεί τον ακρωτηριασμό της χώρας του, ύστερα μάλιστα από μια ηρωική και διεθνώς αναγνωρισμένη αντίσταση στη ρωσική εισβολή.

Είναι ωστόσο ένα κρίσιμο ερώτημα η ένταση και η διάρκεια της ουκρανικής αντίστασης, η οποία είναι μεν κατά πολύ αποτελεσματικότερη έναντι των αρχικών προβλέψεων, αλλά δεν έχει αποκρούσει την εισβολή. Την έχει καθυστερήσει, της έχει δημιουργήσει πλείστα όσα ζητήματα, ωστόσο ήδη η Ουκρανία παραδέχεται ότι είναι αποκλεισμένη από την Αζοφική θάλασσα.

Η κατάσταση ενδέχεται να επιδεινωθεί ραγδαία εάν η Ρωσία ελέγξει τη Μαριούπολη και αποκτήσει τη δυνατότητα περικύκλωσης των ουκρανικών στρατευμάτων που σήμερα είναι δυνατόν είτε να απειλήσουν το Ντονμπάς είτε να αποτρέψουν την πολιορκία του Κιέβου.

Σε κάθε περίπτωση η ικανότητα αντίστασης των ουκρανικών δυνάμεων αποτελεί παράγοντα παράτασης και εντατικοποίησης των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Ρωσίας.

Στόχος και η ισοπέδωση

Ένας από τους στόχους του Πούτιν – εκτός από τη μετατροπή τής Ουκρανίας σε μια χώρα περίκλειστη, χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα, εξαρτημένη πλήρως από την ελεημοσύνη των συμμάχων της – φαίνεται πως είναι η μεγαλύτερη δυνατή καταστροφή της, ώστε να μην καταφέρει να ανακάμψει οικονομικά και πολιτικά – πολύ περισσότερο να ξανασηκώσει κεφάλι με γεωπολιτικούς όρους – για αρκετά χρόνια.

Ήδη η οικονομική καταστροφή είναι μεγάλη. Το ίδιο και αυτή σε επίπεδο υποδομών. Όσο για την ανθρωπιστική καταστροφή, είναι πρωτοφανής για τη μεταπολεμική Ευρώπη, εάν είναι ακριβείς οι εκτιμήσεις του ΟΗΕ και άλλων οργανισμών, ότι περίπου 4 εκατομμύρια Ουκρανοί έχουν πάρει τον δρόμο της διεθνούς προσφυγιάς και άλλοι 6 εκατομμύρια άνθρωποι είναι εσωτερικά εκτοπισμένοι. Μιλάμε για το 20% του πληθυσμού – ένα ποσοστό πραγματικά τραγικό.

Εάν λάβουμε υπ’ όψιν την ιστορία των προσφυγικών κυμάτων, η οποία λέει ότι απ’ όσους παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς μόνο πολύ μικρά ποσοστά επιστρέφουν κάποια στιγμή στις εστίες τους, είναι εξαιρετικά πιθανό ότι η προσφυγοποίηση μεγάλου αριθμού Ουκρανών είναι ένας από τους στόχους των εκτεταμένων και σφοδρών στρατιωτικών επιχειρήσεων της Ρωσίας.

Κάθε κοινωνία με εκτοπισμένα, οικονομικά κατεστραμμένα και προσφυγοποιημένα τα νέα σε ηλικία, μορφωμένα και παραγωγικά τμήματά της είναι σχεδόν αδύνατον να ανασυγκροτηθεί παραγωγικά, να ορθοποδήσει οικονομικά, να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον. Είναι επίσης δύσκολο να αποτινάξει διεφθαρμένες ηγεσίες ή να αντισταθεί σε κατακτητές.

Γι’ αυτούς τους λόγους άλλωστε η μετανάστευση και η προσφυγιά από εμπόλεμες ζώνες αποτελούν στρατηγική επιδίωξη και εν τέλει καταδικάζουν χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου σε μόνιμη υπανάπτυξη και υποταγή σε δικτάτορες και άλλων ειδών δυνάστες…

Διαβάστε επίσης:

Οι πόλεις σε εξέλιξη – Η αντιπαράθεση μεταξύ «ελεύθερης» και κεντρομόλου οικιστικής ανάπτυξης

Άλλη μια δικαίωση – Αναδρομική καταβολή επιδομάτων που κόπηκαν μετά το 2012

Η χαμένη ευκαιρία της ΛΑΡΚΟ – H απαξίωσή της στερεί από τη χώρα στρατηγικά πλεονεκτήματα