Παναραβισμός και σιωνισμός

12:11 11/10/2023 - Πηγή: Το Ποντικι

Μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, παρατηρείται ένα όλο και αυξανόμενο κύμα εθνικισμού που βρίσκει αναφορά στον παναραβισμό και ταυτόχρονα στους τοπικούς εθνικισμούς. Μέχρι τότε, ο αραβικός εθνικισμός δεν αναφερόταν στην έννοια της εθνότητας όπως αυτή γινόταν αντιληπτή στην Ευρώπη αλλά στηριζόταν πάνω στις βάσεις του πρώιμου Ισλάμ όπου ήταν κυρίαρχη η ιδέα της Ούμα, που διακηρύττει στην κατάργηση των συνόρων και την ιδέα ότι όλοι οι λαοί πρέπει να ζουν με το Ισλάμ και όχι με τα έθνη. Στην αλλαγή αυτής της αντίληψης συνέβαλλαν οι χριστιανικές αραβικές κοινότητες οι οποίες ήταν εκείνες που έδωσαν στον αραβικό εθνικισμό τα χαρακτηριστικά της κοινής γλώσσας και της κοινής ιστορίας. Ο αραβικός εθνικισμός δημιουργήθηκε από την ανάγκη αποτίναξης του ευρωπαϊκού και οθωμανικού επεκτατισμού.

Ταυτόχρονα με το κίνημα του αραβικού εθνικισμού, αναπτύχθηκε και εκείνο του σιωνιστικού εθνικισμού. Τα δυο αυτά κινήματα έμελλε να εξελιχτούν σε θανάσιμους εχθρούς με μιαν έχθρα που διατηρείται αμείωτη πάνω από έναν αιώνα και προφανώς είναι η αιτία της έκρυθμης κατάστασης που επικρατεί σήμερα. Να θυμίσουμε εδώ ότι ο εβραϊκός εθνικισμός γεννήθηκε από την ανάγκη να ξεφύγει από τον γενικευμένο ευρωπαϊκό αντισημιτισμό (που είχε σαν αποκορύφωμα τα ναζιστικά φρικαλέα στρατόπεδα εξόντωσης των Εβραίων πολιτών σε ολόκληρη την Ευρώπη). Έπρεπε και οι Εβραίοι να μπορούν να πάνε κάπου δίχως να κινδυνεύουν να εξοντωθούν…

Τώρα το κατά πόσο ιστορικά οι Άραβες ήταν αποκλειστικοί κληρονόμοι της περιοχής αυτής είναι άλλο ζήτημα όπως άλλο ζήτημα είναι αν αυτοί που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη ως Παλαιστίνιοι, ήταν Άραβες ισλαμιστές και δεν ήταν η ίδια εθνότητα με τους Εβραίους. Αν μας επιτρέπουν οι ιστορικοί και αναλυτές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΚΚΕ, απλά να θυμίσουμε ότι οι Εβραίοι ζουν εδώ και χιλιάδες χρόνια στην περιοχή του σύγχρονου Ισραήλ και στην αρχαιότητα ήταν πλειονότητα μέχρις ότου εκδιώχθηκαν από τους Ρωμαίους και κατοίκησαν σε διάφορα μέρη του κόσμου. Οι Ρωμαίοι είναι που μετονόμασαν τη χώρα από Ιουδαία σε Παλαιστίνη.

Από τη μεριά τους, οι Άραβες ήθελαν να διώξουν Άγγλους και Γάλλους, κυρίως αποικιοκράτες, από τα εδάφη τους και να ιδρύσουν ένα ενιαίο αραβικό κράτος κατά τα πρότυπα της Γερμανικής Αυτοκρατορίας του 1871 όπως εκείνη που ίδρυσε ο τότε καγκελάριος της Πρωσίας, Όττο φον Μπίσμαρκ. Αυτό το κράτος είναι που σήμερα απαιτεί ο σύγχρονος ισλαμισμός: ένα κράτος μουσουλμάνων που θα διοικείται σύμφωνα με την Σαρία. Για να το εμπεδώσουμε καλύτερα: Ισλαμικός Νόμος εννοείται ο ισλαμικός θρησκευτικός κώδικας διαβίωσης. Είναι εμπνευσμένος από το Κοράνιο και χρησιμοποιείται ως αναφορά στο ισλαμικό δίκαιο, αλλά και τον ισλαμικό τρόπο ζωής γενικότερα.

Το σιωνιστικό κίνημα εμφανίστηκε το 1897 και είχε ως σκοπό την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Τότε ήταν που απαίτησαν την ίδρυση ανεξάρτητου εβραϊκού κράτους αναλαμβάνοντας την εθελοντική μετεγκατάσταση εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων στην Παλαιστίνη, δηλαδή στην Ιουδαία (όχι στην Παλαιστίνη του Άραβα Αραφάτ και των ισλαμιστών δολοφόνων της Χαμάς). Αυτήν την προσπάθεια των σιωνιστών προσπάθησαν πρώτοι να ανακόψουν οι βρετανοί αποικιοκράτες της περιοχής. Το 1917, η Βρετανία αλλάζει στάση δηλώνοντας πως υποστηρίζει τη μελλοντική ίδρυση εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη «στο βαθμό που δεν επηρεάζονται οι Άραβες κάτοικοι». Ακολούθησε μια σχετικά αυξημένη εβραϊκή μεταναστευτική ροή με αποτέλεσμα να ιδρυθούν πολλές καθαρά εβραϊκές πόλεις και ιδρύματα. Από το 1936 έως το 1937, οι Άραβες εξεγέρθηκαν εναντίον των Βρετανών και άρχισαν τις πρώτες ένοπλες επιθέσεις εναντίον των εβραϊκών οικισμών.

Είμαστε στις αρχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και σε όλη τη διάρκεια της θηριωδίας του Ολοκαυτώματος, οι Βρετανοί απαγόρευσαν την είσοδο Εβραίων στη χώρα. Μετά τη λήξη του, μια εβραϊκή μυστική στρατιωτική οργάνωση, η Χαγκανά (Άμυνα), που σχηματίστηκε στα χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα, άρχισε να μάχεται τους Βρετανούς και τους Άραβες, σε επιχειρήσεις που η ισραηλινή ιστορία καταγράφει ως την αρχή του ισραηλινού «Πολέμου της Ανεξαρτησίας».

Στο μεταξύ, οι Άραβες, ήδη από την αρχή της εμφάνισης των Εβραίων στα εδάφη τους (δηλαδή της Παλαιστίνης-Ιουδαίας) ένιωθαν ότι παραβιάζονταν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα. Ένιωθαν μειονεκτικά εξ αρχής καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία, οι Εβραίοι έστεκαν απέναντί τους και μάλιστα ένιωθαν την σαφή τους ανωτερότητα, πράγμα που τους ταπείνωνε. Αυτή η αίσθηση μειονεξίας που μετατρέπεται σε λυσσαλέο τυφλό μίσος διαρκεί έως σήμερα. Οι λόγοι είναι προφανείς.

Ήδη πριν την ίδρυση του Ισραήλ ως κρατικής οντότητας, οι Άραβες παρακολουθούσαν την οργάνωση και αποτελεσματικότητα των σιωνιστών που στη συνέχεια μέσα από όλες τις δυσκολίες, σε ένα αφόρητα εχθρικό περιβάλλον όπου όλα ήταν εναντίον τους, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα υπερσύχρονο λειτουργικό δημοκρατικό κράτος ενώ από την άλλη οι Άραβες απέτυχαν παταγωδώς.

Διαβάστε επίσης:

«Έκαψαν μέσα στο σπίτι της τη γυναίκα που πρόσεχε τα παιδιά μου» – Σοκαριστική μαρτυρία Έλληνα του Ισραήλ (video)

Χαμάς: Πώς από στρατός ατάκτων εξελίχθηκε και κατάφερε να πιάσει το Ισραήλ στον «ύπνο» – Τα μαθήματα παλαιοτέρων μαχών

Πόλεμος στο Ισραήλ: Το ανθρώπινο δράμα πίσω από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις – Η τραγωδία των δύο πλευρών