Πολεμικές τυμπανοκρουσίες στην «διχασμένη»; ευρωατλαντική Δύση

07:03 7/3/2025 - Πηγή: Το Ποντικι

Συνεχής διασυρμός του Ζελένσκι από την ομάδα Τραμπ
Η αμήχανη ηγεσία ΕΕ βαδίζει στην απόλυτη στρατικοποίηση της οικονομίας της

Μια αναμενόμενη αλλαγή στρατηγικής στην παγκόσμια αρχιτεκτονική των ΗΠΑ με την προεδρία Τραμπ

Στις 24 Φεβρουαρίου έκλεισαν τρία χρόνια από την στρατιωτική σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανία. Ένας πόλεμος ΝΑΤΟ – Ρωσίας με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, ο πόλεμος φαίνεται να πλησιάζει

τις τελευταίες του εβδομάδες ή μήνες, καθώς ο κύριος σύμμαχος, υποστηρικτής και χρηματοδότης της Ουκρανίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες, φαίνεται να κάνουν μια ριζική αλλαγή στη θέση της σχετικά με τη σύγκρουση υπό την κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ.

Αυτή την ώρα, η κατεστραμμένη Ουκρανία, στο έδαφος της οποίας έχει γίνει κυρίως η σύγκρουση, γνωρίζει με πικρία πού την οδήγησε η δυτική παρέμβαση στη προδιαγεγραμμένη μοίρα της. Από το Euromaidan το 2014, που οδήγησε στην ανατροπή του τότε εκλεγμένου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς, υπό την αυστηρή και προσωπική καθοδήγηση της Βικτοριας Νούλαντ και του Τζέφρι Παγιατ σε μια πετυχημένη «έγχρωμη επανάσταση», η χώρα βιώνει την υποτέλεια των ελίτ της και την ξένη παρέμβαση να επιταχύνει την εσωτερική αντιπαράθεση (11 κόμματα της αντιπολίτευσης τέθηκαν εκτός νόμου, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚ Ουκρανίας) την σφοδρή αντιπαράθεση με τη Ρωσία.

Το πρόσφατο πολύ σοβαρό περιστατικό μεταξύ του προέδρου των ΗΠΑ και της ομάδας του με τον Ζελενσκι, σόκαρε τους Ευρωπαίους ηγέτες, ιστορικά υποτελείς στην Ουάσιγκτον στην παγκόσμια μεταπολεμική γεωπολιτική. Συνηθισμένοι οι πολιτικοί ηγέτες να έχουν ένα «σερίφη» επικεφαλής τώρα έχουν έναν «νονό» και είναι αναγκασμένοι ως «στρατιώτες» να του φιλήσουν το χέρι όπως ταιριάζει στους κανόνες της κόζα νόστρα…

Η απότομη έξοδος του Ζελένσκι τον προσγείωσε την επόμενη μέρα στο Λονδίνο, όπου τον υποδέχθηκε ο Βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ, ο οποίος χαιρέτησε θερμά τον Ζελένσκι έξω από την οδό Ντάουνινγκ Στριτ. Ο πρωθυπουργός της Μεγ. Βρετανίας φιλοξένησε έκτακτη συνάντηση έντεκα κρατών μελών της ΕΕ (Γερμανία, Δανία, Ισπανία, Φινλανδία, Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Πολωνία, Ρουμανία, Σουηδία και Τσεχική Δημοκρατία), τον Καναδά και τη Νορβηγία, καθώς και τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Στάρμερ προέτρεψε τον σχηματισμό ενός συνασπισμού εκείνων που είναι πρόθυμοι να στηρίξουν την Ουκρανία εάν επιτευχθεί ειρηνευτική συμφωνία. Δηλαδή περιέχει κυρίως να έχει τον πρώτο ρόλο την επόμενη μέρα μια συμφωνίας ειρήνης που πιθανά θα έχει και στρατό άλλων χωρών ως εγγύηση…

Ο πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν σε δημόσιο διάγγελμα στον γαλλικό λαο τον προεδοποιει να ετοιμαστεί για τα χειρότερα, ζητά την επέκταση της πυρηνικής ομπρέλας της Γαλλίας σε «συμμάχους της», ενώ σε απόλυτη συγχορδία η πρόεδρος της Κομισιόν η κα. Φον ντερ Λάιεν ζητά την μετατροπή της οικονομίας της ΕΕ σε πολεμική οικονομία! Το ευρωατλαντικό στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα μετατρέπεται στην ατμομηχανή της εναπομείνασας οικονομίας της ΕΕ.

Οι πολίτες των χωρών μελών και οι ανάγκες τους έρχονται τελευταίοι, δημόσια υγεία, δημόσια παιδεία, δημόσιες μεταφορές (ότι έχει απομείνει δημόσιο), συντάξεις και μισθοί στην μακροσκελή λίστα δικαιωμάτων και αναγκών στην αξιοπρεπή ανθρώπινη διαβίωση θα μείνουν όρθια. Η ανάγκη να μετατρέψουν τη Ρωσική ομοσπονδία σε «μπαμπούλα», ιστορικά έχει αναδεχθεί. Σε ταύτιση με την ισλαμοφοβία, τη ρωσοφοβία, τον γενικευμένο ρατσισμό, την υποκουλτούρα και την χειραγώγηση της ενημέρωσης, της σκέψης από τα ολιγαρχικά μιντιακα και διαδικτυακά συγκροτήματα, η άνοδος του νεοφασισμού και των παραλλαγών του στον 21ου αιώνα είναι η επιδιωκόμενη σανίδα σωτηρίας ενός καπιταλισμού σε ευχή και κρίση. Οι πόλεμοι έδιναν προσωρινές «λύσεις»…

Ο χρόνος θα δείξει εάν αυτή η επιλογή σχεδίων πολέμου μπορεί να υποστηριχθεί από μια ενιαία ή διχασμένη ΕΕ που προσπαθεί να αποκτήσει σχετική ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ, αφού μεταπολεμικά και ιδιαίτερα μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, με την ιδέα ότι η Ρωσία σκοπεύει να εισβάλει στις ευρωπαϊκές χώρες η μία μετά την άλλη, αυτό ήταν σλόγκαν. Αυτό ήταν ένα πολύ βολικό τέχνασμα για την ενίσχυση των πωλήσεων πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων του αμερικανικού στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος, αλλά τώρα τα πράγματα αλλάζουν επειδή η Ουάσιγκτον έχει άλλες προτεραιότητες δηλαδή την αντιμετώπιση του νέου γίγαντα, την Κίνα, όχι την Ρωσία.

Και σε αυτόν τον αγώνα, ο Λευκός Οίκος θεωρεί εμπόδιο την Ευρώπη και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Εξ ου και το περιστατικό με τον Ζελένσκι. Η Συλλογική Δύση, όπως περιγράφεται στη ρωσική στρατιωτική βιβλιογραφία, ραγίζει με ρωγμές που είναι δύσκολο να επιδιορθωθούν δεδομένων των ισχυρών και αντιφατικών συμφερόντων που συγκρούονται στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Στη δεκαετία του 1970, ο Χένρι Κίσινγκερ πρότεινε οι Ηνωμένες Πολιτείες να πλησιάσουν την Κίνα προκειμένου να απομονώσουν τον μεγάλο αντίπαλό τους εκείνη την εποχή, τη Σοβιετική Ένωση. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι ένα είδος αντιστροφής αυτής της φόρμουλας και γι’ αυτό η εξωτερική πολιτική του Τραμπ στοχεύει να σπάσει τη στενή συμμαχία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας προσπαθώντας να αποπλανήσει τη Μόσχα για να απομονώσει το Πεκίνο και στη συνέχεια να μπορέσει να χρησιμοποιήσει όλη τη στρατιωτική, διπλωματική και οικονομική του ισχύ για να υποτάξει τον ασιατικό γίγαντα. Ο σχεδιασμός ενός μονοπολικού κόσμου παραμένει η βασική επιλογή των συμφερόντων που εκπροσωπεί η προεδρία Τραμπ.

Αυτή είναι η λογική πίσω από την ανησυχητική (για τη Συλλογική Δύση) «φιλία» μεταξύ Τραμπ και Πούτιν, η οποία δεν είναι τέτοια, αλλά μια προσωρινή σύμπτωση τακτικών συμφερόντων. Είναι μια απελπισμένη επιλογή μπροστά στην μη αναστρέψιμη παρακμή της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Τόσο ο Βλαντιμίρ Πούτιν (η ρωσική διπλωματική σχολή έχει βαθιές ιστορικές ρίζες στον διπολικό κόσμο (ΕΣΣΔ – ΗΠΑ) όσο και ο Σι Τζινπίνγκ είναι υποχρεωμένοι να μην ξεχνούν την ιστορική φράση του Τσε Γκεβάρα, «Π: «Δεν μπορείς να πιστέψεις τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ούτε λίγο, καθόλου!». Η σημερινή ηγεσία της Ρωσικής ομοσπονδίας μπορεί να συμφωνήσει με τον Τραμπ για τον τερματισμό των εχθροπραξιών στην Ουκρανία, αλλά δεν είναι αυτοκτονική και δεν θα έσπαγε ποτέ τη στρατηγική της συμμαχία με την Λ.Δ. της Κίνας. Ούτε να υπονόμευση την πορεία των BRICS+. Και ο Σι Τζινπίνγκ γνωρίζει πολύ καλά ότι για να αποθαρρυνθούν οι πολεμοχαρείς Αμερικανοί -όπως περιγράφεται από κανέναν άλλον από τον Τζίμι Κάρτερ, παλιότερα- , δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τη στήριξη και συνεργασία με την σημερινή προηγμένη ρωσική πολεμικη τεχνολογία, κυρίως την πυραυλική που δεν έχει ανταγωνιστές σήμερα στον κόσμο.

Η πολιτική ηγεσία της ΕΕ, επιλέγει την στρατικοποίηση της οικονομίας της, που θα βαδίζει μαζί με την ενεργειακή φτώχεια, την στεγαστική κρίση, την αλματώδη ακρίβεια, ιδιαίτερα στα διατροφικά προϊόντα, την διευρυνόμενη φτώχεια των πολιτών της ΕΕ. Η ταυτόχρονη άνοδος της τραμπικής Ακροδεξιάς φέρνει νέα δεδομένα. Η σημερινή αριστερά, κυρίως η κομμουνιστική, η ριζοσπαστική και η σοσιαλιστική οφείλει να δει από μηδενική βάση την όλη της στρατηγική.

Η περίπτωση των Φιλιππίνων και το φιλοαμερικανικό καθεστώς της
Ομοιότητες και διαφορές με άλλες χώρες υπό την αμερικανική στρατιωτική ομπρέλα

Ο τρόπος με τον οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ συμπεριφέρθηκε στον ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι είναι ένα νηφάλιο μάθημα για το πώς ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ μεταχειρίζεται τους λεγόμενους συμμάχους του – χρησιμοποιείται όταν βολεύει, εγκαταλείπεται όταν δεν χρειάζεται πλέον. Η Ουκρανία, που κάποτε παρελαύνει ως στρατηγικό πλεονέκτημα των ΗΠΑ, τώρα βρίσκεται στο περιθώριο καθώς η Ουάσιγκτον στρατηγικά επιλέγει άλλον αντίπαλο, την Κίνα, όπως γράψαμε παραπάνω.

Οι Φιλιππίνες, υπό τον Μάρκος Τζούνιορ και η υποτέλειά του στις ιμπεριαλιστικές επιταγές των ΗΠΑ, βρίσκονται στον ίδιο δρόμο εάν συνεχίσει να θεωρεί τη χώρα ως πιόνι στη σχεδιαζόμενη σύγκρουση (εμπορική, διπλωματική, στρατιωτική) των ΗΠΑ με την Κίνα.

Επιτρέποντας περισσότερη αμερικανική στρατιωτική παρουσία, παραχωρώντας στρατηγικές τοποθεσίες στον πλήρη στρατιωτικό έλεγχο των ΗΠΑ σε σημαντικές εδαφικές τοποθεσίες και συνδέοντας τις Φιλιππίνες με τη γεωπολιτική στρατηγική της Ουάσιγκτον, το καθεστώς Μάρκος Τζ. παραδίδει ουσιαστικά την εθνική κυριαρχία. Η Ελλάδα και δεκάδες άλλες χώρες συναποτελούν τους χρήσιμους ηλίθιους στόχους πολεμικούς σχεδιασμούς των και τα πολλαπλά μιλιταριστικά σενάρια σύγκρουσης. Αλλά η ιστορία είναι ξεκάθαρη: οι ΗΠΑ δεν θα προστατεύσουν τις Φιλιππίνες (ούτε τις άλλες χώρες σε proxy σχέδια πολέμου, – θα χρησιμοποιήσουν τη χώρα για να προωθήσουν τις φιλοδοξίες της και θα την απορρίψουν τη στιγμή που τα συμφέροντά τους επιβάλλουν διαφορετικά. Αν μη τι άλλο, η φαινομενική εγκατάλειψη της Ουκρανίας από τον Τραμπ είναι ένα ενδεικτικό σημάδι ότι οι ΗΠΑ δεν πολεμούν για τους συμμάχους τους – παλεύουν για τον εαυτό τους και τα συμφέροντα τους. Με τον ίδιο τρόπο, οι Φιλιππίνες δεν είναι εταίρος στην αντιπαράθεση των ΗΠΑ με την Κίνα, αλλά ένα απλό πεδίο μάχης σε αναμονή. Όπως και η ευρωπαϊκή ήπειρος υπήρξε κατά τον ψυχρό πόλεμο με την ΕΣΣΔ. Τώρα η ΕΕ, αυτοκτονικά επιλέγει τον ίδιο ρόλο.

Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν εδώ και καιρό τη Συνθήκη Αμοιβαίας Άμυνας (MDT) ως «καρότο» για να δώσουν την ψευδαίσθηση ότι θα στηρίξουν τις Φιλιππίνες σε περίπτωση ολοκληρωτικού πολέμου με την Κίνα. Ωστόσο, οι ΗΠΑ μπορούν εύκολα να απορρίψουν το MDT, όπως ακριβώς έχουν πλέον αγνοήσει ουσιαστικά τη διμερή κοινή αμυντική συμφωνία που υπέγραψε με την Ουκρανία τον Ιούνιο του 2024.

Ελληνική, κυβερνητική, κωλοτούμπα στη νέα δυτική αρχιτεκτονική υπό την Τραμπ

Η ελληνική κυβέρνηση επιλέγει την «προσαρμογή» της στα νέα δεδομένα στην νέα διαμορφούμενη αρχιτεκτονική της Δύσης, όπου η προεδρία Τραμπ, θα στηρίζει και θα στηρίζεται στην παγκόσμια Ακροδεξιά, ακόμα και με νεοφασιστικες παραλλαγές. Αφού ο έλληνας πρωθυπουργός παλιότερα είχε δημόσια εκφράσει ότι βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Ρωσική ομοσπονδία, δεν θα διστάσει με πολιτικές πιρουέτες και κωλοτούμπες (οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας έχουν αποκτήσει πολύχρονη εμπειρία σε τέτοια « αθλήματα») να προσαρμοστεί στις νέες επιδιώξεις της Ουάσιγκτον. Εξ ου και τα στηρίγματα που θα αναζητάει στην ελληνική Ακροδεξιά σε μια δύσκολη συγκυρία για τη ΝΔ στα εκρηκτικά, σήμερα, εσωτερικά θέματα. Η ακρίβεια, η στεγαστική κρίση, η θεσμική διαφθορά που αγγίζει ακόμα και δικαιοσύνη με αποκορύφωμα το έγκλημα των Τεμπών συναποτελούν ένα καυτό πεδίο που καλείται η κυβέρνηση Μητσοτακη να διαβεί.

Οι συστημικές αντιπολιτευτικές δυνάμεις αναζητούν μια αντιπολιτευτική τακτική που θα τους δώσει κάποιο προβάδισμα. Λεκτικές επιθέσεις, απουσία αντινεοφιλελεύθερου προγράμματος, φιλειρηνική ατζέντα, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, μια πολυδιάστατη προσέγγιση με τους BRICS+, δεν μπορεί ούτε ως σκέψη να το τολμήσουν. Εκτός της πολιτικής τους ατζέντας είναι το ΝΑΤΟ, οι αμερικανικές βάσεις, η στενή, ασφυκτική ισραηλινή συμμαχία με τη χώρα μας, οι μνημονιακές δεσμεύσεις έως το 2060!, οι ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών και η επανεθνικοποίηση και κοινωνικοποίηση με αποτελεσματικές, ασφαλείς λειτουργίες δεν μπορούν να αποτελέσουν για την σημερινή συστημική αντιπολίτευση διεξοδικές λύσεις.

Εναλλαγή πολιτικών ρόλων δεν είναι το ζητούμενο για τα εκατομμύρια των Ελλήνων που κατακλύζουν δρόμους και πλατείες με αφορμή το έγκλημα των Τεμπων και όχι μόνο. Πλατιά, ενωτικά, κοινωνικά ριζοσπαστικά μαχητικά μέτωπα, είναι ο τρόμος της σημερινής εξουσίας και της ανήμπορης συστημικής αντιπολίτευσης. Ενωτική πολιτική στόχευση με ανατροπή της νεοφιλελεύθερης και πολεμικής ατζέντας που δολοφονεί όνειρα και ανθρώπους μπορεί και πρέπει να είναι η απάντηση όλων μας. Αυτό είναι το οξυγόνο που πρέπει να αναπνεύσουμε.

* Ο Κώστας Ήσυχος είναι μέλος της Π.Γ. της Λαϊκής Ενότητας – Ανυπότακτης Αριστεράς

Διαβάστε επίσης:

Οι παραπομπές στη Δικαιοσύνη είναι η μόνη ηθικά και πολιτικά σωστή απόφαση

Η στάση της κυβέρνησης και η «χιονοστιβάδα» των Τεμπών

Η σιωπηλή οργή