Τά Πρασσεινάλογα!... του Στάθη

18:27 13/1/2018 - Πηγή: Το Ποντικι

Πολιτική

Μνήμη (απ’ το μέλλον)

Ο κ. Βασίλης Τζαννετάκος, εκλεκτός εργατικός και πολιτικός συντάκτης που θήτευσε στα «Νέα» την εποχή που η δημοσιογραφία περιείχε περισσότερους και καλύτερους δημοσιογράφους, βλέποντας τα καμώματα του ΣΥΡΙΖΑ ως προς το δικαίωμα της απεργίας, θυμήθηκε ανάλογες στιγμές δόξας επί χούντας! Ω ναι! Γράφει λοιπόν ο βετεράνος Τζαννετάκος (κιγκινάτος

πλέον στη Μάνη) προς γνώσιν και επίγνωσιν υμών και ημών: «Την δόξα του χουντικού υπουργού Ν. Εφέσιου (δεξιού, όσο δεν παίρνει, χεριού του Γ. Παπαδόπουλου), ο οποίος το 1973 εισηγήθηκε (ανεπιτυχώς, όπως προέκυψε στην συνέχεια) την θέσπιση της πλειοψηφίας 50+1 για την απόφαση για την κήρυξη απεργίας, φαίνεται ότι ζήλωσε η “αριστερή” υπουργός εργασίας η οποία ανερυθρίαστα πρωταγωνιστεί ως αρμόδια υπουργός στην εισαγωγή της χουντικής ρήτρας για απεργία επί ημερών της “πρώτη φορά αριστερά”.

Η ρήτρα για την απεργία περιλαμβανόταν στον “Κώδικα Εργασίας” με τον οποίο η χούντα επιχειρούσε να θέσει ασφυκτικά πλαίσια σε όλο το φάσμα των εργασιακών σχέσεων.

Ήταν δε τόσο “φιλεργατικός” αυτός ο κώδικας που μέχρι και οι εγκάθετοι της χούντας εργατοπατέρες αντέδρασαν και ζήτησαν – “ευπειθώς” βέβαια και με τον προσήκοντα σεβασμό – την απόσυρσή του γιατί παραβίαζε κάθε δικαίωμα του εργαζόμενου.

Και επειδή η Ιστορία καμιά φορά εκδικείται, το σχετικό άρθρο στον Κώδικα Εργασίας για το δικαίωμα της απεργίας είχε αριθμό 509 (!), αριθμό πολύ οικείο από αρνητικής βέβαια σκοπιάς για κάθε αριστερό στην εμφυλιακή, μετεμφυλιακή και χουντική Ελλάδα.

Κάποιοι στο Μαξίμου με στοιχειώδη γνώση ιστορίας θα μπορούσαν – και λόγω ηλικίας και εμπειρίας – να ξέρουν τι σημαίνει το “509” για την κήρυξη απεργίας.

Για την διευκόλυνση των φιλομαθών και – διαχρονικά μετά το 2015 – ευαίσθητων για τα δικαιώματα των εργαζομένων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, παραθέτουμε το σχετικό άρθρο του χουντικού κώδικα εργασίας για την απεργία με την αναγκαία διευκρίνιση ότι κάθε ομοιότητα με την διάταξη της “πρώτης φοράς αριστεράς” είναι συμπτωματική και έργο σκοτεινών δυνάμεων : ‘‘Άρθρο 509: η απεργία κηρύσσεται και πραγματοποιείται μόνον εφ’ όσον αποφασίσει περί ταύτης διά μυστικής ψηφοφορίας η συνέλευσις των μελών του εργασιακού σωματείου, εις πάσαν περίπτωσιν διά πλειοψηφίας του ημίσεος πλέον ενός των δικαιωμένων ψήφου μελών’’!...

Η διατύπωση αυτή είναι η πλέον κατάλληλη για το αναγκαίο “μασάζ” των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να ξεπεράσουν τις ιδεολογικές και ψυχολογικές ευαισθησίες τους. Για την καλύτερη ψυχολογική στήριξη όσων ψηφίσουν την συγκεκριμένη διάταξη διατυπωμένη με “αριστερή’’ φιλοσοφία υπενθυμίζεται ανακοίνωση μέχρι και της χουντικής ΓΣΕΕ (3 Οκτωβρίου 1973), σύμφωνα με την οποία: ‘‘Ο εν λόγω Κώδιξ Εργασίας εξυπηρετεί μόνον τα συμφέροντα των εργοδοτών, οι δε επιπτώσεις εις βάρος των εργαζομένων είναι προδήλως απαράδεκτοι’’.

Αντίθετα ο τότε ΣΕΒ σε άλλο προφανώς – ευεξήγητο – πνεύμα υποστήριζε την ανάγκη καταρτισμού “ενός Κώδικος Εργασίας ανταποκρινόμενου εις τας συγχρόνους παραγωγικάς ανάγκας” (σ.σ.: ο εκσυγχρονισμός άργησε μισόν αιώνα, αλλά ήρθε). Για την ιστορία ο Κώδιξ Εργασίας επρόκειτο να προωθηθεί προς ψήφιση στην λεγόμενη “Συμβουλευτική Επιτροπή”, η οποία ήταν κατασκεύασμα της χούντας που υποτίθεται ότι αντικαθιστούσε την Βουλή. Πρόεδρος της Σ.Ε. ήταν ένας Α. Βογιατζής, ιδρυτικό μέλος του ΕΑΜ (!), αργότερα νομικός σύμβουλος της ΓΣΕΕ, μετά υπουργός Εργασίας της χούντας και “εκκαθαριστής” των συνδικαλιστικών οργανώσεων μετά την επιβολή της δικτατορίας.

Αντιπρόεδρος αυτού του μορφώματος ήταν ένας συνδικαλιστής από τον χώρο των τεχνικών Τύπου, ο οποίος – έχοντας προφανώς ισχυρές χουντικές πλάτες – είχε εγγράφως αποφανθεί ως εισηγητής του Κώδικα Εργασίας (προφανώς ως προφήτης) ότι: “Διά του Κώδικος επέρχεται σύγχιση και αβεβαιότης περί του μέλλοντος του Έλληνος εργαζομένου, εις τρόπον ώστε οι εναπομείναντες εν Ελλάδι ολίγοι τον αριθμόν να αναγκασθώμεν να αποδημήσουμεν και ημείς εις την ξένην” (σ.σ.: τόμπολα)». Και συνεχίζει ο κ. Βασίλης Τζαννετάκος: «Συντάκτης του Κώδικα Εργασίας ήταν ένας (συνταξιούχος) καθηγητής εργατικού δικαίου (με προοδευτικό παρελθόν αλλά με δύσοσμο τότε παρόν), ο οποίος υπεραμυνόμενος της διάταξης του άρθρου 509 για το δικαίωμα της απεργίας αποφαίνεται σε επιστημονικό του πόνημα ότι: ‘‘η απεργία είναι ένα όπλον επικίνδυνο του οποίου η χρήσις δέον να γίνεται ουχί εική ως έτυχεν, αλλά μετά πολλής προσοχής και περισκέψεως’’.

Προφανώς αυτήν την “προσοχή” και “περίσκεψιν” ευαγγελίζονται οι εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ με τον νέο αντιαπεργιακό νόμο.

Όμως, ακόμα και ο χουντικός εργατοπατέρας – το 1973 – αποφαινόταν: “ Ο Κώδικας ομοιάζει περισσσότερον με στρατιωτικόν κανονισμόν περί πόλεων και φρουρίων δυνάμενος να εφαρμοστεί επί στρατευμένων μόνον πολιτών, παρά με κώδικα εργασίας”.

Αν τώρα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται υπερήφανοι που τους… βγαίνει από αριστερά και η χουντική συνδικαλιστική “εκπροσώπηση” είναι δικό τους πρόβλημα».

Κατόπιν τούτων, σιγή.

Μόνον μια παρατήρηση: τα φληναφήματα του ΣΥΡΙΖΑ για το 50 συν 1 των ταμειακώς εντάξει, ως προϋπόθεση του 50 συν 1 των παρόντων στη συνέλευση (άρα στους 100 οι 50 δίνουν το δικαίωμα στους 26 να αποφασίσουν) απλώς προσπαθούν να διαχειρισθούν τα νεοφιλελεύθερα κόλπα για την αποσάθρωση κάθε συλλογικού corpus των εργαζομένων.

Αναρωτιέμαι αν κλαίει η Μπέτυ…

ΣτάθηςΤά Πρασσεινάλογα!... του ΣτάθηHas video: Exclude from popular: 0