Villa Utopia του Λύσανδρου Σπετσιέρη στο Βυρσοδεψείο

12:29 8/12/2014 - Πηγή: Culture Now

To Θέατρο του Πανικού και η Fabrica Athens παρουσιάζουν στο Βυρσοδεψείο κάθε Κυριακή, από 14 Δεκεμβρίου 2014 έως και 01 Φεβρουαρίου 2015, στις 19:00, τη θεατρική παράσταση VILLA UTOPIA σε σκηνοθεσία-εγκατάσταση του Λύσανδρου Σπετσιέρη και κείμενο της Βιβής Πινιώτη.

«Το όνειρο γίνεται τόσο γρήγορα εφιάλτης όσο και ο εφιάλτης όνειρο. Σίγουρα θα έχετε δει στον ύπνο σας να πέφτετε από κάπου ψηλά

και λίγο πριν φτάσετε στο έδαφος ν’ ανακαλύπτετε ότι μπορείτε να πετάτε...»

Το νέο υπερρεαλιστικό, θεατρικό κείμενο της Βιβής Πινιώτη, η πνευματική ουτοπία του Ανδρέα Εμπειρίκου μέσα από το "όχι Μπραζίλια μα Οκτάνα" και ο μύθος του Νώε, της θεϊκής καταστροφής για μία νέα αρχή, παρουσιάζονται στο Villa Utopia ως τρεις διαφορετικές μορφές αναζήτησης του ιδανικού

Τρία κεφάλαια αφιερωμένα στην ουτοπία, συνθέτουν την παράσταση Villa Utopia.

Κατασκευασμένα με την ασύνδετη λογική του ονείρου αφήνουν το χτίσιμο του μύθου στη διάθεση του θεατή.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σύνθεση & Σκηνοθεσία: Λύσανδρος Σπετσιέρης

Συγγραφή Θεατρικού κειμένου villa Utopia (κεφ. β): Βιβή Πινιώτη

Κατασκευή τρισδιάσταστου ψηφιακού κόσμου: Νίκος Παπαδόπουλος

Εγκατάσταση: Λύσανδρος Σπετσιέρης

Σχεδιασμός ήχου και μουσική επένδυση: Βαγγέλης Χιρμπιλίδης

Κοστούμια: Βασιλική Τζούτη

Χορογραφία / Διδασκαλία Κίνησης: Ιάκωβος Μολιμπάκης

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Μαρία Μακρή, Άρτεμις Μιχάκη

Φωτογραφίες: Αντώνης Τάτσης, Αλέξης Σακελαρόπουλος

Γραφιστική Επιμέλεια: Iωάννα Κυρίτση

Eπικοινωνία: Ευαγγελία Σκρομπόλα, Άννα Μεντζελοπούλου

Ηθοποιοί:

Κωνσταντίνος Εξαρχόπουλος

Έλια Ζαχαριουδάκη

Φάνης Κατέχος

Ειρήνη Λαμπράκη

Στέφανος Λώλος

Θανάσης Νικολακόπουλος

Γιώργος Τριανταφυλλίδης

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ

Η ομάδα τέχνης Θέατρο του Πανικού δημιουργήθηκε το 2010 με σκοπό τη συνύπαρξη καλλιτεχνών από διάφορους χώρους της τέχνης που δουλεύουν συλλογικά για να δημιουργήσουν πάνω σε κοινές αισθητικές γραμμές, σαν ένα μέσο αντιμετώπισης της κρίσης που βιώνουμε ο καθένας ξεχωριστά αλλά και σαν τόπος. Η τέχνη που δημιουργούμε είναι μια κραυγή. Καταπιάνεται με τα όρια του σώματος και του λόγου, ανασκαλεύει τις μνήμες και παίζει με τις αισθήσεις, για να δημιουργήσει το δικό μας μονοπάτι ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον.