Ειρήνη Ηλιοπούλου: Η ζωή στο εργαστήριο

11:05 16/7/2014 - Πηγή: Culture Now

Η ζωγραφική διαδικασία είναι μια ατέρμονη πορεία ενδοσκόπησης. Ξεκινάς από μια συγκεκριμένη επιθυμία και στη διαδρομή ξεφορτώνεσαι πράγματα πουνόμιζες απαραίτητα, προσθέτεις άλλα, συχνά αλλάζεις διαδρομές, σβήνεις και όλο αυτό το ζύμωμα σε βοηθά να εμβαθύνεις υπόγεια στο θέμα και στον εαυτό σου, στην δική σου ιστορία της αλήθειας και του ψέματος.

Στο εργαστήριο η ηθική και τα "πρέπει" μπαίνουν διακριτικά στη γωνία. Το ψέμα, σαν την άλλη όψη της Ουτοπίας και η Ουτοπία μαζί με την επιθυμία είναι αυτό που κινητοποιεί και ενεργοποιεί τη ζωγραφική διαδικασία. Κάθε μέρα, σα να είναι η πρώτη

φορά πάντα, μπαίνω στο εργαστήριο με την ίδια ένταση, συχνά με αγωνία, να δώσω μορφή σε κάτι που ακαθόριστα με κατακλύζει. Στις ευτυχισμένες στιγμές όταν η επιθυμία αρχίζει να γίνεται ζωγραφική, άλλοτε σε χρόνο αργό άλλοτε σε ξάφνιασμα, και νιώθεις ότι το έργο πήρε το δρόμο του η ανακούφιση είναι τεράστια.

Μια αναπάντεχη λάμψη μέσα σε μια σκιά, μία τυχαία πινελιά που σου προσφέρει τη λύση που τόσο καιρό περίμενες, δημιουργεί μια τέτοια πληρότητα που σε κάνει να ξεπερνάς άπειρους πόνους με μιας και να ευλογείς την τύχη σου που ξεγλίστρησες σαν από θαύμα από την αυτοπαγίδευση! (πόσο απλό να αυτοπαγιδεύεσαι!)

Έξω από το εργαστήριο οι "πρωτοπορίες" με ξεπερνούν κάθε χρόνο χωρίς να τις προλαβαίνω. Άλλωστε, το αληθινό ζητούμενο είναι η ζωγραφική μου και όχι ο εαυτός μου! Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι και κοιτάζω τον κόσμο, είναι ο καθρέφτης του εαυτού μου. Νιώθω πως δεν είμαι παρά ένα βλέμμα, που βλέπει άλλοτε μέσα στη λήθη άλλοτε μέσα στη μνήμη, ένα βλέμμα που ανανεώνεται και αυτοτροφοδοτείται μέσα στο τελάρο, μέσα από την πλάνη και την παρεκτροπή.

Το τελάρο είναι ο κόσμος και το καταφύγιό μου. Ό, τι και να ζωγραφίσω, πάντα το κυρίως θέμα είναι η επιφάνειά του, με τους νόμους της και τις απαιτήσεις της. Στις απαιτήσεις αυτές, υπακούω πιστά, όσες θυσίες και αν μου ζητήσουν να κάνω, να καταστρέψω μέρες δουλειάς π.χ., προκειμένου να λάμψει κάτι άλλο που από αμέλεια είχε παραμείνει στη σιωπή! Και είναι και η άλλη σιωπηρή φωνή εκείνη της ανάμνησης με τα "δεμένα μάτια", που σε κάνει να πηγαίνεις στην αρχή, ψηλαφίζοντας από το "τυχαίο" στις επιθυμίες που γίνονται σχέδιο, φόρμα και χρώμα και οργανώνουν τη ζωγραφική γλώσσα που δίνει σχήμα στο ανείπωτο… μέχρι εκείνο να αφήσει μια χαραμάδα υπαινιγμού από όπου ο άλλος θα μπορέσει να επικοινωνήσει!

Η αμφιβολία είναι ο πιο αυστηρός σύντροφος και κριτής της Ζωγραφικής μου. Η αμφιβολία γεννά τα ερωτήματα και τα ερωτήματα είτε πλησιάζουν είτε εμπεριέχουν την απάντηση. Στο εργαστήριο –καταφύγιο, όντας ο εαυτός σου, είσαι συγχρόνως χαλαρός αλλά και σε εγρήγορση! Το τελάρο σου ζητά ισορροπίες, γίνεται ο απρόσκλητος ψυχαναλυτής σου, εισβάλλοντας υπόγεια και στη πραγματική ζωή. Σε μαθαίνει να επιλέγεις να στέκεσαι με το ένα πόδι στην αφήγηση και το άλλο στην οικονομία, στην ηδονή και στην αυστηρότητα, στο φως και στη σκιά, στη σιωπή και στο θόρυβο. Έτσι μόνο καταφέρνεις να ζωντανέψεις την ζωγραφική και να νιώσεις την πνοή του αέρα στον τόσο μικρό και τόσο αχανή ταυτόχρονα, κόσμο του τελάρου.

Info: H Ειρήνη Ηλιοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται.Τελείωσε τις σπουδές της στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1981 και συνέχισε αμέσως τις σπουδές της στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι στο εργαστήριο του Leonardo Cremonini μέχρι το 1986. Από το 1987 μέχρι το 1988 έζησε μέσα σε ένα εγκαταλειμμένο θέατρο στο Παρίσι, το VieuxColombier, ζωγραφίζοντας έργα με το εσωτερικό του Θεάτρου, τα οποία εξέθεσε στην Αθήνα το 1988. Το 1990 εκπροσώπησε την γκαλερί Berggruen, στο SalondeMars στο Παρίσι. Από το 1990-1993 ζωγράφισε τοπία στην Νότια Γαλλία, Αμπελώνες και Ορυζώνες, στο Bordeaux και στην Arles και αυτά τα έργα τα παρουσίασε στην Ατομική της έκθεση το 1993 στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών. Έχει κάνει 14 Ατομικές Εκθέσεις στην Γαλλία και στην Ελλάδα και τελευταία ήταν το 2013 στο Ιστορικό Αρχείο –Μουσείο της Ύδρας. Επίσης, έχει πάρει μέρος σε πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Έργα της βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας, στο Μέγαρο Μαξίμου, στη Βουλή των Ελλήνων, στην Πινακοθήκη Κουβουτσάκη, στην Τράπεζα της Ελλάδος καθώς και στην Εθνική, Γενική και Εμπορική Τράπεζα, στις Δημοτικές Πινακοθήκες Φλώρινας και Αγρινίου, στις συλλογές Θανάση Μιχαηλίδη, Άζιας και Αντώνη Χατζηιωάννου και σε άλλες ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, το Παρίσι, τον Καναδά και την Αυστραλία.

* Αναδημοσίευση από το πειριοδικό Culturenow Mag, τεύχος 28.