Η Πηγή των Παρθένων, του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

14:11 28/8/2013 - Πηγή: Culture Now

Η New Starμας προσφέρει σε επανέκδοση μια ακόμη πολύ σημαντική ταινία της ιστορίας του κινηματογράφου, παρουσιάζοντας την “Πηγή των Παρθένων” του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, από την Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013.

Η Πηγή των Παρθένων - «Jungfrukällan»

Σουηδία- 1960 – Ασπρόμαυρη - (89΄)

Σύνοψη

Η ταινία ξεκινά με την Ινγκέρι (Γκούνελ Λίντμπλομ), την ψυχοκόρη μιας οικογένειας χωρικών, να κάνει παράκληση στο θεό Οντίν να φέρει συμφορές στην έφηβη κόρη της οικογένειας, Κάριν (Μπιργκίτα Πέτερσον). Το πρωί οι γονείς αναθέτουν στην Κάριν την ευθύνη να πάει τα κεριά στην εκκλησία για την πρωινή λειτουργία (σύμφωνα με την παράδοση μόνο μια παρθένα μπορούσε να τα μεταφέρει). Η Κάριν επιμένει να πάρει μαζί της και την Ίνγκερι κι οι δύο τους ξεκινούν για μαζί για την εκκλησία. Στο δρόμο όμως η Ίνγκερι μένει πίσω κι αφήνει την Κάριν να συνεχίσει μόνη της, η Κάριν συναντά στη συνέχεια τρεις βοσκούς (δύο μεγάλους ανδρες και το μικρό αδερφό τους). Οι βοσκοί πιάνουν την κουβέντα με την Κάριν κι έπειτα τη βιάζουν και τη σκοτώνουν.

Αργότερα οι ίδιοι βοσκοί ζητούν καταφύγιο για τη νύχτα στο σπίτι της Κάριν (χωρίς να ξέρουν ότι πρόκειται για την οικογένειά της). Ο Τέρε (Μαξ Φον Σίντοφ) κι η Μερέτε (Μπιργκίτα Βάλμπεργκ) οι γονείς της Κάριν τους παρέχουν άσυλο, χωρίς να γνωρίζουν τι έχει συμβεί στην κόρη τους, όταν όμως ανακαλύπτουν τα ματωμένα της ρούχα, ο Τέρε σχεδιάζει μια εκδίκηση που θα φέρει την κάθαρση...

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

Σενάριο: Ούλα Ίζακσον

Παραγωγή: Άλαν Έκελουντ

Φωτογραφία: Σβεν Νίκβιστ

Μουσική: Έρικ Νόρντγκρεν

Πρωταγωνιστούν: Μαξ Φον Σίντοφ, Μπιργκίτα Βάλμπεργκ, Γκούνελ Λίντμπλομ, Μπιργκίτα Πέτερσον, Άξελ Ντούμπεργκ, Τορ Ίζενταλ

Σόκαρε με... Όσκαρ!

Βασισμένη σε σουηδική μπαλάντα του 13ου αιώνα με τίτλο Töres döttrar i Wänge, Η Πηγή των Παρθένων του Μπέργκμαν, σόκαρε και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις κατά την προβολή της το 1960 λόγω της ρεαλιστικής αναπαράστασης του βιασμού και του φόνου της εφήβου Κάριν από τους δύο βοσκούς. Η προβολή της ταινίας μάλιστα απαγορεύτηκε σε κάποιες από τις Πολιτείες της Αμερικής της δεκαετίας του 60. Η ταινία απέσπασε όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1960 κι έλαβε και μια επίσης υποψηφιότητα για όσκαρ κουστουμιών. Η φωτογραφία του Σβεν Νίκβιστ (στην πρώτη του συνεργασία με τον Μπέργκμαν) συμβάλλει με υπέροχο τρόπο στην αναπαράσταση των τραγικών γεγονότων με φόντο τα πράσινα λιβάδια. Παρουσιάστηκε επίσης στο Φεστιβάλ των Καννών, όπου ήταν υποψήφια για το Χρυσό Φοίνικα.

Σκοτεινό παραμύθι, έμπνευση για Κρέιβεν!

Η Πηγή των Παρθένων είναι ένα σκοτεινό παραμύθι με δραματικά στοιχεία. Καταφέρνει να μη σε κάνει να χάνεις το ενδιαφέρον σου μέχρι το δραματικό φινάλε. Ο Μπέργκμαν φτιάχνει μια σκληρή, δραματική ταινία που θέτει ερωτήματα σε ηθικά ζητήματα και ψάχνει απαντήσεις για τη θρησκεία, την εκδίκηση και τη ζηλοφθονία. Ο δε τίτλος της ταινίας θα έχει να κάνει με το τέλος της ταινίας. Πέρα από το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, αποτέλεσε επίσης τη βάση για τη διάσημη ταινία τρόμου του Wes Craven, το "Βιασμός στο τελευταίο Σπίτι Αριστερά".

Σκηνοθεσία, φωτογραφία, ερμηνεία το τρίπτυχο της επιτυχίας!

Η αριστουργηματική αυτή ταινία του Μπέργκμαν εικονογραφεί πιστά τον παλαιό σουηδικό μύθο στον οποίο είναι βασισμένη, διακρίνεται για την έξοχη ασπρόμαυρη φωτογραφία της, ενώ ακόμη η σκηνοθεσία του σημαντικότερου Σκανδιναβού κινηματογραφιστή είναι εκπληκτική και η ερμηνεία του Μαξ Φον Σίντοφ στον ρόλο του πατέρα εκδικητή είναι συγκλονιστική, ίσως και η καλύτερη της μεγάλη του καριέρας. Και ο σπουδαίος Σουηδός σκηνοθέτης επαναφέρει στην οθόνη τον Μεσαίωνα, αντιπαραθέτει με μοναδικό τρόπο τις φυσικές ομορφιές με τις ανθρώπινες(;) θηριωδίες, τον χριστιανισμό με τον παγανισμό (σε μία εκπληκτική τελετή εκδίκησης που έχει στήσει ο πατέρας - τιμωρός Μαξ Φον Σίντοφ) και θέτει ερωτήματα και διλήμματα γύρω από την οικογένεια, την πίστη, την εφαρμογή των νόμων και την εκδίκηση, κάνοντας παράλληλα μία τρομερή σπουδή πάνω στο χρόνο, στα νιάτα και τα γηρατειά, στα απωθημένα, στην απώλεια της αθωότητας, στη συμπόνια και τη συγχώρεση, στη δικαιοσύνη, στη φύση του κακού και του καλού.

«Ένα αληθινό έργο τέχνης, ένα αγνό αριστούργημα»...

...είναι μια κλασική ατάκα που εξακολουθεί να γράφεται στα σινεφιλικά σάιτ όλου του κόσμου για τη μεγάλη αυτή ταινία. Και δίκαια, μιας και πρόκειται σίγουρα για μια γροθιά στο στομάχι, μια ταινία που σόκαρε και προκάλεσε ατελείωτες συζητήσεις όπου κι αν προβλήθηκε

«Ο Μπέργκμαν βυθίζει τον θεατή μέσα στα έγκατα του Εγώ του και τον οδηγεί μαεστρικά στην αυτογνωσία του», γράφει χαρακτηριστικά Αμερικανός κινηματογραφόφιλος στο imdb.com. Ίσως είναι και το μότο της ταινίας η παραπάνω ατάκα, για μια ταινία που στην ουσία πρόκειται για κοινωνική αλληγορία, η οποία ζητά απαντήσεις για τη θρησκεία, τη ζηλοφθονία, την αυτοδικία

Σκέψεις και λόγια του σκηνοθέτη

"Υπάρχει πάντα μια διαρκής πάλη μέσα μου ανάμεσα στην ανάγκη μου να καταστρέψω και στη θέλησή μου να ζήσω. Kι αυτό δημιουργεί μία εσωτερική ένταση που κυριαρχεί και στον τρόπο που δημιουργώ και στην υλική μου ύπαρξη. Κάθε πρωί ξυπνώ με μια καινούρια οργή, μια καινούρια καχυποψία, μια καινούρια λαχτάρα για τη ζωή"

"Προσπαθούμε να πετύχουμε δύο πράγματα ταυτόχρονα. Από την μία την επικοινωνία με τους άλλους, που είναι το βαθύτερο ένστικτό μας και από την άλλη την ασφάλεια. Με τη συνεχή επικοινωνία με τους άλλους ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε να δεχτούμε το φρικτό γεγονός της ολοκληρωτικής μας ερημιάς. Ψάχνουμε αδιάκοπα για καινούρια σχέδια, καινούρια σχήματα, καινούρια συστήματα για να μπορέσουμε να αποσοβήσουμε μερικά ή ολοκληρωτικά την επίγνωση της δικής μας μοναξιάς".

«Είναι καλό να είσαι διάσημος. Αλλά στην περίπτωσή μου έχω την εντύπωση ότι αφορά κάποιον μακρινό συγγενή μου. Η διασημότητα δεν μετράει καθόλου μπροστά στην τελευταία ταινία, μπροστά στο γύρισμα της τελευταίας σκηνής. Ειδικά εκείνη την ώρα πρέπει να έχεις την ισορροπία του ακροβάτη».

Η αυτοβιογραφία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

Από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του 20ού αιώνα και οξυδερκής ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν έπιασε να γράψει την αυτοβιογραφία του γύρω στα εβδομήντα, πάντα στοιχειωμένος από ερωτήματα. Τι τον έσπρωξε στο καταφύγιο της τέχνης; Γιατί δυσκολευόταν ν' αγαπήσει και να εμπιστευθεί; Γιατί αποξενώθηκε από τα ίδια του τα παιδιά;..

Γιος ενός λουθηρανού πάστορα και μιας φιλότεχνης γυναίκας που λαχταρούσε διαζύγιο αλλά έπαψε νωρίς να το διεκδικεί, ο Μπέργκμαν δέχτηκε μια ανατροφή βασισμένη σε έννοιες όπως αμαρτία, εξομολόγηση, τιμωρία, συγχώρεση: «Σε όλα αυτά ενυπήρχε μια λογική την οποία αποδεχόμασταν και νομίζαμε ότι καταλαβαίναμε. Πιθανώς αυτή η κατάσταση να συνετέλεσε και στην άνευ αντιρρήσεων αποδοχή του ναζισμού. Ποτέ δεν είχαμε ακούσει τη λέξη ελευθερία και, σίγουρα, δεν την είχαμε γευτεί ποτέ».

Ίσως γι' αυτό να πορεύτηκε σαν «πτυχιούχος ψεύτης», υιοθετώντας ένα προσωπείο «που ελάχιστη σχέση είχε με τον πραγματικό μου εαυτό». Το σίγουρο είναι ότι ο καταπιεσμένος, γεμάτος μπιμπίκια έφηβος που καταβρόχθιζε Νίτσε, Μπαλζάκ και Ντοστογέφσκι, έδωσε τη θέση του σ' έναν κυριευμένο από πόθο ενήλικα, καθ' έξιν μοιχό, με αυτοκτονικές τάσεις αλλά και με διαβολικό πείσμα, αφοσιωμένο ψυχή τε και σώματι στο επάγγελμά του, αυτήν τη «σχολαστική διαχείριση του ανείπωτου». Διαβάζοντας το βιβλίο του γίνεται κανείς μάρτυρας του απόλυτου θαυμασμού του για τον Ταρκόφσκι, των αλλεπάλληλων αναμετρήσεών του τόσο με την κληρονομιά του Στρίντμπεργκ όσο και με τις συντρόφους του, παίρνει εξηγήσεις για το φορολογικό σκάνδαλο που τον οδήγησε ν' αυτοεξοριστεί κι αφουγκράζεται τις σκέψεις του για τα γηρατειά, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, τη θνητότητα αλλά και για τη στιγμή που οφείλει κανείς ν' «αποχωρεί». Παγκοσμίως γνωστός για τις ταινίες του, ο Μπέργκμαν υπήρξε παράλληλα εμβληματική μορφή του σουηδικού θεάτρου. Οι θεατρικές αναφορές, μάλιστα, υπερτερούν των κινηματογραφικών στον «Μαγικό φανό».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (1917-2008)

Ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1918 στην Ουψάλα της Σουηδίας. Στα τέσσερά του χρόνια ο πατέρας του, ιερέας της σουηδικής βασιλικής οικογένειας, τον κλείδωσε για πρώτη φορά στην ντουλάπα του διαδρόμου για να του διδάξει την έννοια της υπακοής σύμφωνα με τις θεωρίες του λουθηρανισμού. Η σχέση του με τη μητέρα του υπήρξε επίσης ταραγμένη, μια σχέση την οποία αποτύπωσε αργότερα στις ταινίες του «Περσόνα» (1966) και «Κραυγές και ψίθυροι» (1972). Οταν το καλοκαίρι του 1934 η προσκόλλησή του στη μητέρα του κατέληξε αποπνικτική, οι γονείς του αποφάσισαν να τον στείλουν στη Γερμανία μέσω ενός προγράμματος ανταλλαγής μαθητών. Οι έξι εβδομάδες που πέρασε κοντά σε μια γερμανική οικογένεια τον μετέτρεψαν σε φανατικό οπαδό του Αδόλφου Χίτλερ. Το 1945 αντικρίζοντας τις συγκλονιστικές εικόνες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης συνειδητοποίησε το τραγικό του λάθος. Δεν ασχολήθηκε ποτέ ξανά με την πολιτική. Ξεκίνησε να γράφει τα πρώτα του επαγγελματικά θεατρικά το 1941. Το θεατρικό του έργο με τίτλο «Ο θάνατος του Κάσπερ» του έδωσε το εισιτήριο για τον κόσμο του θεάματος, όταν ο συνεπώνυμός του Σίτνα Μπέργκμαν, μέλος της Σουηδικής Βιομηχανίας Κινηματογράφου, παρακολούθησε την παράσταση και διέκρινε το ταλέντο του. Το 1944, υπό την αιγίδα της Σουηδικής Βιομηχανίας Κινηματογράφου, ο Μπέργκμαν έγραψε το σενάριο για την πρώτη του κινηματογραφική ταινία με τίτλο «Κρίση». Χρωστάει δε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στον κινηματογράφο στον σκηνοθέτη Αλφ Σέμπεργκ, ο οποίος δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη σκηνοθεσία της ταινίας λόγω άλλων υποχρεώσεων.

Ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν οφείλει τη σκηνοθετική αλλά και συγγραφική ευφυΐα του στη συνέπεια που τον διέκρινε, στην εις βάθος ανάλυση της ανθρώπινης ψυχής και στην πρωτοφανή υποβλητικότητά του, μέσα από την εμμονή του θανάτου και του φανταστικού και αλληγορικού κόσμου. Αν και οι σεξουαλικά απελευθερωμένες πρωταγωνίστριες που επέλεξε να τοποθετήσει στο επίκεντρο συναισθηματικών στροβίλων, στις ταινίες που σκηνοθέτησε στις αρχές της δεκαετίας του '50 («Πώς απατήσαμε τους άνδρες μας», «Χαμόγελα καλοκαιρινής νύχτας», «Μάθημα στον έρωτα», «Αγριες φράουλες»), είναι αυτές που τον καταξίωσαν διεθνώς, η πραγματικά χρυσή εποχή του σκηνοθέτη ξεκινάει το 1958 και λήγει το 1968. Η περίοδος αυτή ξεκινά με την ταινία «Η έβδομη σφραγίδα», η οποία αφηγείται τη συναισθηματική διαδρομή ενός ιππότη προς την αλήθεια στη Σουηδία του 14ου αιώνα, και λήγει με την «Ωρα του λύκου», το τελευταίο ξέσπασμα ενός ασθενούς διανοητικά κεντρικού ήρωα, ο οποίος μέσω της πάλης του με τους προσωπικούς του δαίμονες οδηγείται στην παράνοια.Το χρονικό διάστημα 1963-1966 ο Μπέργκμαν ως διευθυντής του Βασιλικού Δραματικού Θεάτρου της Σουηδίας προσέλαβε δεκάδες ανώνυμους σουηδούς ηθοποιούς και επένδυσε σε αυτούς. Αν και στη «σχολή Μπέργκμαν» συγκαταλέγονται οι ηθοποιοί Μαξ φον Σίντοφ, Λιβ Ούλμαν, Μπίμπι Αντερσον και Χάριετ Αντερσον, οι οποίοι έδωσαν τις καλύτερες ερμηνείες της ζωής τους κάτω από τις οδηγίες του, η «έμμισθη» σχέση με τους υπολοίπους τον επιβάρυνε οικονομικά. Απερίσκεπτα επαγγελματικά ανοίγματα αλλά και η ανικανότητά του να διαχειριστεί την περιουσία του τον έφεραν αντιμέτωπο με την κατηγορία της φοροδιαφυγής. Το 1978 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του και να μετακομίσει στη Γερμανία όπου και παρέμεινε για έξι ολόκληρα χρόνια. Το 1982 επέστρεψε στη Σουηδία και κινηματογράφησε, όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος, την τελευταία του ταινία, «Φάνι και Αλέξανδρος», η οποία απέσπασε τέσσερα βραβεία Οσκαρ, ανάμεσά τους το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Το 1999, ύστερα από 17 χρόνια απουσίας από τον κινηματογράφο, ο Μπέργκμαν ένωσε τις δυνάμεις του με την πρώην σύντροφο και αγαπημένη του ηθοποιό Λιβ Ούλμαν με την οποία έχει αποκτήσει ένα από τα εννέα παιδιά του, τη συγγραφέα Λιν Ούλμαν στη νέα ταινία του «Απιστία». Αυτή τη φορά η Λιβ Ούλμαν σκηνοθέτησε ένα δικό του σενάριο. Θέμα της ταινίας, προς έκπληξη όλων, δεν ήταν η οικογένειά του αλλά η καταστροφική σχέση του με μια παντρεμένη γυναίκα, διατηρώντας όμως με αυτόν τον τρόπο τον χαρακτηριστικό αυτοβιογραφικό χαρακτήρα που διέκρινε όλες τις ταινίες του. Στις 6 Απριλίου 2000 ο «μαέστρος της μιζέριας», όπως τον χαρακτηρίζουν οι κριτικοί, έδωσε μια σπάνια συνέντευξη στη σουηδική τηλεόραση, στον επιστήθιο φίλο του ηθοποιό Ερλαντ Γιόζεφσον, αποκαλύπτοντας τη δική του μιζέρια τον νευρικό κλονισμό που υπέστη μετά την εις βάρος του κατηγορία για τοκογλυφία το 1978, αλλά και την κατάθλιψη στην οποία κατέπεσε μετά τον θάνατο της πέμπτης συζύγου του, της ηθοποιού Ινγκριντ Τούλιν.

«Συνηθίζαμε να αναφερόμαστε στον θάνατο και να μαλώνουμε για το ποιος θα πεθάνει πρώτος. Τελικά πέθανε εκείνη»

O Ίνγκμαρ Μπέργκμαν πέθανε στις 30 Ιουλίου 2007 σε ηλικία 89 ετών.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

Φάνι και Αλέξανδρος (1982) (Fanny och Alexander) (βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, 1984)

After Practise (1982) (Efter repetitionen)

From the Life of the Marionettes (1980) (Aus dem Leben der Marionetten)

Φθινοπωρινή σονάτα (1978) (Höstsonaten)

The Serpent's Egg (1977) (Das Schlangenei)

The Magic Flute (1975) (Trollflöjten), first shown on Swedish television, followed by a cinematic release

Face to Face (1975) (Ansikte mot ansikte)

Σκηνές από έναν γάμο (1973) (Scener ur ett äktenskap)

Κραυγές και ψίθυροι (1973) (Viskningar och rop) (Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας)

The Touch (1971) (Berοringen)

The Passion of Anna (1969) (En passion)

Hour of the Wolf (1968) (Vargtimmen)

The Rite (1968) (Riten) (TV)

Shame (1968) (Skammen)

Περσόνα (1966)

All These Women (1964) (För att inte tala om alla dessa kvinnor)

Winter Light (1963) (Nattvardsgästerna)

Η Σιωπή (1963) (Tystnaden)

Μέσα από τον Σπασμένο Καθρέφτη (1961) (Sesom i en spegel) (Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας)

Η Πηγή των Παρθένων (1960) (Jungfrukollan) (Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας)

The Devil's Eye (1960) (Djävulens öga)

Brink of Life (1958) (Nära livet)

The Magician (1958) (Ansiktet )

Άγριες Φράουλες (1957) (Smultronstället)

Η Έβδομη Σφραγίδα (1957) (Det sjunde inseglet)

Smiles of a Summer Night (1955) (Sommarnattens leende)

Dreams (1955) (Kvinnodröm)

A Lesson in Love (1954) (En lektion i kärlek)

Καλοκαίρι με τη Μόνικα (1953) (Sommaren med Monika)

Η νύχτα των σαλτιμπάγκων (1953) (Gycklarnas afton)

Secrets of Women (1952) (Kvinnors väntan)

Summerplay (1951) (Sommarlek)

To Joy (1950) (Till glädje)

This Can't Happen Here (1950) (Sånt händer inte här)

Thirst (1949) (Törst)

Prison (1949) (Fängelse)

Port of Call (1948) (Hamnstad)

Music in Darkness (1948) (Musik i mörker)

A Ship to India (1947) (Skepp till India land)

It Rains on Our Love (1946) (Det regnar på vår kärlek)

Crisis (1946) (Kris)

Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

Μαξ Φον Σίντοφ (1929-)

«Οι ηθοποιοί είμαστε πολύ προνομιούχοι άνθρωποι γιατί πληρωνόμαστε για να μεταμορφωθούμε και γεμίζουμε από ποικίλες εμπειρίες που αξίζουν περισσότερο από τα χρήματα...»

Η παραπάνω δήλωση του τεράστιου αυτού ηθοποιού δείχνει και το χαρακτήρα του. Ένας χαρακτήρας απλός και απολύτως ανθρώπινος, που κέρδιζε τους πάντες, όπου κι αν εμφανιζόταν. Και βέβαια, ένας εκπληκτικός ηθοποιός, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Ο Μαξ Φον Σίντοφ γεννήθηκε 10 του Απρίλη του 1929 από πλούσιους γονείς. Πήγε σχολείο στη Σχολή του Καθεδρικού Ναού της Lund και έμαθε γερμανικά και αγγλικά ξεκινώντας από την ηλικία των εννέα ετών. Στο σχολείο, ο ίδιος και μερικοί φίλοι ίδρυσαν έναν ερασιτεχνικό θίασο, ενώ αργότερο σπούδασε υποκριτική του στο Βασιλικό Δραματικό Θέατρο («Dramaten») στη Στοκχόλμη, μαζί με του LarsEkborg , MargarethaKrook και IngridThulin . Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, έκανε και το κινυηματογραφικό ντεμπούτο του στην ταινία Μόνο μια Μητέρα (Baraenmor , 1949). Το 1955, μετακόμισε στο Μάλμοε, όπου συναντήθηκε με τον μετέπειτα μέντορά του IngmarBergman, στον οποίο (όπως θα δείτε πιο κάτω σε συνέντευξή του) ο ίδιος παραδέχεται ότι οφείλει σχεδόν τα πάντα. Και από εκεί και πέρα, η καριέρα του παρουσίασε πραγματική απογείωση, τόσο στην Ευρώπη όσο και στο Χόλυγουντ, με όλες του τις ερμηνείες να αποσπούν διθυραμβικές κριτικές και να λατρεύεται από το κοινό.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

Η Έβδομη Σφραγίδα (1957)

Η Πηγή των Παρθένων (1960)

Μέσα από τον Σπασμένο Καθρέφτη (1961)

H Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου (1965)

Ο Εξορκιστής (1973)

Οι Τρεις Μέρες του Κόνδορα (1975)

Η Μεγάλη Απόδραση των 11 (1981)

Κόναν ο Βάρβαρος (1982)

Χρήσιμα Αντικείμενα (1993)

Δικαστής Ντρεντ (1995)

Θα σε Βρω στον Παράδεισο (1998)