Ο δραπέτης της καθημερινότητας: έκθεση του Γιάννη Ναζλίδη στον Ιανό

16:03 30/12/2015 - Πηγή: Culture Now

Από τις 14 Ιανουαρίου έως τις 14 Φεβρουαρίου ο Γιάννης Ναζλίδης και το ΕΚΚΟΚΚΙΣΤΗΡΙΟ ΙΔΕΩΝ παρουσιάζουν στον Ιανό μια «παράνομη» έκθεση η οποία διώκεται απ’ το βασίλειο της λογικής… «Τον δραπέτη της Καθημερινότητας».

Στα εγκαίνια της έκθεσης θα μιλήσουν οι:

Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν δρ. Ιστορικός της Τέχνης-τεχνοκριτικός -Officier des Arts et Lettres
Ντόρα Γαλάνη αρχιτέκτων - πολεοδόμος
Νίκος Σιδέρης ψυχίατρος - ψυχαναλυτής - συγγραφέας
Αντώνης Μπουλούτζας Μυθιστοριογράφος

Την συζήτηση θα συντονίσει ο Μάκης Λιόλιος.

...λέει ο Ναζλίδης

για τα έργα του...

Με την ελπίδα που ζει στο «απόρθητο» Μέλλον
Αν δεις το βαρύ «πάπλωμα» της εποχής
με τις ρουκέτες και τους όλμους
και περισσότερο τα βλέμματα των μικρών παιδιών των προσφύγων,
που μια ματιά τους και ένα τους δάκρυ
επαναφέρουν τα μυαλά των μεγάλων στην ειρήνη του Σύμπαντος,
τότε κατεβαίνεις από την πνευματική αγκαλιά του Ελύτη
κρατώντας σφιχτά στη μνήμη σου τα λόγια του.
…Θα νικήσει τον κόσμο η καλοσύνη…
Μια έκθεση στην Αθήνα ζει μες τον πληθωρισμό
των εικόνων, των ιδεών, των συνεντεύξεων,
των πολιτικών τοποθετήσεων,
των απονομών, των βραβείων, των συλλαλητηρίων,
των διαζυγίων,
των…. σ` αγάπησα για τρία ολόκληρα λεπτά. Τι θέλεις άλλο;
Και οι δικές μου εικόνες τι τάχα ρόλο θα παίξουν;
Έπειτα.
Κοίτα να δεις μου είπε ο συμμαθητής μου ο Βύρων που ζεί στην Ολλανδία.
Αφού δεν μπορούν οι άνθρωποι των πόλεων να παίξουν
με τους λαγούς,
με τα δένδρα του δάσους,
με τα ποτάμια, με τους κοκκινολαίμηδες,
παίζουν με το συμπιεσμένο εγκέφαλο
και την καρτεσιανή λογική.
Δύο και δύο τέσσερα , τέσσερα και τέσσερα οκτώ και
στο μακρινό Μαγιότ ένα νησί κοντά στην ακτή Ελεφαντοστούν όπου διδάσκει μαθηματικά ο φίλος μου ο Μακριδάκης
απεσταλμένος εκπαιδευτικός του Γαλλικού κράτους
οι μαθητές του,
του απαντούν πως 2 και 2 κάνει όσο θέλει ο ΘΕΟΣ.
Ρίχνουν ποτέ Μολότωφ στα γυμνά χωράφια;
Βάφουν με χρώματα τα δένδρα του δάσους;
Όχι δεν ρίχνουν.
Όχι δεν βάφουν είπα μέσα μου.
Μετά σκέφθηκα.
Η ΤΕΧΝΗ είναι οδηγός η παρηγορήτρα;
Ρώτησα τα πινέλα μου αν ξέρουν τι σόι δουλειά κάνουν.
Μην και είναι ασύρματοι που
αντίς για τα σήματα Μορς καταγράφουν τα ψυχικοουρανοκατέβατά μου;
Αυτό με καθησύχασε.
Έστησα τότε αυτί και άρχισε να ακούγεται απομαγνητοφωνημένη η φωνή του Θεοτοκόπουλου.
Άκουσα τους αγγέλους του να φτεροκοπούν
στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Ν.Υόρκης,
είδα μετά τον Θεόφιλο
να ξεφουρνίζει ψωμιά από τον φούρνο του,
είδα τον Μπόστ να παραπονείται πως
…δεν μ` αγαπάς όπως πρώην…
είδα τον Σικελιανό ν’ απαγγέλλει στο μνήμα του Παλαμά
…σ` αυτό το μνήμα σκύβει σήμερα όλη η Ελλάδα,
είδα τον Αεεερααααααααα να νικά τους Ιταλούς,
είδα τον Οδυσσέα να αλληλογραφεί μέσω του Δούρειου Ίππου με τον Οδυσσέα Ελύτη, άκουσα τον Χατζιδάκη να…
….στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και έναν καιρό…
Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν,
ο παγκόσμιος ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΜΟΣ
άφησε τα πράγματα να διογκωθούν πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα,
και τότε εγώ ενστικτωδώς σ` αυτές τις ζωγραφιές
αισθάνθηκα την ανάγκη να φυλάξω τα όνειρά μου
που ζουν σε αγροικίες με λαγούς δένδρα ποτάμια και Αστέρια.
Τα πράγματα δεν είναι αντικείμενα λύσεων
αλλά αντικείμενα σχέσεων
μούλεγε και ο Μικρασιάτης και ο Πόντιος παππούς μου.