ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ | Ο Γκάλης, ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης...

14:49 6/5/2013 - Πηγή: SuperBasket

Η γιορτή προς τιμήν του Νίκου Γκάλη κλέβει την παράσταση ακόμα και από το φάιναλ φορ, όμως οι διάδοχοι της παρέας του 87 συνεχίζουν να γράφουν ιστορία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Σπανούλης και Διαμαντίδης συμπεριλήφθηκαν στην κορυφαία πεντάδα της φετινής Ευρωλίγκα...

Το ελληνικό μπάσκετ, λοιπόν, παραμένει με κάθε τρόπο στην κορυφή της Ευρώπης και δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από τα πιο ψηλά σκαλοπάτια... Από τη σεζόν 1987-88 μέχρι και σήμερα, έχει δημιουργηθεί μια τέτοια μπασκετική παράδοση

στην Ελλάδα, που η ανάδειξη ταλέντων και μεγάλων πρωταγωνιστών είναι απλά μέρος της δουλειάς. Οταν το 1987 η Ελλάδα πήρε το Ευρωμπάσκετ υπήρχε ο φόβος για το μέλλον, για ό,τι θα ακολουθήσει όταν σταματήσει ο Γκάλης και ο Γιαννάκης. Κι όμως, ο Γκάλης και ο Γιαννάκης σταμάτησαν, αλλά κράτησαν ψηλά τη σημαία ο Φασούλας με τον Χριστοδούλου, ο Σιγάλας, ο Αλβέρτης, ο Παπανικολάου και ακολούθησε η νέα γενιά. Ποτέ δεν σταμάτησε η παραγωγή μεγάλων παικτών, ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης και οι υπόλοιποι πήραν τη σκυτάλη και είναι έτοιμοι να την παραδώσουν στους επόμενους.

Το ότι η Ελλάδα έχει απουσιάσει μόνο από έξι φάιναλ φορ από το 1988 ως σήμερα, προφανώς σημαίνει πάρα πολλά. Διότι η σταθερότητα αποδεικνύει και τις βάσεις που έχουν μπει στο άθλημα. Μια χώρα που ζούσε σε ρυθμούς Αρη στα τέλη του 80', είναι ακόμα πρωταγωνίστρια κι ας έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια. Αν τα βάλουμε κάτω, είναι η τέταρτη δεκαετία που η Ελλάδα ζει και βασιλεύει.

Στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, δεν πρόκειται να τιμηθεί ο Νίκος Γκάλης. Διότι δεν χρειάζεται καν να τιμηθεί. Είναι μια γιορτή για τον Νίκο Γκάλη, ένα πάρτι παλιών... συμμαθητών, που όλη η μπασκετική Ελλάδα θέλει να δώσει το παρών. Ο Νίκος Γκάλης έχει ήδη τιμηθεί από την Ελλάδα και το ελληνικό μπάσκετ, είναι ένας μύθος που δεν χρειάζεται κανένα βραβείο για να νιώσει καλύτερα. Αν ψάχνουμε τους τύπους, ο Γκάλης έχει ήδη μπει στο hall of fame της FIBA, τι περισσότερο χρειάζεται για να τιμηθεί η φήμη του.

Αλλωστε από την εκδήλωση που θα γίνει στη Θεσσαλονίκη, περισσότερα κερδίζει ο Αρης που τιμά τον Γκάλη, παρά το ίδιο το τιμώμενο πρόσωπο. Διότι ο Αρης βγαίνει στο προσκήνιο σε μια περίοδο που αγωνιστικά δεν ανήκει στην ελίτ. Υπενθυμίζει όμως σε όλους ποια ήταν η μοναδική ομάδα στην Ελλάδα σε όλα τα αθλήματα, που ένωσε περισσότερο από κάθε άλλη φορά τους Ελληνες. Εκείνα τα βράδια της Πέμπτης, ο Αρης ήταν κάτι σαν την Εθνική Ελλάδας. Κανείς άλλος σύλλογος δεν έχει και δεν πρόκειται να έχει αυτή την τιμή. Το ότι κάποιοι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν για προσωπικό όφελος αυτή την εκδήλωση, είναι μια... παράπλευρη απώλεια. Αλλά δεν γίνεται να τα έχουμε όλα. Η ιστορία του Αρη έχει ήδη γραφτεί, δεν χρειαζόταν μια... προσωπογραφία για να την αλλοιώσει.

Αυτό, λοιπόν, που θα γίνει στη Θεσσαλονίκη είναι ένα πάρτι που χρειάζεται το μπάσκετ για να θυμάται, να χαίρεται τις στιγμές και να προχωρά. Οι διάδοχοι του Γκάλη κάνουν εξαιρετική δουλειά, διότι ό,τι έγινε το 1987 ήταν μόνη η αρχή. Ηταν κάτι υγιές που μεγάλωσε γενιές και γενιές στην αθλητική Ελλάδα και έκανε το μπάσκετ αγαπημένο άθλημα του Ελληνα. Ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης είναι ίσως ό,τι καλύτερο έβγαλε η Ελλάδα μετά το 1987, μαζί με τον Παπαλουκά. Ο Σπανούλης είναι στην καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκα και συμμετέχει στο φάιναλ φορ. Ο Διαμαντίδης είναι στην καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκα. Και ο 36χρονος πλέον Παπαλουκάς θα είναι στο Λονδίνο ως ρέκορντμαν συμμετοχών σε φάιναλ φορ.

Σε μερικά χρόνια, όταν κι αυτοί σταματήσουν, θα έχουμε να λέμε για τους κορυφαίους που είναι Ελληνες... Οπως ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Χριστοδούλου, ο Φασούλας και τόσοι άλλοι που πέρασαν και δεν ξεχνιούνται. Διότι η μεγαλύτερη τιμή για έναν αθλητή δεν είναι ούτε το βραβείο, ούτε ένας αγώνας προς τιμήν του. Κανείς δεν θυμάται τους κορυφαίους για μια γιορτή. Οι κορυφαίοι απλά γράφουν την ιστορία, είναι πρότυπα και ο κόσμος τους τιμά με ένα και μοναδικό τρόπο... Οταν ψάχνει τους διαδόχους τους και τους συγκρίνει με τους νεότερους. Κάποτε ψάχναμε τον νέο Γκάλη, τον νέο Γιαννάκη, τον νέο Φάνη και τον επόμενο Φασούλα. Ε, σε λίγα χρόνια θα αναζητούμε τον νέο Παπαλουκά, τον επόμενο Διαμαντίδη, τον νέο Σπανούλη... Και απ' ό,τι φαίνεται, δεν θα μείνουμε εκεί...