Ασσαντ, όπως...Σαντάμ!

13:13 15/12/2012 - Πηγή: i-Reporter

του Μάριου Ευρυβιάδη
Ποιος θυμάται, παρ’ όλο που πολύ λίγος χρόνος έχει περάσει, ένα μοναδικό αλλά και εκπληκτικά αποτελεσματικό «όπλο» του μακαρίτη Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης, που το χρησιμοποιούσε ο αθεόφοβος ως εργαλείο πολέμου (instrument of war) «κατά του ίδιου του λαού του» (against his own people); Το περιβόητο σεξουαλικό χάπι βιάγκρα; Που το μοίραζε ο ίδιος ο Καντάφι στους στρατιώτες του και αυτοί

το χρησιμοποιούσαν για ομαδικούς βιασμούς ανυπεράσπιστων γυναικών στη διάρκεια του πολέμου; Αυτός ο αδίστακτος δικτάτορας και το σινάφι που έπρεπε πάσει θυσία να ανατραπούν και γι’ αυτόν τον λόγο. Ποιος θυμάται ότι ο Καντάφι δεν σεβόταν στοιχειωδώς τον λαό του, όπως δεν τον σέβεται ο ομότεχνός του σήμερα, ο Άσσαντ της Συρίας; Μόνο που ο τελευταίος είναι πολύ πιο εξελιγμένος από τον Καντάφι. Ετοιμάζεται, οσονούπω, να χρησιμοποιήσει, όπλα μαζικής καταστροφής «κατά του ίδιου του λαού του»; Χημικά όπλα, παγκοσμίως απαγορευμένα!
Καλώς ορίσατε σε ένα ακόμη κεφάλαιο δυτικής έμπνευσης και προέλευσης που είναι η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα. Να μου πείτε, τι το νέο ή το καινούριο ως προς τις μεθοδεύσεις των δυτικών νέο-αποικιοκρατών και νέο-ιμπεριαλιστών, για να ελέγξουν πόρους και λαούς και να απομυζήσουν αυτά που δεν τους ανήκουν; Η σύγχρονη ιστορία δεν είναι παρά μια σειρά ιμπεριαλιστικών και επεκτατικών πολέμων με υπόβαθρο τον ρατσισμό. Τίποτα το καινούριο δεν υπάρχει. Ωστόσο κανένας ισχυρός, αυτοκράτορας, κανένας εξουσιαστής, κανένας αποικιοκράτης, κανένας ιμπεριαλιστής, κανένας δικτάτορας, ανατολής ή δύσης, δεν αρέσκεται και δεν ικανοποιείται αν δεν φαίνεται να κατέχει το «ηθικό πεδίο της μάχης» - όποια και να είναι η μάχη αυτή. Είναι ποτέ δυνατόν ο «Αυτοκράτορας» να είναι γυμνός; Και, ακόμη χειρότερα, να δακτυλοδείχνεται για αυτό που είναι ένας «τσιτσιρόκωλος» όταν κυκλοφορεί; Είναι ποτέ δυνατόν να μην είναι αυτός και μόνο ο θεματοφύλακας οικουμενικών αξιών; Το φωτεινό παράδειγμα; Ο δίκαιος κριτής; Αυτός που προπορεύεται στον «ορθό δρόμο»; Ο ηθικός σκαπανέας;
Από τα βιάγκρα του Καντάφι σήμερα βρισκόμαστε προ των πυλών της χρήσης από τον Άσσαντ χημικών όπλων όπως είναι το δηλητηριώδες σαρίν, πάντοτε «κατά του λαού του». Όταν δολοφονείς μαζικά το λαό σου τότε κάθε μορφή «νομιμοποίησης» εξαφανίζεται. Πρέπει να «φύγεις» έτσι ή αλλιώς.
Από το πώς φθάσαμε στα χημικά σαρίν του Άσσαντ από τα βιάγκρα του Καντάφι είναι μια ιστορία αποκαλυπτική και εξόχως διαφωτιστική για το πώς ποδηγετείται ο σύγχρονος δυτικός κόσμος σε ζητήματα πολέμου και ειρήνης.
Του Καντάφι του έβγαλαν τη «ρετσινιά» με το βιάγκρα διότι δεν μπορούσαν να τον κατηγορήσουν ότι ετοίμαζε χρήση του χημικού του οπλοστασίου «κατά του ίδιου του λαού του». Αλλά γιατί; Μέχρι το 2003 ο Καντάφι κατείχε και χημικά και βιολογικά όπλα. Κατείχε επίσης αρκετά ραδιενεργά υλικά για την κατασκευή τουλάχιστον «βρώμικης» ατομικής βόμβας (dirty bomb). Αλλά από το 2003 και μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, ο Καντάφι «πήρε το μήνυμα». Όχι μόνο παρέδωσε άρον άρον ολόκληρο το οπλοστάσιό του στους δυτικούς ηθικοπλάστες αλλά έγινε και «δικός τους» - βασιλικότερος του βασιλέως.
Ως προνομιακός πλεόν συνεργάτης των Δυτικών (Αγγλο-αμερικανών, Γερμανών, Ιταλών κλπ) υπήρξε και «συναγωνιστής» στον πόλεμο κατά του ισλαμικού εξτρεμισμού (της Αλ Κάιντα και των Σαλαφιστών). Η Λιβύη έγινε διαμετακομιστικός σταθμός αλλά και φυλακή (με βασανιστήρια όπως και οι φυλακές του Αιγύπτιου Μουμπάρακ) για όλους, ένοχους και αθώους, που οι Δυτικοί πάτρωνες πλέον του Καντάφι, θεωρούσαν επικίνδυνους ή χρήσιμους για τις όποιες σταυροφορίες τους.
Είναι για τον λόγο αυτό που ο Καντάφι, μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν πίστευε σε αυτό που του συνέβαινε και ρωτούσε δημόσια, έστελνε επιστολές στον Ομπάμα και στην Χίλαρι Κλίντον ρωτώντας χωρίς να παίρνει απάντηση –«γιατί, μου το κάνετε αυτό, δεν είμαστε πλέον φίλοι και συνεργάτες;».
Προφανώς, η χρησιμότητα του καθεστώτος Καντάφι είχε φτάσει στο τέλος της. Αλλά μέχρι και οι Αμερικανοί να κάνουν τη δουλειά με το χέρι τους, διότι αυτοί είναι που τον ανέτρεψαν με τον 6ο Στόλο, τα χάπια «βιάγκρα» αποτελούσαν ένα εύχρηστο προπαγανδιστικό δομικό υλικό, με τεράστια παγκόσμια απήχηση, για την απονομιμοποίηση του καθεστώτος.
Η Συρία, πάντοτε κατείχε χημικά, ίσως και βιολογικά όπλα. Όλοι το γνωρίζουν και το καθεστώς το παραδέχεται. Χημικά και βιολογικά όπλα, πρέπει όλοι να γνωρίζουμε κατέχουν όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις και είναι όλα δυτικής προέλευσης και παραγωγής. Κατά κανόνα η κατοχή τους από τριτοκοσμικές χώρες, κυρίως της Μέσης Ανατολής, είναι για την εξισορρόπηση των πιο ισχυρών. Στην περίπτωση π.χ. της Συρίας, η κατοχή τους λειτουργεί ως το «αντίπαλο δέος» κατά των πυρηνικών όπλων του Ισραήλ δημιουργώντας αναμεταξύ τους μια «ιδιόμορφη ισορροπία τρόμου».
Χημικά όπλα κατείχε και ο Σαντάμ Χουσεΐν. Και τα χρησιμοποίησε πρώτα κατά του Ιράν, στον μεταξύ τους πόλεμο (1981-1988) με χιλιάδες θύματα που βρήκαν φρικτό θάνατο. Κατά το 1987-88 ο Σαντάμ χρησιμοποίησε χημικά όπλα «κατά του λαού του», δηλαδή εναντίον των Κούρδων του Ιράκ. Τότε, όμως ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν «δικός τους μπάσταρδος», μπάσταρδος της Δύσης. Ήταν σύμμαχος των Δυτικών και του κυριότερό τους όπλο αιχμής κατά των μουλλάδων του Ιράν. Ειδικά δε, το χημικό και βιολογικό του εργοστάσιο εξοπλίστηκε από τη Δύση – κυρίως την Αμερική, την Βρετανία, και τη Δυτική Γερμανία μέσω κυρίως της Τουρκίας. Αυτό είναι απόλυτα τεκμηριωμένο (βλ. π.χ την The Washington Post Weekly “Helping Create a Monster”, August 3-9, 1992 και “How the West created a Frankenstein”, October 1-7, 1992).
Το χειρότερο στην περίπτωση του Σαντάμ, είναι ότι η Δύση αρνήθηκε επίμονα αλλά επιδέξια να καταδικάσει τη χρήση τους από το καθεστώς κατά των Ιρανών και των Κούρδων. Ποτέ οι Δυτικοί (αλλά τότε και οι Σοβιετικοί ως σύμμαχοι του Σαντάμ) δεν επέτρεψαν την καταδίκη του καθεστώτος από το Συμβούλιο Ασφαλείας και την επιβολή κυρώσεων εναντίον του. Όταν το 2003 αποφασίσθηκε η ανατροπή του Σαντάμ, οι ίδιες αυτές χώρες τον κατηγόρησαν για πρώτη φορά ότι στον πόλεμο 1980-88 χρησιμοποίησε χημικά όπλα κατά των Ιρανών, και ακόμα «χειρότερα» κατά του «λαού του» - των Κούρδων.
Επειδή η κρίση στη Συρία έχει κρατήσει πολύ περισσότερο από ότι υπολόγισαν και επειδή πλέον όλοι τους φοβούνται τις διεθνείς παρενέργειές της επιδιώκεται από τους Δυτικούς και τους ενεργούμενούς τους (Τουρκία, Σαουδική Αραβία κλπ) η άμεση ανατροπή του Άσσαντ. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον επιδιώκει αυτό να γίνει χωρίς τη δική της άμεση συμμετοχή και πιθανή ανάπτυξη αμερικανικών δυνάμεων στη Συρία.
Η ανάπτυξη των αντιπυραυλικών συστοιχιών Patriot στα σύνορα Συρίας – Τουρκίας και η μόλις ανακοινωθείσα «αναγνώριση» από τις ΗΠΑ των αντικαθεστωτικών ως «νομίμων» εκπροσώπων του συριακού λαού, συνάδουν με αυτήν την λογική.
Στη λογική αυτή εντάσσεται και η προπαγάνδα περί πιθανολογούμενης χρήσης από τον Άσσαντ «χημικών όπλων» κατά του λαού του. Η αναπαραγωγή της προπαγάνδας αυτής, από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ του κόσμου αποδεικνύει δυστυχώς, πόσο καλοί γνώστες της ανθρώπινης φύσης έχουν γίνει οι σύγχρονοι προπαγανδιστές του πολέμου.
Διάβασα πρίν λίγες μέρες, μόλις άρχισε να κυκλοφορεί η φήμη ότι ο Άσσαντ ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει χημικά όπλα «κατά του ίδιου του λαού του» μια συνέντευξη από ένα καθόλου τυχαίο τέως Αμερικανό αξιωματούχο. Τον Lawrence Wilkerson πρώην επιτελάρχη του Στρατηγού Κόλιν Πάουελ, Υπουργού Εξωτερικών του Προέδρου Μπούς το 2003. Θυμίζω ότι ο Πάουελ ήταν το 1991 ο Αρχιστράτηγος των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ στον πρώτο πόλεμο κατά του Σαντάμ.
Στη συνέντευξή του ο κύριος Wilkerson παρομοίασε το όλο σκηνικό με τα χημικά, με όλα όσα προηγήθηκαν πριν την ανατροπή του Σαντάμ το 2003. Όλη η σχετική προπαγάνδα και παραπληροφόρηση, δήλωσε, προέρχεται από την Ουάσιγκτον με χειροκροτητές τους Δυτικοευρωπαίους και προαναγγέλει την πιο «ενεργή» συμμετοχή της Ουάσιγκτον την ανατροπή του Άσσαντ. Χαρακτήρισε δε ως «preposterous», δηλαδή παραλογισμό ότι ο Σύριος ηγέτης ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει χημικά (against his own people).
Ωστόσο, ίσως το πιο συμβολικά σημαδιακό στη συνέντευξη του Wilkerson ήταν ότι δόθηκε σε ρωσική τηλεόραση («RT, December 8, 2012»). Από εκεί μαθεύτηκε. Όχι από τα μεγάλα δυτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Αυτά έχουν πλέον καταντήσει νεροκουβαλητές και χειροκροτητές των ισχυρών, πάντοτε με το αζημίωτο.

*Ο Μάριος Ευρυβιάδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πάντειου Πανεπιστήμιου