Εμείς κρατάμε την Πόλη στη μνήμη μας και στην καρδιά μας. Γιατί ποτέ πια δεν θα υπάρξει η Πόλη....

10:25 11/5/2013 - Πηγή: i-Reporter

Το ζευγάρι έπινε το καφέ του αμίλητο. Μια βαρειά σκιά κάλυπτε την ατμόσφαιρα. Κι ήταν μια πανέμορφη ατμόσφαιρα. Δίπλα ακριβώς, η γέφυρα του Ορτάκιοϊ, μια απ τις πολλές που σχετικά πρόσφατα κατασκευάστηκαν για να ενώσουν το Βόσπορο και να κάνουν πιο εύκολη τη κυκλοφορία των δώδεκα και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων της Κωνσταντινούπολης. Οι γείτονες Τούρκοι με τα σύνδρομα της χαμένης Οθωμανικής αυτοκρατορίας να τους κατατρύχουν, προσπαθούν με τεράστια έργα επίδειξης δύναμης να μοιάσουν στους Αμερικάνους και να κάνουν την ΄΄Ισταμπούλ΄΄ Νέα

Υόρκη. Όπως στη περίπτωση της γέφυρας του Ορτάκιοϊ που είναι φτιαγμένη στα πρότυπα των γεφυρών του Μάντισον. Και πρέπει να παραδεχτούμε ότι η γέφυρα είναι εντυπωσιακή, ιδιαίτερα όταν το σούρουπο ανάβει τα λαμπερά φώτα της και προβάλλεται πάνω απ τα νερά του Βοσπόρου, με φόντο το άπειρο. Έτσι και τώρα άρχισαν ν ανάβουν νωχελικά τα φώτα της, αναγκάζοντας το ζευγάρι να συγκεντρωθεί στο θέαμα. Ο συγκεκριμένος δρόμος του Ορτάκιοϊ ήταν γεμάτος από πολύχρωμους πάγκους και συμπαθητικούς μεσόκοπους πωλητές, οι οποίοι καμιά πενηνταριά, είχαν τα ίδια πράγματα: Κουμπίρ, που ήταν πατάτα γεμιστή, γκιουζλεμέ, που είναι βάφλες με επιλογή φρούτων που θέλει ο πελάτης και ντοντουρμά, δηλαδή παγωτό. Η μυρωδιά της ψητής πατάτας κυριαρχούσε στον αέρα.

Είχαν παραγγείλει κουμπίρ και γκιουζλεμέ. Ήταν η πρώτη φορά που είχαν φτάσει απ τη προηγούμενη στη Κωνσταντινούπολη κι όπως η γυναίκα αισθανόταν καλά, έκαναν μια βόλτα στη Πόλη. Τον τελευταίο καιρό ταξιδεύαν συχνά εκεί, επισκεπτόμενοι μια μεγάλη ιδιωτική κλινική. Η γυναίκα είχε καλύψει το άδειο από μαλλί κεφάλι της με ένα λιλά μαντίλι, δεμένο σε αράβικο στιλ. Όταν τη κοίταζες, δε μπορούσες να μη ξεχαστείς στα πράσινα διαμάντια των ματιών της. Κι όταν το μελαγχολικό βλέμμα της σε πλήγωνε, γύρίζες απότομα να ηρεμήσεις απλώνοντας το στο βαθύ μπλε των νερών του Βοσπόρου.

Κι αν δεν είχαν δει μάτια αυτά τα νερά, κι έρωτες και μίση και πάθη. Βυζαντινοί αυτοκράτορες, σουλτάνοι, πασάδες, αυτοκρατόρισσες, παλλακίδες. Μέσα εκεί είναι οι θρήνοι κι οι θρύλοι του Βυζαντίου, ο Ιουστινιανός, η Θεοδώρα, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, τα δάκρυα των Ελλήνων που ξεριζώθηκαν. Μια πόλη που το 1922 είχε 500.000 με πλειοψηφία τους Έλληνες κι όχι τους Τούρκους. Και σήμερα η ελληνική κοινότητα μετρά κάποιες λίγες χιλιάδες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού , εξαφανισμένη από την επιθετικότητα και τις σφαγές των Τούρκων. Τώρα λοιπόν έχουν μείνει τα νερά του Βοσπόρου , ο Πατριάρχης, η Αγιά Σοφιά και κάποιες λίγες εκκλησίες μνημεία να μας θυμίζουν ότι εδώ ήταν το Βυζάντιο, εδώ ήταν οι Έλληνες, εδώ ήταν η Πόλη

Αλήθεια σήμερα, ποια είναι αυτή η τερατούπολη ; Και πως δημιουργήθηκε;

Ο άντρας έριξε το βλέμμα του προς στο μέρος της πόλης, όσο μπορούσε να φτάσει. Οι μιναρέδες σαν καρφιά χώνονταν το μάτι του. Οπού και να γύριζε το πρόσωπο του οι υπερμεγέθεις αυτές μύτες κυριαρχούσαν και επιδείκνυαν τη μεγαλοπρέπεια του Ισλάμ Τη κατάκτηση. Μιναρέδες σαν φαλλοί γίγαντες σε στύση, περίμεναν την ώρα να εκσπερματώσουν και να καλύψουν το κόσμο όλο

Αυτούς τους μιναρέδες, τους τεράστιους φαλλούς επιθυμούν να εγκαταστήσουν στις πόλεις τους, οι τουρκολάγνοι δήμαρχοι Αθηνών και Θεσσαλονίκης, ο ανύπαρκτος κηπουρός του ΓΑΠ Καμίνης κι αυτός ο περίεργος επιχειρηματίας, ο ανερμάτιστος Μπουτάρης. Βοήθεια σας οι φαλλοί του Ισλάμ Καμίνη και Μπουταρη, εσείς μπορεί να τη ''βρίσκετε'' μ αυτούς, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού όμως όχι. Γιατί αυτοί τουλάχιστον θυμούνται τα εγκλήματα που έχουν γίνει στο όνομα του Ισλάμ Τον αφελληνισμό της Πόλης, την ιδιοποίηση του ελληνικού πολιτισμού, αυτόν που δεν μπόρεσαν να καταστρέψουν, την Αγιά Σοφιά τζαμί, τη σφαγή των Ελλήνων Ποντίων και άλλα πολλά

Όχι λοιπόν ελάχιστε Καμίνη, δεν θέλουμε να γίνει τζαμί στην Αθήνα. Δεν μας ενδιαφέρει που θα λατρέψουν το θεό τους. Αυτοί όχι μόνον δεν επέτρεπαν να υπάρχουν ελληνικές εκκλησίες αλλά κυνηγούσαν τους χριστιανούς. Εμείς δεν τους κυνηγάμε. Να κάνουν ότι θέλουν, όπως θέλουν, σεβόμενοι τους νόμους της χώρας , στην οποία κανένας δεν τους κάλεσε. Κι ούτε μας ρώτησαν. Εγκαταστάθηκαν με το έτσι θέλω. Και τώρα απαιτούν, η πολιτεία να τους χτίσει τζαμί. Τι να πω; Όσο υπάρχουν νούμερα σαν τον Καμίνη και τον Μπουταρη οι οποίοι στο όνομα μιας προοδευτικής ανοησίας συνηγορούν , όλο και θα ανακινούν το θέμα. Φαλλοί και στην Αθήνα, και στη Θεσσαλονίκη...

Δε πειράζει ψιθύρισε, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι. Ποια δηλαδή, η Ισταμπούλ; Αυτή πλέον είναι μια τουρκική πόλη, με πάνω από δώδεκα εκατομμύρια μαυριδερούς Τούρκους και εκατοντάδες μιναρέδες – φαλλούς στον αέρα. Και τι να τη κάνουμε εμείς αυτή τη πόλη; Αλλά και ποιος σου τη δίνει;

Δυστυχώς, η Πόλη δεν υπάρχει πια. Υπάρχει η Ιστανμπούλ. Να τη χαίρονται, μαζί και τους φαλλούς της. Βοήθεια τους.

Εμείς κρατάμε τη Πόλη στη μνήμη μας και στη καρδιά μας. Γιατί ποτέ πια δεν θα υπάρξει η Πόλη....

Η γυναίκα είχε φάει λίγες κουταλιές απ το κουμπίρ κι ένα κομμάτι βάφλα. Κάποια στιγμή γύρισε προς τον άντρα και είπε:

‘’Ξέρεις το καλό με τις χημειοθεραπείες είναι ότι δε χρειάζεσαι κόλλα μάσκα’’ και γέλασε πικρόχολα.

Καλά που βρίσκει τη δύναμη κι αυτοσαρκάζεται αυτή η γυναίκα ;

frognews.gr