Οι παράλληλοι κόσμοι

11:43 29/4/2012 - Πηγή: i-Reporter

Όσο ο πολιτικός λόγος των κομμάτων θα κυριαρχείται από αλληλοκαταγγελίες ή ανέξοδες υποσχέσεις, τόσο η κοινωνία θα οδηγείται στα άκρα με «αντισυστημικές επιλογές». Ο «παράλληλος κόσμος» της κοινωνίας των πολιτών θα στείλει την επόμενη Κυριακή , όχι με γνώμονα τη λογική, αλλά κυρίως με το θυμό, το δικό του ηχηρό μήνυμα.

Γράφει ο Στέλιος Ζωντός *

Λίγες μέρες πριν από το εκλογικό αποτέλεσμα έρχεται στην επιφάνεια με βασανιστικό τρόπο το βασικό πρόβλημα της χώρας μας. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία

με την κοινωνία. Η απόδειξη γι’ αυτό δεν είναι η μόνο το κλίμα σύγχυσης που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις αλλά κυρίως η απαισιοδοξία και η έλλειψη εμπιστοσύνης που δηλώνουν οι πολίτες ως κυρίαρχο συναίσθημα.

Τα τελευταία χρόνια είχαμε όλο και περισσότερο την αίσθηση ότι η πολιτική συζήτηση εξαντλείται σε εντυπώσεις , αγνοώντας την ουσία των προβλημάτων. Αποφεύγαμε συστηματικά να τα συζητήσουμε, τα παραπέμπαμε στο απώτερο μέλλον, περιμένοντας να αντιμετωπιστούν με κάποιο τρόπο μαγικό. Αλλά αυτά επιμένουν να βρίσκονται πάντα εκεί.

Αυτή μας η επιλογή, μαζί με την σαρωτική κρίση που βιώνουμε, μεγάλωσε ακόμη περισσότερο την απόσταση μεταξύ πολιτικών και πολιτών και οδήγησε στην δημιουργία δύο παράλληλων κόσμων.

Ο πρώτος, είναι ο κυρίαρχος κόσμος του πολιτικού συστήματος . Ένας κόσμος που έχει αντικαταστήσει την άποψη, με την τηλεοπτική ατάκα. Τον κοινωνικό διάλογο, με την τηλε-δημοκρατία. Την θέση για το πρόβλημα, με την ανέξοδη υπόσχεση. Την ανάγκη για την ύπαρξη ενός σχεδίου, με δηλώσεις που εμπεριέχουν απλώς ανώδυνες και αδιάφορες διαπιστώσεις.

Ο δεύτερος κόσμος , είναι η πλειοψηφία της κοινωνίας, που εγκλωβισμένη στα καθημερινά προβλήματα, όλο και περισσότερο αρνείται να παρακολουθήσει μια συζήτηση που νιώθει ότι δεν την αφορά. Να ακούσει ένα μονόλογο, που δεν αναγνωρίζει τις δικές της αγωνίες και προβλήματα αλλά εξαντλείται σε αφορισμούς για τον « ακροδεξιό πατέρα που μένει στον Άγιο Παντελεήμονα στην Αχαρνών και φοβάται το βράδυ να βγει βόλτα με το παιδί του» ή για τους « αριστεριστές και αναρχικούς» περιγράφοντας τους νέους και τις νέες που βλέπουν τις οικογένειες τους να πνίγονται μεταξύ της οργής και του αδιεξόδου.

Αυτό το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της ατάκας και του παραπολιτικού δημιούργησε τους «παράλληλους κόσμους». Όμως , ένα καλό μάθημα γι’ αυτή την σχολή της πολιτικής αντίληψης δίνει ένα βιβλίο του Άλαστερ Κάμπελ, δεξί χέρι του Τόνι Μπλέρ.

Στις σελίδες του στην πραγματικότητα περιγράφεται η πορεία ενός ηγέτη από τον θρίαμβο του σχεδίου αλλαγής για την χώρα του , στην αποχώρηση ως σκιά του εαυτού του. Ενός ηγέτη παθιασμένου για να βάλει την χώρα του σε ένα καινούργιο δρόμο επιτυχιών, που τελικά κατέληξε να αφιερώνει ώρες, παρακολουθώντας τον καυγά των κορυφαίων του συμβούλων για το εάν πρέπει να φορέσει γραβάτα ή όχι στην τάδε ομιλία.Είναι ένα σκληρό μάθημα για όσους και όσες νομίζουν ότι επιλέγοντας τις τηλεοπτικές ατάκες και τη