Η Κατερίνα μια αληθινή μαχήτρια ζωής

12:26 12/11/2016 - Πηγή: Sigma Live

Σε ηλικία 26 ετών, έπειτα από ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα, έμεινε τετραπληγική, αλλά, αν και αρχικά το πήρε στραβά, δεν το έβαλε κάτω και συνεχίζει να βλέπει το μέλλον με αισιοδοξία, ενώ συμμετέχει ενεργά σε εκστρατείες - διαλέξεις για πρόληψη των οδικών συγκρούσεων

Μετά το ατύχημά της, η Κατερίνα νοσηλεύθηκε για 13 μήνες στο Νοσοκομείο Λεμεσού κι εν συνεχεία μεταφέρθηκε στην Αγγλία όπου και έμεινε οκτώ μήνες. Αν και όλοι περίμεναν πως θα πέθαινε από λεπτό σε λεπτό, εντούτοις, διέψευσε τους πάντες

Επιστρέφοντας στην Κύπρο

πέρασε έναν δεύτερο Γολγοθά, αφού ο σύζυγός της την εγκατέλειψε, ίσως, επειδή δεν μπορούσε να αποδεχθεί τη νέα κατάσταση πραγμάτων, αφήνοντάς τη με δύο μικρά παιδιά

«Οι νέοι μας πρέπει να προσέχουν στον δρόμο, να μάθουν να αγαπούν τη ζωή τους και να νοιάζονται γι’ αυτήν, κάνοντας όνειρα και κυρίως υλοποιώντας τα και, το κυριότερο, να προσέχουν για να μην καταστρέψουν τα όνειρά τους», τονίζει, μεταξύ άλλων

Λένε πως όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. Πόσο μάλλον όσα φέρνουν μερικά μόλις δευτερόλεπτα. Κι αυτό είναι κάτι που το γνωρίζει πολύ καλά και το βιώνει καθημερινά στο πετσί της η σημερινή συνεντευξιαζόμενη της στήλης «Μαχητές και Νικητές της Ζωής» Κατερίνα Παναγιώτου, η οποία στα 26 της είδε τον Χάρο κατάματα.

Σήμερα ζει, παραδέχεται κι η ίδια, λόγω θαύματος, αλλά κι ενστίκτου της μητέρας της. Το γιατί θα το δούμε αναλυτικότερα στις επόμενες παραγράφους.

Το χρονικό

Γεννημένη στις 17 Ιουνίου του 1968, κατόρθωσε σε νεαρή ηλικία να φτιάξει την οικογένειά της. Στα 26 της είχε μία κόρη 7 χρονών και έναν γιο 1,5 έτους και συνδύαζε άψογα οικογένεια και δουλειά. Εργαζόταν σε τουριστικά καταστήματα στο Όμοδος τα οποία διατηρούσε η οικογένειά της και πηγαινοερχόταν καθημερινά στο χωριό από τη Λεμεσό. Μία μέρα, ωστόσο, Παρασκευή, 7 Οκτωβρίου του 1994, λίγο μετά τις 7 το βράδυ, ενώ επέστρεφε στο σπίτι της ενεπλάκη σε ένα φοβερό ατύχημα, το οποίο έμελλε να στιγματίσει για πάντα τη ζωή της. «Όπως επέστρεφα απ' την εργασία μου από το Όμοδος στη Λεμεσό, στις 7.20 το βράδυ, έξω από το χωριό, σε μία διπλή στροφή, το αυτοκίνητό μου έπεσε σε κρημνό 200 μέτρων.

Τα αίτια πολλά. Εκείνη την περίοδο οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν με τη μεταφορά των σταφυλιών τους στα εργοστάσια για να γίνουν κρασί, με αποτέλεσμα πολλά από αυτά να πέσουν στον δρόμο και ο χυμός τους να καταστήσει το οδόστρωμα ολισθηρό. Ο κυριότερος, όμως, λόγος του ατυχήματος ήταν το γεγονός πως το Τμήμα Οδικών Έργων, όταν έκανε έργα επιδιόρθωσης του δρόμου, άφησε στο οδόστρωμα χαλίκια αντί στην άκρια, όπως έπρεπε, με αποτέλεσμα εύκολα τα οχήματα να γλιστρούν.

Πάντα το λέω και είμαι σίγουρη γι’ αυτό, άφησαν τα χαλίκια που περίσσεψαν στη μέση του δρόμου επειδή ήταν Παρασκευή και βιάζονταν να πάνε σπίτι τους. Περνώντας πάνω από τα χαλίκια και τον ολισθηρό από χυμό σταφυλιού δρόμο το αυτοκίνητο έφυγε κατευθείαν από τον δρόμο, με αποτέλεσμα να πέσω στον κρημνό. Βέβαια για το ατύχημα πρέπει να παραδεχτώ πως έφερα κι εγώ ευθύνη αφού δεν ήμουν προσηλωμένη στο τιμόνι μου, ενώ ο τρόπος αντίδρασής μου ήταν πολύ λανθασμένος.

Εκ των υστέρων αντιλήφθηκα πως, αν αντί να πανικοβληθώ και να πατήσω φρένα, που δεν βοήθησε σε τίποτα, τραβούσα χειρόφρενο, ίσως, να μη συνέβαινε το ατύχημα ή, αν συνέβαινε, να μην ήταν τόσο σοβαρό. Λόγω του ότι οι τροχοί έπιασαν χαλίκια το τιμόνι δεν ελεγχόταν, ενώ όσο πατούσα φρένα επιδεινωνόταν η κατάσταση αντί να βελτιώνεται και το όχημα πήγαινε κατευθείαν στον γκρεμό. Αν τραβούσα το χειρόφρενο, επειδή δεν έτρεχα κιόλας, το αυτοκίνητο θα σταματούσε. Κι επαναλαμβάνω δεν έτρεχα. Επί τη ευκαιρία πρέπει να πω πως ακόμα και με χαμηλή ταχύτητα να πηγαίνεις, εάν δεν είσαι συγκεντρωμένος στο τιμόνι σου, ώστε να δεις τον κίνδυνο και να αντιδράσεις γρήγορα και σωστά, τότε, μπορείς να πάθεις σοβαρό ατύχημα που θα σε καθηλώσει σε τροχοκάθισμα ή να σκοτωθείς ακόμα», προσθέτει.

«Θαύμα το ότι ζω»

Συνεχίζοντας την αφήγηση της ιστορίας της, η Κατερίνα μάς τόνισε πως το γεγονός ότι ζει οφείλεται σε θαύμα. «Παρά το ότι έπεφτα στον γκρεμό, εντούτοις, κατάφερα να οδηγήσω για λίγο το όχημα, πριν αυτό ξεκινήσει να κάνει τούμπες και σπάσουν κι οι πόρτες του. Ευτυχώς φορούσα τη ζώνη ασφαλείας. Αν δεν τη φορούσα θα έφευγα από το αυτοκίνητο και είτε θα με καταπλάκωνε είτε θα πέθαινα από την εκσφενδόνιση. Με το που σταμάτησε το αυτοκίνητο έχασα τις αισθήσεις μου και πιστεύω πως αυτό ήταν καλό, επειδή έτσι δεν επιχείρησα να μετακινηθώ και να προκαλέσω μεγαλύτερη ζημιά σε ‘μενα, επειδή είχα εσωτερική αιμορραγία», συνεχίζει, λέγοντας πως βρήκε ξανά τις αισθήσεις της όταν άκουσε τις φωνές όσων την έψαχναν. «Με βρήκαν στο αυτοκίνητο πέντε ώρες μετά το ατύχημα.

Και πώς με βρήκαν; Τυχαία. Έκαναν τη διαδρομή Όμοδος-Λεμεσός πάρα πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα. Όμως, σε μία από τις πολλές διαδρομές που έκαναν, είδαν ένα κλωνί στον δρόμο από τον θάμνο που βρισκόταν στην άκρη, καθώς και σημάδια από το φρενάρισμα των λάστιχων. Έτσι κοίταξαν κάτω στον γκρεμό και με βρήκαν. Υπήρχε περίπτωση και να μη με βρουν ποτέ, εάν δεν υπήρχαν αυτά τα σημάδια, ή όταν με έβρισκαν, την επομένη που θα επανήρχιζαν τις έρευνες, να μην ζούσα ή να ήμουν σε κατάσταση μη αναστρέψιμη. Η μητέρα μου επέμενε να συνεχιστούν οι έρευνες, παρ' ότι είχε περάσει πολύ η ώρα και ήταν ήδη αργά (σχεδόν μεσάνυκτα). Ίσως να ήταν το ένστικτο της μάνας που λένε η οποία επέμεινε να μη σταματήσουν οι έρευνες μέχρι να με βρουν. Πίστευε ότι ήμουν ζωντανή και δεν θα ησύχαζε μέχρι να με βρουν», εξηγεί περαιτέρω.

Η αερομετακομιδή στην Αγγλία

Μόλις κατέστη εφικτός ο εντοπισμός της στήθηκε μία μεγάλη επιχείρηση ανάσυρσής της από τον γκρεμό και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Νοσοκομείο Λεμεσού. «Αφότου με βρήκαν με μετέφεραν εσπευσμένα στο Νοσοκομείο όπου, έπειτα από εξετάσεις, διαπιστώθηκε ότι έγινε ζημιά στον αυχένα. Έτσι μπήκα στο χειρουργείο, έκανα εγχείρηση γιατί είχα εσωτερική αιμορραγία και αμέσως μπήκα στον αναπνευστήρα. Ένεκα τούτου επηρεάστηκαν οι πνεύμονές μου, ειδικά ο αριστερός.

Στο Νοσοκομείο έμεινα 13 μέρες κι όλοι με νόμιζαν νεκρή. Περίμεναν από ώρα σε ώρα, λεπτό προς λεπτό, να πεθάνω. Για καλή μου τύχη, λόγω και της επιμονής της οικογένειάς μου, μεταφέρθηκα στις 13 μέρες με αεράμπουλα στην Αγγλία, σε ένα Εξειδικευμένο Κέντρο για περαιτέρω θεραπεία», συμπληρώνει τονίζοντας, ταυτόχρονα, πως καθ' όλη τη διάρκεια της νοσηλείας της είχε τις αισθήσεις της και πολύ καλή επαφή με το περιβάλλον. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της, συνειδητοποίησε τη σοβαρότητα της κατάστασής της όταν ήταν στην Αγγλία, δύο μήνες μετά την αερομετακομιδή της. «Όταν ήμουν στην εντατική μού έκαναν κάποιες φυσικοθεραπείες για να μπορώ να αναπνεύσω. Μου έκαναν επίσης ασκήσεις στα πόδια και στα χέρια επειδή τα ένιωθα μουδιασμένα και πίστευα ότι θα τα κινούσα κάποτε.

Μάλιστα, επειδή πίστευα τόσο πολύ ότι θα επανέλθω, αδημονούσα να τελειώσουν όλα και να καταφέρω να επιστρέψω πίσω για να κάνω τις δουλειές μου πριν από τα Χριστούγεννα. Όταν, όμως, συνέχιζα να ‘μαι μουδιασμένη και δεν μπορούσα κινήσω τα πόδια και τα χέρια μου, ρώτησα τι συνέβαινε και μου το είπαν 'Κατερίνα, είσαι τετραπληγική'. Βέβαια, είχα αρχίσει να ψυλλιάζομαι κάτι αφότου με έβγαλαν από την εντατική και με κάθισαν σε τροχοκάθισμα με ψηλή πλάτη, ενώ μου φόρεσαν κολάρο μέχρι το στόμα», αναφέρει.

Μία τραυματική εμπειρία

Όταν η Κατερίνα αντιλήφθηκε εντελώς την κατάστασή της έπαθε σοκ. Η όλη εμπειρία ήταν γι’ αυτήν πολύ τραυματική. «Ήταν το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου. Άρχισα να κλαίω, πανικοβλήθηκα, φώναζα, ενώ με κυρίευσε και ένας μεγάλος θυμός. Μου έφταιγαν οι πάντες και τα πάντα. Μου έφταιγαν οι γιατροί, οι δικοί μου, ακόμα και το καλαμάκι με το οποίο με τάιζαν.

Είναι ένα πολύ απαίσιο συναίσθημα. Δεν μπορούσα να το δεχτώ κι εύχομαι πραγματικά να μην περάσει κανείς μία τέτοια κατάσταση. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έπεσα και σε κατάθλιψη», εξηγεί, λέγοντας πως για καλή της τύχη έτυχε μεγάλης στήριξης και βοήθειας από τους θεράποντες ιατρούς της και κατάφερε σύντομα να συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα, να αποδεχτεί την κατάστασή της και να παλέψει για εκείνην, τα παιδιά και την οικογένειά της. «Όλοι ανεξαιρέτως -γιατροί και γονείς μου- με έκαναν να πιστέψω ότι τίποτα δεν τελείωσε κι ότι μπορώ να συνεχίσω να ζω. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, ειλικρινά.

Βέβαια πρέπει να παραδεχτώ ότι συνήλθα εντελώς όταν ο γιατρός μου, που με παρακολουθούσε και με είδε να είμαι στα κάτω μου, έβγαλε έξω από το δωμάτιο όλους και, με αυστηρό ύφος, μου είπε ότι έπρεπε να αποφασίσω αν ήθελα να συνεχίσω να ζω με την οικογένειά μου ή αν ήθελα να κλειστώ σ’ ένα ίδρυμα και με άφησε εκεί μόνη μου μέχρι να αποδεχτώ την κατάστασή μου. Αυτό με βοήθησε στο να σκεφτώ και να συμβιβαστώ με τα νέα δεδομένα της ζωής μου», τονίζει.

Το δεύτερο κτύπημα…

Αξίζει να σημειωθεί πως στην Αγγλία η Κατερίνα έμεινε περίπου οκτώ μήνες και είχε πάντα στο πλευρό της τους γονείς της, αφού ο σύζυγός της έμεινε στην Κύπρο. Όταν επέστρεψε στην Κύπρο, η μοίρα τής επεφύλασσε άλλη μία δύσκολη κατάσταση. Ο σύζυγός της, ίσως μη μπορώντας να αποδεχτεί τα νέα δεδομένα, την εγκαταλείπει και επιφορτίζεται, ενώ ακόμα βρισκόταν στη διαδικασία να εξηγήσει στα παιδιά της τα νέα δεδομένα, ένα μεγάλο βάρος - να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά της.

Το σίγουρο είναι ότι τα κατάφερε και τα κατάφερε πολύ καλά, αν και στην αρχή τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. «Για να μπορέσω να ξαναμπώ σπίτι μου έπρεπε να γίνουν πολλές αλλαγές για να κινούμαι μέσα σε αυτό. Με το που ήρθα πίσω έπρεπε να πλησιάσω τα παιδιά μου και να τους δώσω να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε. Δεν ήταν εύκολο αλλά τα κατάφερα σιγά-σιγά. Πάλεψα και αποδέχτηκα την κατάστασή μου για τα παιδιά μου. Το γεγονός ότι ο άντρας μου με εγκατέλειψε έναν μήνα μετά την επιστροφή μου ήταν οδυνηρό. Ήταν ένας δεύτερος Γολγοθάς. Δεν ήθελα τα παιδιά μου να χάσουν την επαφή τους με τον πατέρα τους. Δόξα τω Θεώ, όμως, τα κατάφερα», συμπληρώνει.

Το σήμερα

Σήμερα η Κατερίνα είναι πια ένα πολύ ενεργό και δραστήριο άτομο, αφού συμμετέχει συχνά σε διαλέξεις για τις τροχαίες συγκρούσεις. Επίσης, είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Οργάνωσης Παραπληγικών Κύπρου. «Στα πρώτα χρόνια μετά το ατύχημά μου ήμουν συνεχώς κοντά στα παιδιά μου. Ήθελα να τα μεγαλώσω χωρίς να βιώσουν στερήσεις. Δέκα χρόνια μετά το ατύχημα, όμως, ξεκίνησα να συμμετέχω σε διαλέξεις για την οδική ασφάλεια.

Πρώτα εντάχθηκα στην Ομάδα Πρωτοβουλίας για την Οδική Ασφάλεια και, ακολούθως, στις τάξεις του Ιδρύματος Γιώργου Μαυρίκιου όπου συμμετέχω μέχρι σήμερα σε διαλέξεις για πρόληψη των οδικών συγκρούσεων», λέει, σημειώνοντας πως έχει κληθεί αρκετές φορές να στηρίξει άτομα που βρέθηκαν στο ίδιο σημείο με την ίδια έπειτα από ατύχημα. «Μιλώ σε όλους πάντα στα ίσια, τονίζοντάς τους τα θετικά και τα αρνητικά της κατάστασης γιατί, πέραν από τα αρνητικά, υπάρχουν και θετικά. Πρέπει να πω και δεν είναι υπερβολή πως, μέσα από αυτό που ζω, έγινα καλύτερος άνθρωπος και κατάλαβα τι σημαίνει η λέξη άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο. Εκτίμησα, πραγματικά, περισσότερο την αξία της ζωής κι άλλαξα πάρα πολύ ως άνθρωπος και στο πώς βλέπω την έννοια της ζωής», υπογραμμίζει.

«Οι νέοι μας να αγαπήσουν τη ζωή τους»

Κλείνοντας, η Κατερίνα θέλησε να στείλει τα δικά της μηνύματα, κυρίως στους νέους μας. «Οι νέοι μας πρέπει να προσέχουν στον δρόμο, να μάθουν να αγαπούν τη ζωή τους και να νοιάζονται γι’ αυτήν, κάνοντας όνειρα και κυρίως υλοποιώντας τα και, το κυριότερο, να προσέχουν για να μην καταστρέψουν τα όνειρά τους. Πρέπει να ξέρουν όλοι πως, έπειτα από μία τέτοια δύσκολη κατάσταση κι ειδικά όταν βρεθείς πάνω στο αναπηρικό τροχοκάθισμα, φίλοι χάνονται και οικογένειες διαλύονται. Συνεπώς, πρέπει να φορούν τη ζώνη ασφαλείας τους, να μην τρέχουν στον δρόμο, να φέρουν το προστατευτικό κράνος οι μοτοσικλετιστές μας, να μην πίνουν και να είναι συνεχώς συγκεντρωμένοι στον δρόμο.

Δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τους προτρέπω δε, εάν είναι συνοδηγοί, να μη διστάσουν, όταν ο οδηγός τρέχει ή είναι απρόσεχτος, να του πουν να σταματήσει για να κατέβουν ή να απαιτήσουν να χαμηλώσει ταχύτητα. Μάγκας για μένα με όλα τα γράμματα κεφαλαία είναι αυτός που λέει 'ρε φίλε μου, σταμάτα να κατέβω, άμα ο οδηγός τρέχει ή δεν ακολουθεί πιστά τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Επαναλαμβάνω πως οι νέοι μας πρέπει να αγαπούν τη ζωή τους και τους κόπους τους και να προσπαθούν να πραγματοποιούν τα όνειρά τους, να μην τα βάζουν κάτω και να κοιτούν πάντα μπροστά. Μακάρι να είχα κι εγώ την ευκαιρία να παρακολουθήσω μία διάλεξη, να έβλεπα και να άκουγα κάποια πράγματα πολύ βοηθητικά, έτσι ώστε να μη φτάσω στο σημείο που είμαι σήμερα», κατέληξε.