Ο Αναστασιάδης γνωρίζει καλύτερα το συμφέρον της Τουρκίας

14:54 11/9/2017 - Πηγή: Sigma Live

Μετά την εκλογή του στην προεδρία, το 1988, ο Γιώργος Βασιλείου είχε δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι ήθελε να λύσει το Κυπριακό… χτες!

Υπογράμμιζε, έτσι, το κατεπείγον του προβλήματος αλλ’ εννοούσε μάλλον να το λύσει με χειραψίες (καππακωτές) και μειδιάματα όπως και γενναίες παραχωρήσεις προς τους Τούρκους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο νηπιώδους αντίληψης και ανύπαρκτης κατανόησης της στοχοθεσίας του Τούρκου, ο Βασιλείου είχε δηλώσει ότι με την επίλυση του Κυπριακού ήθελε να εξυπηρετήσει και τα εθνικά συμφέροντα της κατοχικής της Κύπρου,

Τουρκίας. Έκτοτε, οι ηγέτες μας δεν θέλησαν ποτέ να δουν την «κωλοσυρμαθκειάν» της τουρκικής κουφής, η οποία εδώ και έξι δεκαετίες βροντοφωνάζει τους κατ’ εναντίον μας αταλάντευτους στόχους και αξιώσεις της αλλ’ οι ηγέτες, τυφλοί και, προπάντων, ηθελημένα κωφοί, δεν ακούνε.

Το περ. Σάββατο, απευθυνόμενος σε συνέδριο της νεολαίας του ΔΗΣΥ, ο πρόεδρος Αναστασιάδης, ιστορικά αμαθής και πολιτικά αβαθής, είπε ξανά το εξωφρενικό και αμίμητο: Εξέφρασε την ελπίδα όπως η Τουρκία αντιληφθεί ότι η λύση του Κυπριακού είναι και προς το δικό της όφελος και να αλλάξει τη στάση της. Πώς ο Πρόεδρος γνωρίζει ότι η επίλυση του Κυπριακού είναι προς το συμφέρον ή εξυπηρετεί τα τουρκικά συμφέροντα; Δηλαδή, εννοεί ότι οι Τούρκοι είναι πανύβλακες και αυτός είναι ο έξυπνος και τους εξηγεί πού βρίσκεται και πώς εξυπηρετείται το εθνικό συμφέρον τους; Η πιο πάνω θέση Αναστασιάδη είναι η πιο κραυγαλέα επιβεβαίωση και πιστοποίηση της παχυλής και ολέθριας άγνοιας του Τούρκου εχθρού μας.

Τραγική και θλιβερή απόδειξη των πιο πάνω, είναι οι συνεχείς υποχωρήσεις και παραχωρήσεις Αναστασιάδη προς τους Τούρκους και η αποδοχή αξιώσεών τους, στο Crans-Montana, με την φρούδα ελπίδα ότι, έτσι, θα εξημερώσει το τουρκικό θηρίο και θα κατευνάσει τις επεκτατικές βλέψεις της Άγκυρας. Διερωτάται κάθε πατριώτης Έλληνας αυτού του δύστηνου τόπου: «Ο Πρόεδρος δεν κατάλαβε τι του απάντησε ο εκπρόσωπος του σουλτάνου, ΥπΕξ της Τουρκίας, Τσαβούσογλου, στο ελβετικό θέρετρο;». Προφανώς, όχι. Λοιπόν, ας ανοίξουμε την πρόσφατη ιστορία μας για να φωτίσουμε τον εν ιστορική αγνοία διατελούντα Αναστασιάδη, ο οποίος δεν έχει εξουσιοδοτηθεί από κανέναν για να παίζει τη μοίρα του τόπου στα φουστανελοφόρα προεκλογικά ζάρια του.

Ο Τουράν Γκιουνές, υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Ετζεβίτ, σε συνέντευξη που είχε δώσει στον βαθύ γνώστη της Τουρκίας, καθηγητή Νεοκλή Σαρρή, όπως μεταφέρθηκε στον πρόλογο του πασίγνωστου βιβλίου του, «Η άλλη πλευρά», ομολογεί την γνωστή από τον Νιχάτ Ερίμ, τουρκική προσέγγιση για την Κύπρο. Ότι, δηλαδή, η Τουρκία δεν διεκδικεί το νησί για την επίλυση του προβλήματος της αποικιοκρατίας ούτε για την εγκαθίδρυση μιας ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας ούτε για την διχοτόμηση αλλά, στην πραγματικότητα, ενδιαφέρεται για την Κύπρο κάτω από το γεωπολιτικό πρίσμα του ζωτικού χώρου, όπως ακριβώς και η χιτλερική πολιτική «λέπενσραουμ» (Lebensraum). Με απλά λόγια, ενδιαφέρεται για τον πλήρη έλεγχο του χώρου, γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό, ανεξαρτήτως των Τ/κυπρίων ή όποιων άλλων κατοικούν στο νησί. Είπε ο Γκιουνές:

«Θα είναι καθαρή παραφροσύνη η διχοτόμηση και ακόμη δεν τρελαθήκαμε. Με τη διχοτόμηση, η Ελλάς θα ελέγχει την κεντρώα και ανατολική Μικρά Ασία, δηλ. θα κινδυνεύει η ασφάλειά μας. Η διχοτόμηση ευνοεί την προώθηση των σχεδίων ορισμένων μεγάλων δυνάμεων. Δεν συμφέρει, όμως, ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Τουρκία».

Ο μ. Ν. Σαρρής, ήδη από το 1977 σημείωνε: «Είναι γνωστό πως σήμερα η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας αποβλέπει στη διζωνική ομοσπονδία. Μέσω του ομόσπονδου τ/κ κράτους, δηλ. του βόρειου, η Τουρκία ελπίζει ότι θα θέσει υπό τον έλεγχό της το σύνολο της Κύπρου και έτσι να εξοβελίσει τους κινδύνους που θα απειλούν, κατ’ αυτήν, την ηπειρωτική Τουρκία και θα προέρχονται από την επίσημη ελληνική παρουσία στη μεγαλόνησο». (Ν. Σαρρής (1977) Η Άλλη Πλευρά, τ. 1ος, Πολιτική Χρονογραφία της Εισβολής στην Κύπρο με βάση τουρκικές πηγές, εκδόσεις Γραμμή. Και, Χρ. Κ. Γιαλλουρίδης-Μερσίλεια Μ. Αναστασιάδου (2016) Διεθνής Πολιτική Θεωρία και πράξη. Κύπρος, τη υστάτη ώρα, εκδόσεις Ι. Σιδέρης).

Ο Ν. Αναστασιάδης, μιλώντας την περ. Παρασκευή σε συνεστίαση σωματείου στο Δασάκι Άχνας, είπε: «Είμαστε έτοιμοι για συμβιβασμό αν νιώθουμε ότι δεν υπερβαίνουν οι συμβιβαστικές προτάσεις είτε την αξιοπρέπεια του κυπριακού Ελληνισμού είτε τη λειτουργικότητα του κράτους. Αλλά πριν και πάνω απ' όλα, θέλω να τονίσω ότι αυτό που επιδιώκουμε είναι, επιτέλους, να νιώσουμε ότι είμαστε απεξαρτημένοι από την επιρροή της όποιας τρίτης χώρας και πιο συγκεκριμένα της Τουρκίας. Να νιώσουμε, επιτέλους, ότι είμαστε ένα ανεξάρτητο κράτος και ότι εμείς κουμαντάρουμε τα του οίκου μας και όχι τρίτοι μέσω των όποιων μηχανισμών».

Στα πιο πάνω, πού βρίσκεται το… συμφέρον της Τουρκίας, όπως αφελέστατα το υποδεικνύει ο Ν. Αναστασιάδης; Δεν μελέτησε Θουκυδίδη; Δεν γνωρίζει τον Σουν Τζου; Δεν διάβασε καν τον Νταβούτογλου; Στη σελ. 279 του γνωστού βιβλίου του: «Στρατηγικό Βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας» (εκδόσεις Ποιότητα, 2010),ο πρώην ΥπΕξ και Πρωθυπουργός της κατοχικής χώρας, γράφει: «Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί (στην Κύπρο), η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου (…). Η Τουρκία είναι υποχρεωμένη από στρατηγική άποψη να ενδιαφέρεται για την Κύπρο πέραν του ανθρώπινου παράγοντα».

Ας προσεχθεί η διαχρονική τουρκική επεκτατική και επιθετική τουρκική στοχοθεσία κατά της Κύπρου και της Κυπριακής Δημοκρατίας: Επανάκτηση της νήσου ως κρίσιμου στοιχείου του τουρκικού χιτλερικού οράματος περί γεωστρατηγικού και γεωπολιτικού ζωτικού χώρου (Lebensraum).

Η Τουρκία, όπως ορθά επισημαίνουν οι Χρ. Κ. Γιαλλουρίδης και Μερσίλεια Μ. Αναστασιάδου, ενεργεί στο πλαίσιο μιας διεθνοπολιτικής κρατικής επιθετικότητας, η οποία εντάσσεται στην αντίληψη του ωμού πολιτικού ρεαλισμού, δηλ. της υπεράσπισης των κρατικών και εθνικών συμφερόντων διά της στρατιωτικής ισχύος και του παραμερισμού του διεθνούς δικαίου και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Στόχος της Τουρκίας, είναι η δημιουργία ενός διζωνικού κρατικού μορφώματος, το οποίο, διά της συναίνεσης και υπογραφής των Ελλήνων, θα νομιμοποιεί την τουρκική κατοχή. Ξανά, συνεπώς, το αναπάντητο μέχρι σήμερα ερώτημα: Πώς και με ποια μέσα και τρόπους, με ποιες δυνάμεις, δυνατότητες και συμμαχίες, προπάντων με ποια στρατιωτική, οικονομική και διπλωματική ισχύ, Ελλάδα και Κύπρος θα ματαιώσουν και θα ακυρώσουν την εφιαλτική προοπτική τουρκοποίησης της Κύπρου;

Επ’ αυτού του κρίσιμου ερωτήματος, ο Πρόεδρος παραμένει αφωνότερος ιχθύος…