Ο φαύλος κύκλος του παραμυθιού

11:03 5/3/2015 - Πηγή: Sigma Live

Η οικονομική κρίση ξεσκέπασε και άλλες κρίσεις. Ανάμεσα σ’ αυτές είναι και η κρίση του πολιτικού συστήματος, το οποίο διέρχεται μια πρωτοφανή απαξίωση. Απολύτως δικαιολογημένα βεβαίως αφού έκανε αυτόβουλα βουτιά στον χωρίς πάτο λάκκο της φαυλότητας.

Αυτό που εντυπωσιάζει αρνητικά είναι η ανταπόκριση πολιτικών και πολιτών στην απαξίωση του πολιτικού πράττειν. Και οι δύο «πλευρές» ενεργούν προσκολλημένες ακόμα σε εκείνες τις συμπεριφορές που γέννησαν το πρόβλημα. Στο παραμύθι. Έτσι βιώνουμε την ατέλειωτη αναπαραγωγή του φαύλου κύκλου του ψέματος. Πολιτικοί συνεχίζουν να λένε παραμύθια και

από την άλλη πολίτες αρέσκονται στο να ακούν παραμύθια.

Όταν, κάπου κάπου, ξεπροβάλλει κανένας τολμηρός που επιχειρεί να μιλήσει με ειλικρίνεια και να πει τα πράγματα με το όνομά τους ξεσπά μάχη ανταλλαγής ύβρεων και χαρακτηρισμών (ένα τρελό πανηγύρι παραμυθο-λαγνείας χωρίς κανένα ίχνος ορθολογισμού) μέχρι που εξαναγκάζεται σε οπισθοχώρηση στο χαράκωμά του.

Τα παραμύθια είναι όμορφα. Καλλιεργούν και εξάπτουν τη φαντασία μας. Την πολιτική όμως τη λαβώνουν και την εκτροχιάζουν από το είναι της.

Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος του παραμυθιού πρέπει τουλάχιστον το ένα από τα δύο μέρη (πολιτικοί - πολίτες) να ενεργήσει διαφορετικά. Οι πολιτικοί να εκφέρουν και να επιμένουν στις αλήθειες ή οι πολίτες να ζητούν και να αντέχουν τις αλήθειες. Όσοι ενδιαφέρονται να σταθούν απέναντι στην απαξίωση της πολιτικής πρέπει να ξεχάσουν τους δράκους και τα ταξίδια της πεντάμορφης και να πουν τον σκύλο σκύλο, τον λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι. Πρέπει να λέμε την αλήθεια…

Αν θα πάμε μπροστά άλλος δρόμος δεν υπάρχει από την επιμονή στην αλήθεια, από την επαναφορά του λέγειν και του πράττειν σε μία αδιαίρετη σχέση και το φτιάξιμο των πνευματικών φίλτρων του ορθολογισμού μας.

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί

Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ

Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,

Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω

Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Μ. Αναγνωστάκης, Τα ποιήματα, Πλειάς

Πρόεδρος Οργανισμού Νεολαίας Κύπρου

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του SigmaLive.com