Προς Μητσοτάκη εν Κύπρο

13:20 29/7/2019 - Πηγή: Sigma Live

Κιμώνειον σημείωμα προς
Αθήνηθεν ελθόντα εν Κύπρω
Δευτέρα 29 του Δευτερογιούνη 2019,
νέον Πρωθυπουργό του ελλα-δικού μας κράτους
κ. Κυριάκο Μητσοτάκη,
υιόν αειμνήστου Πρωθυπουργού
Κωνσταντίνου Μητσοτάκη,
απογόνου της οικογενείας
του επιφανέστερου Πρωθυπουργού
Ελευθερίου Βενιζέλου.

Του Κίμωμος, υιού του αρχιμαραθωνομάχου το 490 Μιλτιάδου, τελευτήσαντος - επί της εν εκστρατεία πολεμικής τριήρους, στου Κιτίου τα νερά - αρχηγού και στόλαρχου εξ Αθηνών,

σε νικηφόρο αγώνα ναυμαχησάντων και πεζομαχησάντων Αθηναίων τε και Κυπρίων, εναντίον των Περσών, των Φοινίκων και των Περσόδουλων εν Κύπρω το 450, (ότε και εγράφη εις Κίτιον και την μετέπειτα άχρι και νυν Λάρνακα της Κύπρου γιά όλους τους επόμενους αιώνες το «ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΕΝΙΚΑ»),
οι εν Αθήναις φανατικοί αντι-Κιμωνικοί και αντι-Λάκωνες της παρατάξεως του ευθύς κατόπιν μεσουναρήσαντος επιφανούς Περικλέους, υιού του Ξανθίππου, έσπευσαν το 449 να συνάψουν με τους Πέρσες την έκτοτε γνωστή ως «ειρήνη του Καλλία», εκ του ονόματος του οδοιπορήσαντος στα Σούσα Αθηναίου πρέσβυ Καλλία, διά της οποίας οι αντι-Κιμωνικοί Αθηναίοι «ξεπούλησαν» στους Πέρσες την Κύπρο.

ΑΥΤΟ ακριβώς, απελπισμένος,
θυμήθηκε εναντίον της απελπισίας του 1974
ο ποιητής μας Μιχάλης Πασιαρδής
όταν έγραφε μέσα στην φρίκη
τους οδυνηρότερους ανά τους αιώνες στίχους:

«Δεν είναι η πρώτη σας φορά που μας πουλήσατε.
Το χετε ξανακάνει χρόνια πριν σ΄ άλλους αιώνες,
όταν μας ξεπουλούσατε στους Πέρσες.
Κι όμως ζήσαμε.
Κι’ αντέξαμε σκλαβιές
και κούρσα και σκλαβιές,
τα φέραμε δεξιά με την αναβροχιά και την ακρίδα.

Είμαστε Έλληνες.

Δεν καρτερούμε τίποτα,
τώρα μας ρίξατε στους Τούρκους
το αίμα πότισε τη γη
κι αλυσοδέσανε βαριά τον Πενταδάκτυλο.

Είμαστε Έλληνες.

Δεν καρτερούμε τίποτα,
απ΄ την Αθήνα τίποτα.

Είμαστε Έλληνες
Έλληνες του πικρού καιρού
και της Απελπισίας.

Στην καρδιά του πελάγου
στο σταυρό του ορίζοντα
κραυγή κι’ οιμωγή η πατρίδα μου.

Αγρυπνούμε σ’ αυτή τη γωνιά,
στ’ άκρο πέλαγο
στη μικρή μας πατρίδα επάνω.

Η φωνή μας – αιώνες
παλιοί που δεν χάθηκαν.

Τ’ όνειρο μας – αιώνες
που θάρθουν.

Αγρυπνούμε σ’ αυτή τη γωνιά και μαχόμαστε.

Η ελπίδα ακονιέται στην πίστη»