Συνέντευξη με την συγγραφέα Ρένα Ρώσση Ζαΐρη

09:32 7/3/2016 - Πηγή: Sigma Live

Η Ρένα Ρώσση Ζαΐρη έχει γράψει 12 μυθιστορήματα για ενηλίκους, πάνω από 150 παιδικά βιβλία, δικά της και διασκευές, και έχει μεταφράσει 1500 βιβλία παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας.

Το «Βαθύ Γαλάζιο» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά πριν από οκτώ χρόνια κι είναι το τρίτο μυθιστόρημα από τα δώδεκα συνολικά που έχει γράψει μέχρι σήμερα η συγγραφέας. Είναι ένα από τα βιβλία της, που αγαπάει πολύ γιατί προσπαθεί να παλέψει με τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα σκαμπανεβάσματα της ψυχής μας. Παράλληλα, αυτή τη περίοδο είναι ιδιαίτερα χαρούμενη καθώς το ελληνικό και κυπριακό κοινό έχει την ευκαιρία

να παρακολουθήσει την τηλεοπτική εκδοχή του δημοφιλούς βιβλίου της «Δίδυμα Φεγγάρια», το οποίο διαπραγματεύται μία αληθινή ιστορία. Και τα δύο βιβλία της Ρένας Ρώσση Ζαΐρη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Από τον Άγγελο Γεραιουδάκη

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης σας για το νέο σας βιβλίο που έχει τίτλο «Βαθύ Γαλάζιο»;

Για να ξεκινήσω το ταξίδι, χρειάζομαι μια πρόταση, μια ιδέα. Παρέα με τους ήρωες βιώνω καταστάσεις, γίνομαι κομμάτι τους. Προσπαθώ να ζωντανέψω συναισθήματα, να καταθέσω την ψυχή μου. Ό,τι κι αν γράφω, αφετηρία έχω την εποχή που ζω και τις ανάγκες της. Θέτω πάντοτε έναν στόχο. Που αποτελεί την πηγή της έμπνευσής μου. Αυτή τη φορά ήθελα να παλέψω με το συναίσθημα της κακοποίησης, της απόρριψης, της προδοσίας. Να μιλήσω για την ιδιαιτερότητα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, να φέρω αντιμέτωπους τους ήρωές μου με τις ευθύνες και τα λάθη τους. Να απογυμνώσω την ψυχή τους. Να σταθώ στα γονεϊκά λάθη, στη σκληρή ζωή στην επαρχία, στα στερεότυπα…

Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο τίτλο;

Σε αυτό το μυθιστόρημα πάλεψα να ταξιδέψω σε θάλασσες που τόσο πολύ αγαπώ, σε λόγια του λατρεμένου Ελύτη. Στον ίδιο τον ουρανό και τη θάλασσα της Ελλάδας, στο βαθύ γαλάζιο της ίδιας της ύπαρξής μας. Και έτσι η ηρωίδα μου απέκτησε βαθιά γαλάζια μάτια, κάτι που παίζει σπουδαίο ρόλο σε όλες τις ανατροπές που γίνονται μέσα στο βιβλίο.

Στο βιβλίο σας ένα από τα θέματα που διαπραγματεύεστε είναι η παιδική κακοποίηση. Ένα κοινωνικό φαινόμενο, στο οποίο αρκετοί άνθρωποι σιωπούν. Γιατί πιστεύετε ότι γίνεται κάτι τέτοιο;

Δεν μπορώ ούτε να το διανοηθώ. Κι όμως υπάρχουν γονείς που γνωρίζουν και σιωπούν. Κύρια έγνοια τους, κυρίως στις μικρές κοινωνίες, είναι να μη μαθευτεί τίποτα προς τα έξω. Πιστεύουν πως το στίγμα θα είναι βαρύ, φέρονται εγωιστικά. Αναρωτιέμαι κι εγώ. Πώς είναι δυνατόν να γίνεται κάτι τέτοιο; Κι όμως. Η μητέρα της ηρωίδας μου, σιωπούσε για το προσωπικό της συμφέρον. Αχ, δεν έχω λόγια για κάτι τέτοιες κακουργηματικές συμπεριφορές που καταστρέφουν όχι μόνο το κορμί, μα και την ψυχή του παιδιού. Είναι σαν να εγκληματούν και οι ίδιοι. Περισσότερο από τους δράστες. Είναι συνεργοί στη συναισθηματική κατακρεούργηση ενός αθώου πλάσματος.

Αρκετά συχνά επιλέγουμε να εξορκίσουμε τους φόβους μας μέσα από αμυντικούς μηχανισμούς. Γιατί πιστεύετε ότι φοβόμαστε τόσο πολύ να αναμετρηθούμε με την πραγματικότητα και επιλέγουμε να είμαστε δυστυχισμένοι;

Με τον μηχανισμό της άρνησης και της απώθησης προσπαθούμε να εξορκίσουμε διάφορα τραγικά γεγονότα της ζωής μας. Τότε που τα όνειρα μετατρέπονται σε εφιάλτη. Θέλοντας και μη ερχόμαστε ξανά αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, αφού όμως έχουμε τραυματίσει ψυχικά τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Η Αλίκη, η ηρωίδα μου, επέλεξε το ψέμα και την αυτοκαταστροφή για να μην πληγώσει τον άνθρωπο που αγαπούσε. Οι συγκυρίες της ζωής την οδήγησαν να συμπεριφερθεί έτσι. Όλοι όμως μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε ευτυχισμένοι και να παλέψουμε γι’ αυτό. Αρκεί να μας έχουν μάθει τι σημαίνει αγάπη, αρκεί να αγαπάμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας.

Συνήθως τις ιστορίες των βιβλίων σας κλείνετε με ένα χαρούμενο τέλος. Στη πραγματικότητα όμως οι ανθρώπινες σχέσεις σπάνια καταλήγουν σε «happy end». Εσείς γιατί επιλέγετε αυτό το τρόπο;

Η ζωή δεν είναι παράδεισος, μπορούμε όμως να ζωγραφίσουμε τον δικό μας παράδεισο, όπως είπε ο μοναδικός, Νίκος Καζαντζάκης. Υπάρχουν όλες οι σκοτεινές μορφές της ζωής στα μυθιστορήματά μου. Προσπαθώ να θίξω πονεμένα, καίρια θέματα. Υπάρχουν ηρωίδες με ελαφρά μορφή αυτισμού, ηρωίδες που φτάνουν μέχρι και στο έγκλημα, που καταζητούνται από την αστυνομία, που ανήκουν σε οργανώσεις, που έχουν κακοποιηθεί σωματικά και συναισθηματικά. Είναι γυναίκες που χρειάζεται να παλέψουν για να διεκδικήσουν το κομμάτι ουρανού που τους αναλογεί. Επιλέγω ένα «καλό» τέλος, γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και θέλω να κλείνει κάθε βιβλίο μου με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο Sigmalive Magazine.