Τεμενάδες

19:18 27/11/2018 - Πηγή: Sigma Live

Έγινε της μόδας οι ηγήτορές μας να συναντώνται πίσω από κλειστές πόρτες με την Κατοχή. Η μόδα ξεκίνησε τον Γενάρη του 2005, όταν ο Αναστασιάδης έκανε τεμενάδες στον Ερντογάν: «Είναι σύγχρονος ηγέτης, ξέρει τι θέλει και πώς να το πετύχει», μας έλεγε. Για να αποδειχθεί ότι, αν μη τι άλλο, ο Πρόεδρος ήταν διορατικός. Άνοιξε δρόμους…

Δρόμους που ακολούθησαν οι -εντός των τειχών- συνοδοιπόροι του. Ο Άντρος είδε (το 2016) και ξαναείδε (το 2018) τον Τσαβούσογλου, αλλά κράτησε μυστικό όσα είπαν. «Σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται να μη λέμε κάποια πράγματα δημόσια», υπέδειξε.

Θα πρέπει, λοιπόν, να περιμένουμε το επόμενο διάγγελμα του Προέδρου για να καταλάβουμε πού (δεν) πάμε. Στο Κυπριακό.

Όπως πάμε, πάντως, ούτε καν θέμα στους τίτλους δεν θα ‘ναι η είδηση «πήγε-Τουρκία-να-δει-τον-Τσαβούσογλου». Σιγά τα ωά, που λένε και στους καφενέδες. Εκεί που κάνουν σοβαρές συζητήσεις με ανοιχτά χαρτιά.

Γι’ αυτό ίσως να μην αξίζει τον κόπο να ρωτήσουμε, αν η εξόριστη ελληνική Κυβέρνηση του ‘41 πήγε ποτέ στο Βερολίνο για να συναντήσει τον Αδόλφο της εποχής ή, έστω, τον Γκέρινγκ. Ούτε αν οι Γάλλοι ηγέτες πήγαν να φάνε κέζεκουχεν (γερμανικό γλυκό με γιαούρτι), όταν τους κυβερνούσαν οι πολιτικοί πρόγονοι του Ερντογάν. Υπάρχουν αναρίθμητες αναφορές στα ιστορικά βιβλία για τέτοιες περιπτώσεις. Όπως υπάρχει και μια ελληνική λέξη, που δεν έχει σχέση με τη διπλωματία των ηγητόρων μας. Μια λέξη, που στους καφενέδες τη λένε «αξιοπρέπεια», αλλά δεν είναι της μόδας. Της μόδας είναι οι συναντήσεις με την Κατοχή.

Και ας έχουν ήδη περάσει 13 χρόνια από την πρώτη-φορά του Αναστασιάδη. Άλλαξε κάτι; Εκτός του ότι «ο Ερντογάν είναι ένας σύγχρονος ηγέτης»;

Υστερόγραφο: Αδιάφορη η «κατάθεση» Χάρη στην Ερευνητική. Οι τίτλοι ήταν έτοιμοι από πριν. Ο Χάρης -ούτε πριν, ούτε μετά- σκέφτηκε ποτέ σοβαρά να αναλάβει (εκείνο) το μερίδιο της πολιτικής ευθύνης που του αναλογεί; Η παραίτηση των δέκα δευτερολέπτων, που παρέδωσε στον Πρόεδρο, ήταν για το θεαθήναι. Για να ικανοποιηθεί η αντιπολίτευση, που θα ψήφιζε εν ώρα αιχμής και με το πιστόλι στον κρόταφο. Το αφτί του Χάρη δεν ιδρώνει από την κατάρρευση μιας υπεραιωνόβιας τράπεζας στα χέρια του. Όπως γράφει και ο ποιητής, «δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε».

*Δημοσιεύθηκε στη "Σημερινή" της Κυριακής