Δημοσιογράφοι χωρίς…παρελθόν

03:07 13/2/2013 - Πηγή: Enimerosi24

email του Νίκου Ρούσση στο Enimerosi24
Ανταποκριτή της “Ελευθεροτυπίας”, του ΑΠΕ και της Τηλεόρασης της Βουλής στο Στρασβούργο

Την ίδια τακτική, των επαναλαμβανόμενων τυφλών 24ωρων απεργιών, που είχε ακολουθήσει και στην περίπτωση της “Ελευθεροτυπίας”, επέλεξε ν’ ακολουθήσει και στην περίπτωση των δημόσιων και δημοτικών ΜΜΕ, ο Δημήτρης Τρίμης και η παρέα των ανεπάγγελτων και συνταξιούχων δημοσιογράφων

που διαφεντεύουν τις τύχες της ΕΣΗΕΑ.

Στην πρώτη περίπτωση ο στόχος ήταν προφανής για κάποιους “ψυλλιασμένους”.

Η απαξίωση του τίτλου της εφημερίδας, το κλείσιμο της για ένα χρόνο περίπου και η δημιουργία ζωτικού χώρου, για την έκδοση του κλώνου της όπου, ανάμεσα στις “βαριές” υπογραφές που την γράφουν υπάρχει και η σφραγίδα του “Ιού”, βασικός στυλοβάτης (έστω και αφανώς προς το παρόν) είναι ο σημερινός πρόεδρος της Ενωσης των επαγγελματιών δημοσιογράφων.

Στην δεύτερη περίπτωση, στις επαναλαμβανόμενες, δηλαδή, 24ωρες απεργίες στα δημόσια και δημοτικά ΜΜΕ, ο στόχος του Τρίμη και της παρέας του δεν είναι ακόμη ξεκάθαρος.

Υποστηρίζουν ότι θέλουν την ακύρωση της ΚΥΑ, για την κατάργηση της οποίας όμως, όπως έχει υποστηριχθεί από τις δημοσιογραφικές παρατάξεις της αντιπολίτευσης στην ΕΣΗΕΑ, έχουν ήδη προσυμφωνήσει με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

Διεκδικούν, λένε, την υπογραφή ΣΣΕ στα δημόσια και δημοτικά ΜΜΕ, την στιγμή που σ’ όλη την δημοσιογραφική πιάτσα και εξαιτίας της ολιγωρίας και ανικανότητας τους, δεν υπάρχει ούτε για δείγμα εργοδοτικό δημοσιογραφικό μέσο που να σέβεται και να εφαρμόζει τις Συλλογικές Συμβασεις Εργασίας των Δημοσιογράφων.

Προς τι λοιπόν όλη αυτή η “βαβούρα” και από ποιούς?

Γιατί δεν προχωρούν στην προκήρυξη μιας επ’ αόριστον απεργίας των δημοσιογράφων, τόσον στα δημόσια όσον και στα ιδιωτικά ΜΜΕ, μέχρι την τελική νίκη?

Μήπως ο στόχος εν τέλει είναι η απαξίωση του ΑΠΕ και της Ελληνικής Τηλεόρασης και η εκχώρηση τους , έναντι πινακίου φακής, σε ιδιώτες, σύμφωνα με τα σχέδια επί χάρτου που είχε καταρτίσει ο ανεκδιήγητος Μόσιαλος?

Προς τι αυτός ο επιλεκτικός διαχωρισμός ανάμεσα στα δημόσια και ιδιωτικά ΜΜΕ?

Δεν αντιλαμβάνονται αυτοί οι γίγαντες της ΕΣΗΕΑ ότι, κρατώντας κλειστά τα δημόσια ΜΜΕ, σπρώχνουν τον κοσμάκη να αναζητήσει την ενημέρωση του, από τα ιδιωτικά ραδιοκάναλα και τηλεοράσεις, που εξακολουθούν να λειτουργούν, να κονομάνε από τις διαφημίσεις και να κάνουν “πολιτικό παιχνίδι” χωρίς να έχουν επίσημη άδεια?

Γι’ αυτό λοιπόν εγώ επιμένω και ας κινδυνεύω να καταντήσω γραφικός.

Ποιός είναι αυτός που σήμερα ηγείται της ΕΣΗΕΑ?

Ποιό είναι το πλήρες βιογραφικό του?

Τι έχει κάνει στην δημοσιογραφική του ζωή, εκτός από την ενασχόληση του με τον “Σχολιαστή” και το …φύτεμα του στην “Ελευθεροτυπία” μαζί με την παρέα του “Ιού” όπου, εργάσθηκαν… αόκνως επί σειρά ετών αμειβόμενοι με άγνωστο μέχρι τώρα ανεξάρτητο συμβόλαιο και σε ξεχωριστό κτίριο από τα κεντρικά της “Ελευθεροτυπίας”, που στεγάζονταν τότε στην Κολοκοτρώνη 8 στην Αθήνα, εκεί ακριβώς που επέλεξαν να στεγασθεί και το προϊόν της κλωνοποίησης.

Οσο κι’ αν γκουγκλάρισα δεν βρήκα κάτι παραπάνω γι’ αυτόν τον άνθρωπο.

Ητανε, λέει, στην Β.’ Πανελλαδική, μετά εργάσθηκε ως …τραπεζοϋπάλληλος και συμπληρώνοντας τα 30 ξεκίνησε την δημοσιογραφία από το περιοδικό “Σχολιαστής” και όταν αυτό έκλεισε βρέθηκε το 1990, μέλος της συντακτικής ομάδας του “Ιού” στην Ελευθεροτυπία.

Ας δώσει λοιπόν το πλήρες βιογραφικό του στη δημοσιότητα ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, μήπως και μάθουμε ποιός είναι αυτός που κάνει πολιτικά παιχνίδια στη πλάτη των εν ενεργεία δημοσιογράφων, που υποχρεούνται, πειθόμενοι στα κελεύσματα του, να απέχουν από τις εργασίες τους στα δημόσια ΜΜΕ, την ίδια ώρα που οι συνάδελφοι τους στα ιδιωτικά συνάπτουν επικερδείς ατομικές συμβάσεις.

Εγώ γεννήθηκα το 1950, από τον Δημήτρη (πρακτικός μηχανικός Εμπορικού Ναυτικού) και την Γαρυφαλλιά (επάγγελμα οικιακά), μπήκα στη δημοσιογραφία το 1976 και έγινα μέλος της ΕΣΗΕΑ το 1985.

Ασχολήθηκα με το μάχιμο ρεπορτάζ και την δημοσιογραφική αποκάλυψη, σε εφημερίδες όπως τα ΝΕΑ, η ΠΡΩΤΗ, η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση του ΣΚΑΙ, διαγράφοντας και μία πορεία στον ευρωπαϊκό χώρο, με δημοσιογραφικές διακρίσεις.

Πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ όμως δεν έγινα…

Εχω δικαίωμα όμως να μάθω ποιός είναι αυτός που κάθε τρείς και λίγο μας λέει “εγέρθητω” και μείς πρέπει να κάνουμε ό,τι λέει.