Η ενδοοικογενειακή βία του Μαρκουλάκη

17:58 8/12/2013 - Πηγή: Enimerosi24

Στον «Πουπουλένιο» του, το έργο που ανεβάζει αυτή την περίοδο ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, το θύμα γίνεται ο εντιμότατος βιαστής. Πόνεσε μικρός και προκαλεί μεγάλος. Στη ζωή το βλέπουμε να συμβαίνει αυτό πολυμορφικά. Αυτός που ασκεί βία – όποιας μορφής – την είχε κάποτε υποστεί. Τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου διαμορφώνουν το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του. Πώς γίνεται όμως να αγαπάς το έγκλημα; Τι δικαιολογεί μια ποινική πράξη; Και γιατί τα πράγματα μπερδεύονται απέναντι στο ήθος, την ηθική και την νομιμότητα της πολιτείας;

Ο ανθρώπινος νους

είναι ένα σύνθετο μηχάνημα που απροειδοποίητα ανασύρει εικόνες και βιώματα χωρίς ερέθισμα εμφανές.

Το θέμα του έργου, η βία της εξουσίας, του δυνατού. Είτε έχει το πρόσωπο του γονιού είτε του αστυνόμου. Ποιον πόνο όμως αντέχεις περισσότερο;

Η ενδοοικογενειακή βία χαρακτηρίζεται ως «αόρατη» βία. Συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες, είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Αυτός που πονάει ντρέπεται κι αισθάνεται ενοχή. Δεν αποκαλύπτει την αλήθεια του, δεν αναζητά βοήθεια, δεν εξωτερικεύεται κι εγκλωβίζεται σε καταστάσεις καταστροφικές.

Η διαδικασία παραγωγής βίας είναι κυκλική. Ξεκινά από την οικογένεια και περνάει στο κοινωνικό σύνολο στο οποίο τα παιδιά γίνονται γονείς, ψηφοφόροι, πολίτες.

Όταν δεν μπορείς να κατανοήσεις το όριο της τιμωρίας και της επιβολής, επιλέγεις τον εύκολο τρόπο της σωματικής δύναμης και τρόμου. Έτσι λοιπόν και οι ήρωες του έργου δεν ξεφεύγουν από την έρευνα που υποστηρίζει πως «ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών που έπεσαν θύματα σωματικής βίας μοιραία θα ακολουθήσουν την ίδια συμπεριφορά στο μέλλον ως γονείς, γι’ αυτό και κρίνεται πολύ σημαντική η ψυχοθεραπεία ως μέσο αποφυγής τέτοιων συμπεριφορών που δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο».

Υπάρχει δικαιολογημένο έγκλημα; Υπάρχει διαδικασία κάθαρσης; Ποιος κρίνει το σωστό; Με τα βαθιά ερωτήματα της ψυχής και της κοινωνίας ασχολείται ο Πουπουλένιος (μαζί με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και οι Νίκος Κουρής, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος) κι εμείς. Σήμερα περισσότερο. Που όμως ήταν χθες.

Της Λίνας Παπαδάκη από protagon