Σαν εχθές – το 1968 – η στρατιωτική επέμβαση εις την Τσεχοσλοβακία του Ντούμπτσεκ… και λοιπόν;

09:58 22/8/2013 - Πηγή: Enimerosi24

Του Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη για το Enimerosi24

21 Αυγούστου 2013 σήμερα (ενν. χθες) και η μνήμη των περισσοτέρων εξ ημών με μεγάλη δυσκολία, προϊόντος γαρ του χρόνου, θα μπορούσε να ανατρέξει 45 χρόνια πίσω: Στην Τσεχοσλοβακία του Ντούμπτσεκ, όπου, εις το όνομα της… «υπεράσπισης του σοσιαλισμού»(…)και με τη χρήση της βίας από τα εισελθόντα στρατεύματα των «αδελφών χωρών» του Συμφώνου της Βαρσοβίας ανετράπη η άνοιξη της Πράγας και επιβλήθηκε καθαρή

κομμουνιστική δικτατορία..

Οι αφελείς που πίστευαν και τότε και πιστεύουν μέχρι σήμερα εις την αλληλοσυμπλήρωση δημοκρατίας και σοσιαλισμού, ως δύο εννοιών που αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου «ισχυρότερου» νομίσματος με επίκεντρο τον άνθρωπο και την πρόοδό του, προφανώς θα πρέπει να αισθάνονται μονίμως προδομένοι και πλήρως απογοητευμένοι.

Διότι η παραφθορά και ο εκφυλισμός της Δημοκρατίας και του σοσιαλισμού τίποτε το καλό δεν υπόσχονται εις την ανθρωπότητα, η οποία βιώνει τη βία και την εξ αυτής βαρβαρότητα να δίνουν τον τόνο και να αποτελούν θλιβερό και απαράβατο κανόνα.

Εις ό,τι αφορά αυτή καθ΄εαυτή την επέμβαση του 1968 εις τη σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία, η σιωπή γιά αυτήν την επαχθή επιλογή-μαύρη ενέργεια γιά μία ιδεολογία από τους εξ επαγγέλματος ταγούς της, ήλθε σήμερα να ενώσει και τους πολλούς επικριτές εκείνων των ημερών και τους θλιβερούς χειροκροτητές της, όπως το παρ’ ημίν ΚΚΕ.

Είναι προφανές, ότι, αν η έκβαση των μεταπολεμικών πραγμάτων είχε επιτρέψει και στην Ελλάδα καθεστώς Λαϊκής Δημοκρατίας και ο δικός μας Στρατός δεν θα παρέλειπε να δηλώσει το δικό του «παρών».

Από την άποψη αυτή, δεν προκαλεί έκπληξη ότι αμφότερα τα κομματικά δελτία που κυκλοφορούν εις την Ελλάδα-και ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» και η «ΑΥΓΗ»-αποσιωπούν τη μαύρη επέτειο της 21ης Αυγούστου 1968, γιά λόγους αποκλίνοντες μεν, αλλά ουσιαστικώς συγκλίνοντες.

Και οι υποστηρικτές του αποτυχόντος γραφειοκρατικού σοσιαλισμού- και εξ αυτού του λόγου και εκπεσόντος διά παντός-όσο και οι αντίστοιχοι του ριζοσπαστικού σοσιαλισμού, με όποιους άλλους επιθετικούς προσδιορισμούς και αν αυτός συνοδεύεται, δεν συνδέονται με τη δημοκρατία με ειλικρινείς και ουσιαστικούς λόγους. Κυρίως επιθυμούν τη δημοκρατία ως συνοδευτικό επιθετικό προσδιορισμού του σοσιαλισμού που επαγγέλλονται και περιφέρουν ως πραμάτεια «τους», επαγγελματίες των αριστερών ιδεών, αλλά όχι και πραγματικοί ταγοί αυτών των εννοιών.

Το μεγάλο λάθος όλων αυτών των αριστερών αυτού του μεγάλου φάσματος αρχίζει από το ότι η Δημοκρατία (με κεφαλαίο το «δέλτα» και όχι με πεζό, γιά λόγους απολύτως ουσιαστικούς) αποτελεί το σημείο συνάντησης και καθολικής αναφοράς των ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη, με αρχές οι οποίες (πρέπει να) υπηρετούνται προδήλως και πρωτίστως από τις αριστερές- σοσιαλιστικές ιδέες.

Οι φορείς των ιδεών του γραφειοκρατικού σοσιαλισμού αφ’ ενός και του ριζοσπαστικού σοσιαλισμού αφ΄ετέρου, δεν πείθουν από καιρό γιά την πραμάτεια που περιφέρουν, πολλώ δε μάλλον γιά τα δημοκρατικά τους αντανακλαστικά, τα οποία-πολύ περισσότερο- δεν μπορούν να «πουλήσουν» ως εγγύηση και παράθυρο ελπίδας γιά βελτίωση της δεινής θέσης των δοκιμαζόμενων συμπολιτών μας.

Είναι οι «άλλοι» επαγγελματίες πολιτικοί, δηλαδή επαγγελματίες της πολιτικής, με πρώτη προτεραιότητα τη «δουλειά» που ασκούν και δευτερευόντως ή τριτευόντως υψηλές αρχές πολιτικής και κορυφαίες ανθρωπιστικές αξίες, εις τις οποίες παραπέμπουν η Δημοκρατία και οι αριστερές-σοσιαλιστικές ιδέες.

Καθώς ζούμε σε μία εποχή, όπου τα οράματα σπανίζουν και οι αγνοί αριστεροί ιδεολόγοι αποτελούν ελλείπον είδος, η ελπίδα των ανθρώπων σβήνει και βλέπουν τη βία- όπως αυτή των τανκς του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1968- να την πνίγουν στο αίμα. Σε τί συνεπώς να προσβλέπουν;

Αυτός ο τόπος γνώρισε και έζησε συνεπείς οραματιστές των αρχών της Δημοκρατίας και του σοσιαλισμού σε άρρηκτο δεσμό ζωής μεταξύ τους, σε μία κληρονομιά και προοπτική εξ αδιαιρέτου.

Ξεχασμένοι των σημερινών ημερών, μακρυά πλέον από εμάς, όπως ο Ηλίας Ηλιού-ο Λεωνίδας Κύρκος ή ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης επί παραδείγματι, πραγματικοί ανανεωτικοί αριστεροί, θα είχαν πολλά να μας πουν και σήμερα γιά τη μαύρη σελίδα της 21ης Αυγούστου 1968.

Όσοι, ψευδώς και υποκριτικώς, αυταπατώνται και εξαπατούν ότι είναι «ανανεωτές» (περίπτωση Παπαδημούλη π.χ.) αποτελούν πρόσωπα προς αποφυγήν, τα οποία προσφέρουν ψευδοανανεωτικό άλλοθι εις το πολιτικό μόρφωμα του «ενιαίου» ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

Γιά το ΚΚΕ ούτε κουβέντα να γίνεται. Και σήμερα δεν θα είχε καμία αναστολή γιά στρατιωτική επιχείρηση προς …«υπεράσπιση των αρχών του σοσιαλισμού»(…), όπως και το 1968.

Γιά την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ η επιχειροούμενη πολιτική απάτη προσμετράται πολλαπλώς διότι πρότυπα αναφοράς τους δεν είναι κανένα αριστερό-δημοκρατικό πλαίσιο το ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, του οποίου αναπόσπαστη συνιστώσα αποτελεί η χώρα μας, αλλά ο σοσιαλισμός της…εγκληματικότητας του Βενεζουελανού ιδιόμορφου αυταρχικού καθεστώτος ή η κομμουνιστική δυναστεία των Κιμ της ΛΔ Κορέας!

Μακρυά από όλους, λοιπόν, τους επαγγελματίες αριστερούς-ψευδεπίγραφους δημοκράτες, ώστε να έχουμε την υγειά μας…

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης