Ανέτοιμη ή Ανίκανη να συμμετάσχει η Γερμανία στην Ευρωπαϊκή ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προοπτική;

17:08 22/11/2012 - Πηγή: Olympia

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης  

Όταν ο E. M. Arndt, μετέπειτα ονομαστός εθνικιστής «…περιόδευε στην Ευρώπη στα 1798-9 αποκαλούσε τον εαυτό του Σουηδό γιατί, όπως έλεγε, το όνομα Γερμανός «βρωμάει στον κόσμο». και δεν φταίει γι’ αυτό –πρόσθετε χαρακτηριστικά- οι κοινός λαός.»

Karl Popper : Η Ανοιχτή κοινωνία και οι Εχθροί της, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα, 1982, Τόμος ΙΙ, σελ. 472

Ποια Ευρώπη θέλουμε;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, προκαλεί κυκεώνα τοποθετήσεων

και προσεγγίσεων, με κυρίαρχες τις τελευταίες δεκαετίες τις απόψεις που έχουν να κάνουν με την οικονομία της Ευρώπης, με το εμπόριο της Ευρώπης, με την οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης.

Τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι, έτσι είναι όμως σήμερα.

Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και μέσα στα πλαίσια αυτού του οικονομισμού, κα πάλι, αντλώντας παραδείγματα από το επίπεδο της μικροοικονομίας, από το επίπεδο των ιδιωτικών επιχειρήσεων, και πάλι βλέπουμε ότι έστω κι έτσι κάτι λείπει από την οικονομίστικη αυτή προσέγγιση.

Λείπει η ΞΕΚΑΘΑΡΗ αναφορά στο ποια «κουλτούρα», ποιες «αξίες», έστω στη λογική που αυτές οι παράμετροι προσεγγίζονται από μια ιδιωτική επιχείρηση, θα ισχύει για την «οικονομική διακυβέρνηση» σε συνολικό ευρωπαϊκό επίπεδο.

Και λείπει αυτή η ΞΕΚΑΘΑΡΗ αναφορά, (αν και είναι ΞΑΚΑΘΑΡΟΙ οι ανομολόγητοι στόχοι), διότι απλά, εδώ και δεκαετίες, η Ευρώπη διοικείται από «ηγεσίες» με νοοτροπία λογιστών.

Όμως, ποια είναι η σημερινή αποτύπωση του «πολιτισμικού κενού» στην Ευρώπη;

Αφού καλώς ή κακώς (κατά την άποψή μου κακώς και ταυτόχρονα λάθος) όλες οι ευρωπαϊκές συζητήσεις ξεκινούν, και επί της ουσίας τελειώνουν, στα όσα συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν στον γαλλογερμανικό άξονα, ας ξεκινήσουμε απ’ αυτόν.

Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ γερμανική κουλτούρα και πολιτική φιλοσοφία, τους τελευταίους αιώνες, κυριαρχείται από την αίσθηση της δύναμης σε όλες τις εθνικές και διεθνείς δραστηριότητες του γερμανικού κράτους, όπως αυτό τη κάθε φορά ήταν συγκροτημένο ως κρατική οντότητα, ενιαία ή όχι αδιάφορο, και η συνακόλουθη (προς την αίσθηση ισχύος) ολοκληρωτική αντίληψη των πραγμάτων, που εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα : οικονομικό, πολιτικό, πνευματικό επίπεδο.

Η Γερμανία πάντα ήταν κάτι το «διαφορετικό» από την υπόλοιπη Ευρώπη. Υπο μία έννοια και η Βρετανία. Με τη διαφορά ότι η Βρετανία, ποτέ δεν καθόρισε την Ευρώπη ως τον «ζωτικό της χώρο» στον οποίο θα «έπρεπε» να κυριαρχήσει οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά, παρά το γεγονός ότι αποτελούσε ιστορικά τον παράγοντα που αποτελούσε το μέτρο της γερμανικής εθνικής μειονεξίας απέναντί της, και βεβαίως, ποτέ δεν ονειρεύτηκε να κυριαρχήσει στην Ευρώπη. Η Γαλλία κάποια στιγμή αμέσως μετά το 1789 ονειρεύτηκε μια πανευρωπαϊκή κυριαρχία εν ονόματι –και κυρίως : με τη πρόφαση- των ιδανικών της Επανάστασής της, και πάντως η Γερμανία μάλλον σταθερά κάπως αργότερα, ήταν η χώρα που οραματίζονταν μια «εκγερμανισμένη» Ευρώπη, είτε με τη βία είτε με ειρηνικά μέσα (όπως τις τελευταίες δεκαετίες). Πάντως, το να «εξευρωπαϊσθεί» η ίδια η Γερ